Günther Rall
| 275 zwycięstw | |
 Günther Rall, zdjęcie z 1942 | |
 Generalleutnant
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1938–1945, |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
JG 52, JG 11, JG 300 |
| Stanowiska |
dowódca eskadry 8./JG 52, dowódca grupy III./JG 52 i II./JG 11, dowódca pułku JG 300 |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
inspektor lotnictwa wojskowego RFN (Inspekteur der Luftwaffe der Bundeswehr) |
| Odznaczenia | |
     
| |
Günther Rall (ur. 10 marca 1918 w Gaggenau k. Baden-Baden; zm. 4 października 2009 w Bad Reichenhall) – niemiecki pilot, as myśliwski II wojny światowej, pilot lotnictwa III Rzeszy i Republiki Federalnej Niemiec.
Pochodzenie. Początek kariery[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny kupieckiej. Gdy ukończył 3 lata rodzina przeniosła się z Gaggenau do Stuttgartu. W 1936, w wieku 18 lat, wcielono go do piechoty. Służbę odbywał w 18 pułku piechoty. We wrześniu 1938 jako podporucznik (Lieutnant) przeszedł do lotnictwa. W sierpniu 1939 otrzymał przydział do III/JG 52[1][2].
Front zachodni i kampania bałkańska[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze loty bojowe odbył nad Francją wiosną 1940, a pierwsze zwycięstwo powietrzne odniósł 18 maja 1940, zestrzeliwując Curtissa Hawka 75A, który pilotował Czech Otto Hanzlicek (pilot ratował się skokiem ze spadochronem). W walce tej jego samolot został jednak ciężko uszkodzony w wyniku ostrzelania przez innego Hawka. W czasie bitwy o Anglię został dowódcą 8./JG 52. Przyczyną awansu nie były specjalne osiągnięcia Ralla, ale duże straty wśród kadry oficerskiej jednostki. Nad Anglią nie uzyskał ani jednego zwycięstwa powietrznego. Również kampania na Bałkanach w 1941 nie przyniosła mu żadnych sukcesów. Wszystko zmieniło się po rozpoczęciu walk z lotnictwem radzieckim[1].
Front wschodni[edytuj | edytuj kod]
Jego jednostkę wyznaczono do obrony pól naftowych w Rumunii, które były obiektem nalotów samolotów radzieckich. Bombowce radzieckie latały tam bez osłony i były dziesiątkowane przez myśliwce Luftwaffe. 24 lipca 1941 Rall odniósł pierwsze zwycięstwo powietrzne na froncie wschodnim. Wraz ze swoją jednostką walczył następnie na Krymie i nad Donem. Do 28 listopada 1941 jego konto powiększyło się do 36 strąceń. Tego dnia, po zestrzeleniu 36 samolotu wroga koło Rostowa, zapomniał o kardynalnej zasadzie oglądania się do tyłu, w wyniku czego został skutecznie ostrzelany przez bocznego właśnie zestrzelonego radzieckiego myśliwca i ciężko ranny podczas przymusowego lądowania (uraz kręgosłupa)[3].
Na front powrócił dopiero po 9 miesiącach. Powrót wypadł bardzo udanie - w sierpniu 1942 Rall zgłosił zestrzelenie 26 maszyn przeciwnika, we wrześniu ponownie objął dowództwo 8./JG 52. Po 65. zwycięstwie 4 września 1942 odznaczono go Krzyżem Rycerskim. Niespełna dwa miesiące później otrzymał Liście Dębowe, co było nagrodą za uzyskanie setnego zestrzelenia. Potem nastąpiła dłuższa przerwa w lotach bojowych. Powodów był kilka: najpierw Rall otrzymał urlop w czasie którego ożenił się, a potem skierowano go do szkolenia młodych pilotów myśliwskich[4].
W połowie marca 1943 ponownie znalazł się na froncie. Szybko rosła liczba jego sukcesów, czemu sprzyjało duże natężenie lotów - najpierw były to walki na Kubaniu, a potem bitwa na łuku kurskim. 20 kwietnia 1943 strącił samolot przeciwnika – było to jego 116 zwycięstwo i jak się okazało było to też 5000 zwycięstwo uzyskane przez JG 52 od początku wojny. Nazistowska propaganda nadała szczególny rozgłos temu wydarzeniu, gdyż miało to miejsce w dniu urodzin Hitlera, a Rall znalazł się w samym centrum zainteresowania mediów, z czego nie był specjalnie zadowolony, nie należał bowiem do zwolenników reżimu hitlerowskiego, a do aktywistów nazistowskich odnosił się z niechęcią i sarkazmem, co swego czasu odczuł inny as JG52 Adolf Dickfeld, błędnie zidentyfikowany przez Ralla na początku ich znajomości jako zagorzały nazista. W lipcu i sierpniu Rall zniszczył łącznie 55 samolotów radzieckich, a jego konto zwycięstw 29 sierpnia 1943 wzrosło do 200 (w trakcie 555 lotów bojowych do tamtego czasu), za co odznaczono go mieczami do Krzyża Rycerskiego[1]. Od kwietnia 1943 do marca 1944 w stopniu kapitana (Hauptmann) był dowódcą III/JG 52. 28 listopada 1943 jako drugi pilot Luftwaffe (po Walterze Nowotnym) przekroczył 250 zwycięstw powietrznych. Do 16 kwietnia 1944 jego konto wzrosło do 273.
