51°26′53″N 16°44′14″E/51,448056 16,737222Głębowice (województwo dolnośląskie)
| ||||
| ||||
_ID_598429.jpg) Klasztor karmelitów | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  dolnośląskie
| |||
| Powiat | wołowski | |||
| Gmina | Wińsko | |||
| Sołectwo | Głębowice | |||
| Liczba ludności (2011) | 462[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 71 | |||
| Kod pocztowy | 56-160 | |||
| Tablice rejestracyjne | DWL | |||
| SIMC | 0882610 | |||
Położenie na mapie gminy Wińsko  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu wołowskiego  | ||||
| 51°26′53″N 16°44′14″E/51,448056 16,737222
| ||||
Głębowice (niem. Glumbowitz, w latach 1937–1945 Alteichenau) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wińsko.
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego.
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyły 462 mieszkańców[1]. Jest trzecią co do wielkości miejscowością gminy Wińsko.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Nazwa miejscowości składa się z dwóch członów Głęb pochodzącej od imienia Głąb oraz patronimicznej końcówki -wice. Jest ona charakterystyczną dla Polski nazwą patronimiczną pochodzącą od imienia chłopa książęcego Głąba, który od Bolesława Wysokiego zmarłego w roku 1201, otrzymał las zwany później Bukowiną. Wykarczował w nim dla siebie teren zwany Wielką Łąką, a w miejscu tym powstała osada zwana później od imienia tego chłopa Głębowicami. Fakt ten opisuje spisana po łacinie w latach 1269–1273 Księga henrykowska w następującym fragmencie: "dux antiquus Bolezlaus (...) dedit hanc silvam cuidam rustico suo proprio, Glambo nomine. Hic idem rusticus Glambo primo exstirpabat illum locum, qui dicitur Magnum Pratum, in Polonico vero Vela Lanca. Unde totus huius silve circuitus nomine dicti rustici antiquitus vocabatur Glambowitz, quod nomen eadem hodierna die apud quosdam Polonos obtinet"[2][3][4] W księdze tej występuje również inny zapis miejscowości w zlatynizowanej staropolszczyźnie -"Glambovicz"[5].
Fauna[edytuj | edytuj kod]
Od roku 2008 na łąkach koło Głębowic wypuszczane są susły moręgowane, w ramach programu przywracania tego gatunku faunie Polski, realizowanego przez Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody "Salamandra"[6][7].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
_ID_598428.jpg)
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[8]:
- zespół klasztorny karmelitów, z lat: 1676-1686, 1743-1746
- kościół pw. św. Eliasza Proroka, obecnie parafialny pw. Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
- klasztor
- zespół pałacowy, z pierwszej połowy XIX w., przebudowany w początkach XX w.:
- pałac
- park
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Gustav Adolf Stenzel 1854 ↓, s. 40-41.
- ↑ Henryk Łowmiański 1967 ↓, s. 38.
- ↑ Księga Henrykowska tom I, par. 82, s.276, 1269–1273.
- ↑ Gustav Adolf Stenzel 1854 ↓, s. 43-44.
- ↑ Głębowice. Susły żerują na naszych łąkach – Kurier Gmin. Tygodnik Powiatu Wołowskiego 12-08-2008
- ↑ "Salamandra" przywraca susła moręgowanego – Nauka w Polsce. Serwis PAP poświęcony polskiej nauce. 29-07-2010
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 194. [dostęp 26.10.2012].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Łowmiański: Początki Polski. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1967.
