Gazelopka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gazelopka
Eudorcas
Fitzinger, 1869[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – gazelopka sawannowa (Eudorcas thomsonii)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

przeżuwacze

Infrarząd

Pecora

Rodzina

wołowate

Podrodzina

antylopy

Plemię

Antilopini

Rodzaj

gazelopka

Typ nomenklatoryczny

Gazella laevipes Sundevall, 1847 (= Gazella rufifrons J.E. Gray, 1846)

Synonimy
Gatunki

6 gatunków – zobacz opis w tekście

Gazelopka[3] (Eudorcas) – rodzaj ssaków z podrodziny antylop (Antilopinae) w obrębie rodziny wołowatych (Bovidae).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce[4][5][6].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 89–108 cm, ogona 19–24 cm, wysokość w kłębie 58–78 cm; masa ciała 14,5–28 kg[5][7].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj zdefiniował w 1869 roku austriacki zoolog Leopold Fitzinger w artykule poświęconym antylopom opublikowanym na łamach Sitzungsberichte der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften. Mathematisch-Naturwissenschaftliche Classe[1]. Na gatunek typowy wyznaczył (oznaczenie monotypowe) gazelopkę rudoczelną (E. rufifrons).

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

  • Eudorcas: gr. ευ eu ‘dobry, typowy’; δορκας dorkas ‘gazela’[8].
  • Korin: rodzima nazwa antylopy używana w Senegalu[9]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Gazella riififrons J.E. Gray, 1846.

Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]

W zależności od ujęcia systematycznego do rodzaju zalicza się 5[10][7] lub 6 (wyodrębniony z E. thomsoniiE. nasalis)[5][4] współczesnych gatunków; tutaj klasyfikacja za Mammals Diversity Database i All the Mammals of the World (2023)[10][7][3]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b L. Fitzinger. Die Gattungen der Familie der Antilopen (Antilopae), nach ihrer natürlichen Verwandtschaft. „Sitzungsberichte der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften. Mathematisch-Naturwissenschaftliche Classe”. 59, s. 159, 1869. Wien. (niem.). 
  2. J.E. Gray: Catalogue of ruminant Mammalia (Pecora, Linnaeus) in the British Museum. London: British Museum, 1872, s. 39. (ang.).
  3. a b W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 178. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  4. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 340. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  5. a b c C. Groves, D. Leslie, B. Huffman, R. Valdez, K. Habibi, P. Weinberg, J. Burton, P. Jarman, W. Robichaud: Family Bovidae (Hollow-horned Ruminants). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 648–649. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).
  6. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Eudorcas. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-04-30]. (ang.).
  7. a b c Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 609. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  8. Palmer 1904 ↓, s. 275.
  9. Palmer 1904 ↓, s. 359.
  10. a b N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-12-02]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]