Giuliano Bonfante

Giuliano Bonfante (ur. 6 sierpnia 1904 w Mediolanie, zm. 9 września 2005 w Rzymie) – włoski językoznawca i specjalista od języków indoeuropejskich (w tym italskich i romańskich) oraz języka etruskiego. Syn sławnego włoskiego historyka prawa – Pietro Bonfantego. W 1939, jako antyfaszysta, został zmuszony wyemigrować do USA. W latach 40. i 50. nauczał językoznawstwa na Uniwersytecie Princeton. Współzałożyciel, powstałego z Linguistic Circle of New York, International Linguistic Association. W 1960 został powołany na stanowisko profesora językoznawstwa historycznego Uniwersytetu Turyńskiego. W 1969 został członkiem Accademia Nazionale dei Lincei. Jego córka – Larissa Bonfante, również etruskolog, współpracowała z nim m.in. przy The Etruscan language: an introduction.

Ważniejsze publikacje[edytuj | edytuj kod]

Della intonazione sillabica indoeuropea (Rzym, 1930)
I dialetti indoeuropei (Neapol, 1931)
Storia del diritto romano cz. 2 (1958-59)
Latini e Germani in Italia (Brescia, 1965)
La dottrina neolinguistica (Turyn, 1970)
Lingua e cultura degli Etruschi (1985)
Studi romeni (Rzym, 1973)
The Etruscan language: an introduction (Nowy Jork, 1983, ² 2002)
La protopatria degli Slavi (Wrocław, 1984)
Grammatica latina: per le Scuole Medie Superiori (Mediolan, 1987)
La lingua parlata in Orazio (1994)
The origin of the Romance languages: stages in the development of Latin (1999, z córką)