Generation X (zespół muzyczny)
Rok założenia | |
---|---|
Rok rozwiązania | |
Pochodzenie | |
Gatunek | |
Wydawnictwo | |
Powiązania | |
Skład | |
Billy Idol James Stevenson Tony James Terry Chimes |
Generation X (lub Gen X) – brytyjski zespół punkrockowy z Londynu działający w latach 1976–1981, stanowiący początkowy etap kariery Billy'ego Idola – wokalisty, który w latach 80. osiągnął duży sukces komercyjny występując solowo. Generation X był również pierwszą punkrockową grupą, która wystąpiła w programie Top of the Pops realizowanym przez telewizję BBC[1]. Jej nazwa wywodzi się od książki "Generation X" z 1965, autorstwa brytyjskich dziennikarzy: Jane Deverson i Charlesa Hambletta, traktującej o subkulturze modsów[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Zespół został utworzony w listopadzie 1976 przez byłych członków grupy Chelsea: wokalistę (w Chelsea był gitarzystą) Williama Broada (który przyjął pseudonim Billy Idol), basistę Tony'ego Jamesa oraz perkusistę Johna Towe'a[2]. Skład uzupełnił gitarzysta Bob "Derwood" Andrews wywodzący się z grupy Paradox. Muzycy zagrali swój pierwszy koncert 14 grudnia w londyńskim klubie "The Roxy"[2].
We wrześniu 1977 ukazał się debiutancki singel "Your Generation"[3], który grupa zaprezentowała na żywo w programie Marc prowadzonym przez Marca Bolana w brytyjskiej Granada Television. "Your Generation" zostało nagrane z perkusistą Markiem Laffem (wywodzącym się z Subway Sect), który zastąpił Johna Towe'a. Tak uformowany skład nagrał jeszcze dwa albumy: debiutancki Generation X oraz Valley of the Dolls[3] odwołujące się zawartością do tradycji brytyjskiego rocka lat 60. (na Valley of the Dolls pojawił się cover Johna Lennona "Gimme Some Truth").
Podczas nagrywania trzeciej płyty w 1979 w zespole pojawiły się tarcia pomiędzy muzykami na tle różnic muzycznych, skutkiem czego album po nagraniu nie został wydany – ukazał się dopiero w 1998 opatrzony tytułem Sweet Revenge oraz jako część kompilacji Anthology z 2003.
W 1980 Andrews i Laff opuścili zespół, a na ich miejsce przyszli James Stevenson (z Chelsea) oraz Terry Chimes (wcześniej w The Clash)[3]. Grupa przystąpiła do prac nad kolejnym albumem – m.in. powtórzono nagrania kilku utworów przeznaczonych pierwotnie na Sweet Revenge. Płyta opatrzona tytułem Kiss Me Deadly ukazała się w 1981 pod skróconą nazwą zespołu Gen X[3].
Po rozwiązaniu zespołu w 1981 Idol udał się do Nowego Jorku, gdzie kontynuował solową karierę jako gwiazda muzyki pop[4]. Tony James utworzył Sigue Sigue Sputnik[1], a kilka lat później udzielał się w grupie Sisters of Mercy. Stevenson dołączył do Gene Loves Jezebel, natomiast Chimes powrócił do The Clash na miejsce wyrzuconego Toppera Headona[3].
Muzycy
[edytuj | edytuj kod]- Billy Idol – wokal (1976-1981)
- Bob "Derwood" Andrews – gitara (1976-1980)
- Tony James – gitara basowa (1976-1981)
- John Towe – perkusja (1976-1977)
- Mark Laff – perkusja (1977-1980)
- James Stevenson – gitara (1980-1981)
- Terry Chimes – perkusja (1980-1981)
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]Albumy studyjne
[edytuj | edytuj kod]- Generation X (1978)
- Valley of the Dolls (1979)
- Kiss Me Deadly (1981) – album sygnowany nazwą Gen X
- Sweet Revenge (1998) – album nagrany w 1979
Albumy koncertowe
[edytuj | edytuj kod]- Live at the Paris Theatre '78 & '81 (2002)
- Live at Sheffield (2003)
- Live (2005)
Albumy kompilacyjne
[edytuj | edytuj kod]- The Best of Generation X (1985)
- Perfect Hits 1975–81 (1991)
- Radio 1 Sessions (2002)
- Anthology (2003)
Single
[edytuj | edytuj kod]- "Your Generation" / "Day by Day" (1977)
- "Wild Youth" / "Wild Dub" (1977)
- "Ready Steady Go" / "No No No" (1978)
- "King Rocker" / "Gimme Some Truth" (1978)
- "Valley of the Dolls" / "Shakin' All Over" (1979)
- "Friday's Angels" / "Trying for Kicks" / "This Heat" (1979)
- "Dancing with Myself" / "Ugly Rash" (1980) – singel sygnowany nazwą Gen X
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Greg Prato: Generation X Biography. AllMusic. [dostęp 2014-02-14]. (ang.).
- ↑ a b c Generation X. www.punk77.co.uk. [dostęp 2014-02-14]. (ang.).
- ↑ a b c d e The Great Rock Discography (5th ed.), Martin C. Strong, Edinburgh: Mojo Books (2000). str. 472. ISBN 1-84195-017-3
- ↑ Andrew Perry: Billy Idol: The Return of Billy the Kid. www.telegraph.co.uk. [dostęp 2014-02-14]. (ang.).
- ISNI: 0000000121278173
- VIAF: 35395926
- LCCN: n84040476
- GND: 124674283
- BnF: 138954573
- SUDOC: 148952917
- SBN: RAVV230204
- NLA: 35367857
- NKC: xx0014786
- BNE: XX1229551
- NTA: 072874260
- BIBSYS: 1037465
- Open Library: OL2741915A
- PLWABN: 9810639676905606
- NUKAT: n2019013070
- J9U: 987007399310605171
- LNB: 000097079
- NSK: 000414409
- CONOR: 20470371
- BLBNB: 001501663
- KRNLK: KAC2020P6385
- LIH: LNB:Jmm;=B0