Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem
Zatwierdzona odznaka pamiątkowa GOM[1] | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1999 |
Rozformowanie |
2011 |
Tradycje | |
Kontynuacja |
6 WOG - GZ Czarne |
Dowódcy | |
Pierwszy |
ppłk Edward Szysz |
Ostatni |
ppłk Andrzej Szutowicz |
Organizacja | |
Numer |
JW 4141[2] |
Dyslokacja | |
Podległość |
• 8 DOW
(1999-2001) |
Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem – polska jednostka wojskowa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, funkcjonująca w latach 1999–2011.
Formowanie i zmiany organizacyjne
[edytuj | edytuj kod]Miejscowość Czarne została w 1945 roku włączona do Polski[3]. Wraz z odbudową miasta w 1951 roku na terenie Czarnego utworzono garnizon wojskowy[4]. W 1998 roku w wyniku restrukturyzacji wraz z rozformowaniem 2 Dywizji Zmechanizowanej rozformowano 13 Brygadę Zmechanizowaną i 2 batalion zaopatrzenia stacjonujące w Czarnem[5][a]. Na bazie brygady sformowano z dniem 1 stycznia 1999 roku Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem, który wraz z 6 Rejonowymi Warsztatami Technicznymi przekazano w podporządkowanie 8 Dywizji Obrony Wybrzeża z Koszalina[4][6].
Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny stacjonował w Czarnem w kompleksie koszarowym po rozformowanej 13 BZ znajdującym się przy ul. 27 lutego (dziś Strzelecka 35)[4][7][6]. Komendantem GOM został mianowany z dniem 1 stycznia 1999 roku ppłk mgr inż. Edward Szysz, był jednocześnie dowódcą garnizonu Czarne, który obejmował swoją właściwością także Szczecinek. GOM w Czarnem pełnił również rolę Komendy Garnizonu Czarne[8][9][10]. Funkcjonował także przy GOM Samodzielny Ośrodek Duszpasterstwa Wojskowego w Czarnem w kościele parafialnym, należący do parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Czarnem, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej[11][12].
W 2001 roku nastąpiła zmiana podporządkowania z 8 DOW pod WSzW Gdańsk. Od 2003 roku GOM w Czarnem był jednostką budżetową. W 2005 roku zmieniła się po raz kolejny podległość służbowa i przeszedł w podporządkowanie dowództwa Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy i pozostał w jego strukturach do rozformowania. GOM był następcą prawnym po rozwiązanym poligonie Okonek, którego tereny przekazał w 2011 roku dla Lasów Państwowych[13].
Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem do końca 2011 roku został rozformowany, a jego ostatnim komendantem był ppłk mgr inż. Andrzej Szutowicz. W miejsce GOM Czarne utworzono Grupę Zabezpieczenia 6 WOG oraz Miejsce Składowania Sprzętu 1 Rejonowej Bazy Logistycznej[4].
Struktura
[edytuj | edytuj kod]- komenda GOM
- komenda Garnizonu Czarne
Zadania
[edytuj | edytuj kod]Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny w Czarnem miał zadania[15][16]:
- Jednostka przeznaczona była do mobilizowania pododdziałów i oddziałów wojskowych na czas wojny;
- GOM służył do utrzymania rezerw osobowych, gromadzenia i utrzymania w gotowości środków technicznych i materiałowych dla nowo formowanych jednostek wojskowych na wypadek mobilizacji;
- był oddziałem gospodarczym dla wielu instytucji garnizonu Czarne;
- wypełniając zadania oddziału gospodarczego współuczestniczył w utrzymaniu obiektów w garnizonie;
- zabezpieczał działalność innych jednostek wojskowych i instytucji, w tym WKU Człuchów i WKU Szczecinek;
- poprzez Klub Garnizonowy w Czarnem uczestniczył w życiu kulturalnym miasta, współuczestniczył w organizacji uroczystości patriotycznych w garnizonie Czarne.
Kultywowanie tradycji
[edytuj | edytuj kod]Garnizonowy Ośrodek Mobilizacyjny od 1 stycznia 1999 do 31 grudnia 2011 roku był kontynuatorem tradycji wszystkich jednostek, które po wojnie stacjonowały w mieście Czarne[17][16][18]:
- 64 pułk zmechanizowany
- 28 pułk czołgów
- 31 pułk artylerii pancernej
- 9 batalion szkolny
- 24 Ruchomy Warsztat Naprawy Czołgów
- 20 batalion zaopatrzenia – przemianowany na 2 batalion zaopatrzenia;
- pododdziały 6 pułku zmechanizowanego z Wałcza w składzie 2 bataliony czołgów w tym 1 szkolny – pozostałość po 28 pcz, dywizjon przeciwlotniczy, kompania saperów;
- 6 Rejonowe Warsztaty Techniczne
- 13 Brygada Zmechanizowana
W 2011 wprowadzono odznakę pamiątkową i oznakę rozpoznawczą:
- Decyzją Nr 511/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 31 grudnia 2010 r. wprowadzono odznakę pamiątkową,
- Decyzją Nr 139/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 18 kwietnia 2011 r. oznakę rozpoznawczą.