Obrona Rzeszy[edytuj | edytuj kod]
19 kwietnia 1944 otrzymał rozkaz objęcia dowództwa II./JG 11 walczącej w obronie Rzeszy. W trudnych walkach zdołał odnieść jedynie 2 zwycięstwa powietrzne, a 12 maja 1944 w czasie pojedynku nad Berlinem jego Bf 109G-5 został celnie ostrzelany przez Thunderbolta i Rall musiał ratować się skokiem ze spadochronem. Odniósł ciężką ranę - stracił kciuk lewej dłoni. Po kilkumiesięcznym pobycie w szpitalu przeszedł do pracy w charakterze instruktora w Szkole Dowódców Lotnictwa Myśliwskiego (Kommandeursschule des General der Jagdfliger). W pozorowanych walkach z przyszłymi dowódcami eskadr czy grup często pełnił rolę "Brytyjczyka" lub "Amerykanina". 20 lutego 1945 został dowódcą JG 300, ale do końca wojny nie wykonał żadnego lotu bojowego[5].
Podsumowanie[edytuj | edytuj kod]
Ogółem w czasie wojny Günther Rall wykonał 700 lotów bojowych i uzyskał 275 zwycięstw powietrznych, w tym 272 na froncie wschodnim (raz brał udział w taranie). Sam był zestrzeliwany 8 razy, 3 razy był ranny. Uznawany był za jednego z najlepszych strzelców w Luftwaffe. Jego specjalnością było prowadzenie celnego ognia z trudnych pozycji w czasie walki manewrowej, przy czym do zestrzelenia przeciwnika wystarczała mu zazwyczaj jedna seria[1][6].
Po wojnie[edytuj | edytuj kod]
Po wojnie przez pewien czas przebywał w obozie jenieckim w Wielkiej Brytanii, a potem powrócił do Niemiec. Odmówiono mu przyjęcia na studia medyczne, podjął więc pracę w koncernie Siemensa. W 1956 wstąpił do tworzonych wówczas Sił Powietrznych RFN. Latał na F-84, a po wyjeździe do USA uczestniczył w próbach myśliwca F-104 Starfighter. Ostatecznie w 1975 przeszedł na emeryturę po zakończeniu pracy w sztabie NATO jako niemiecki przedstawiciel. Zmarł 4 października 2009 w Bad Reichenhall[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami
- Krzyż Rycerski – 3 września 1942[7]
- Liście Dębu (nr 134) – 26 października 1942
- Miecze (nr 34) – 12 września 1943
- Wielki Krzyż Zasługi z Gwiazdą Orderu Zasługi RFN – 1973
- Krzyż Niemiecki w Złocie – 15 grudnia 1941
- Krzyż Żelazny I Klasy – lipiec 1940
- Krzyż Żelazny II Klasy – 23 maja 1940
- Złota Odznaka za Rany
- Złota odznaka pilota frontowego Luftwaffe z liczbą "600"
- Złota odznaka pilota-obserwatora Luftwaffe
- Puchar Honorowy Luftwaffe – 17 listopada 1941
- Wstęga Naramienna Kreta
- Wymieniany dwukrotnie we wspomnieniach imiennych Wehrmachtbericht
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Rall, Günther.. www.lexikon-der-wehrmacht.de. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Philip Kaplan 2017 ↓, s. 92-96.
- ↑ Philip Kaplan 2017 ↓, s. 122-123.
- ↑ Philip Kaplan 2017 ↓, s. 123-124.
- ↑ Philip Kaplan 2017 ↓, s. 126-130.
- ↑ Philip Kaplan 2017 ↓, s. 130.
- ↑ Niektóre źródła podają datę 4 września.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Gotowała, Andrzej Przedpełski, 100 lotników stulecia, Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2003, s. 142-143, ISBN 83-11-09551-5, OCLC 830479189.
- Michulec R., Elita Lutwaffe, Armagedon, Gdynia 1999, s. 370-374, ISBN 83-911393-0-1.
- Przemysław Skulski, Janusz Bargiel, Grzegorz Cisek, Asy frontu wschodniego, Wrocław: ACE Publication, 1994, s. 34, ISBN 83-86153-05-9, OCLC 833960811.
- Philip Kaplan, Asy Myśliwskie Luftwaffe II Wojny Światowej. W: 3. Rozdz.: Günther Rall, wyd. III, Warszawa: Amber, 2017, ISBN 978-83-241-6370-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Aces of the Luftwaffe: Günther Rall (lista zwycięstw).. [dostęp 2010-10-17]. (ang.).
- Günther Rall (sylwetka).. das-ritterkreuz.de. [dostęp 2010-10-17]. (niem.).