Żołnierze Garnizonowego Ośrodka Mobilizacyjnego
[edytuj | edytuj kod]W okresie od 1999 do końca 2011 komendantami GOM w Czarnem byli[8][2][20]:
Komendanci Garnizonowego Ośrodka Mobilizacyjnego | ||||
---|---|---|---|---|
Stopień, imię i nazwisko | Czasokres | Jednostka | Dyslokacja | Terytorialny zasięg właściwości GOM |
ppłk mgr inż. Edward Szysz | 1999–2005 | JW 4141 | Czarne | Czarne, Szczecinek (m.), Szczecinek, Borne Sulinowo (część), Okonek |
ppłk Sławomir Sulowski | 2005–2006 | JW 4141 | Czarne | Czarne, Szczecinek (m.), Szczecinek, Borne Sulinowo (część), Okonek |
ppłk dypl. Mariusz Józefko | 2006–2009 | JW 4141 | Czarne | Czarne, Szczecinek (m.), Szczecinek, Borne Sulinowo (część), Okonek |
ppłk mgr inż. Andrzej Szutowicz | 2010–2011 | JW 4141 | Czarne | Czarne, Szczecinek (m.), Szczecinek, Borne Sulinowo (część), Okonek |
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Decyzja MON nr 511/MON z 31.12.2010
- ↑ a b Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
- ↑ Piskorski 1980 ↓, s. 121.
- ↑ a b c d Historia Garnizonu Czarne [online], 52brem.wp.mil.pl [dostęp 2022-09-13] (pol.).
- ↑ Wojtaszak i Kozłowski 2001 ↓, s. 231-232.
- ↑ a b Szutowicz 2010 ↓, s. 2-3.
- ↑ Szutowicz i Brycki 2016 ↓, s. 235.
- ↑ a b Dowódcy garnizonu Czarne [online], 52brem.wp.mil.pl [dostęp 2022-09-13] (pol.).
- ↑ Szutowicz 2010 ↓, s. 2-5.
- ↑ Szutowicz i Brycki 2016 ↓, s. 236.
- ↑ a b Dekret biskupa Józefa Guzdka ustalający przynależność parafii wojskowych do dekanatów. Ordynariat Polowy Wojska Polskiego. [dostęp 2022-09-17]. (pol.).
- ↑ Ordynariat Polowy. ordynariat.wp.mil.pl. [dostęp 2022-09-17]. (pol.).
- ↑ Szutowicz 2010 ↓, s. 3.
- ↑ Szutowicz 2010 ↓, s. 4.
- ↑ Szutowicz 2011 ↓, s. 14.
- ↑ a b Szutowicz 2010 ↓, s. 5.
- ↑ Barwy Jednostek i Instytucji Sił Zbrojnych [online], jednostki-wojskowe.pl [dostęp 2022-09-13] (pol.).
- ↑ Krząstek i Żak 1997 ↓, s. 79-81.
- ↑ Decyzja MON nr 139/MON z 18.04.2011
- ↑ Zestawienie Garnizonów oraz Siedzib i Terytorialnego Zasięgu Właściwości ich Dowódców [online], sip.lex.pl [dostęp 2022-09-15] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek. Materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. Praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
- Andrzej Szutowicz, Jan Brycki: W zbroi i mundurze po ziemi drawieńskiej. Piła: PPR Tongraf, 2016, s. 235. ISBN 978-83-62581-95-5.
- Tadeusz Krząstek, Andrzej Żak: Z ziemi włoskiej do Polski. Warszawa: Wydawnictwo Marrow SA, 1997, s. 79-81. ISBN 83-907396-5-8.
- Andrzej Szutowicz (red.), Biuletyn Kawaliera Nr 4/2010, Stowarzyszenie Saperów Polskich w Drawnie, 2010, s. 2-5 .
- Andrzej Szutowicz (red.), Biuletyn Kawaliera Nr 4/2011, Stowarzyszenie Saperów Polskich w Drawnie, 2011, s. 14 .
- Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 121, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482 .
- Historia Garnizonu Czarne