Gore

Gore (ang. rozlana krew, zakrzepła krew) – odmiana horroru filmowego, w której główny nacisk położony jest na drastyczną przemoc oraz sceny wywołujące obrzydzenie u widza (mutacje ciał, wyrywanie członków, okaleczanie, gwałt itd.), w odróżnieniu od bardziej subtelnego horroru psychologicznego.

Za pierwsze filmy gore zwykle uznawane są produkcje Gordona Lewisa takie jak Blood Feast (1963), Two Thousand Maniacs! (1964) oraz Color Me Blood Red (1965), jednak w głównym nurcie kinowym horrory gore znalazły się dopiero w latach 70. XX wieku. Drastyczne widowiska takie jak Egzorcysta (1973) Williama Friedkina, Świt żywych trupów (1978) George'a A. Romera, Martwe zło (1981) Sama Raimiego oraz Koszmar z ulicy Wiązów (1984) Wesa Cravena obfitowały w sceny okrutnych mordów, których dosłowne ukazanie (zwłaszcza od końca lat 70.) było możliwe dzięki raptownemu rozwojowi efektów specjalnych. Nierzadko horrory gore łączyły się z innymi gatunkami, na przykład fantastyką naukową (Obcy - ósmy pasażer Nostromo, 1979, Ridleya Scotta; Coś, 1982, Johna Carpentera; Mucha, 1986, Davida Cronenberga) lub komedią (Martwe zło, ale też Martwica mózgu, 1992, Petera Jacksona). Horrory gore kręcono także we Włoszech, w czym specjalizowali się Lucio Fulci, Dario Argento, Lamberto Bava oraz Bigas Luna. Osobnym podgatunkiem horrorów gore są slashery, pozbawione elementów nadprzyrodzonych i koncentrujące się na wymyślnych morderstwach dokonywanych przez psychopatów; wśród przykładów slasherów można wymienić Halloween (1978) Carpentera, Piątek trzynastego (1980) Seana S. Cunninghama, Krzyk (1996) Cravena.

Zobacz też

• Kino kanibalistyczne
• Rape and revenge

Bibliografia

• JamesJ. Kendrick JamesJ., Slasher Films and Gore in the 1980s, [w:] Harry M.H.M. Benshoff (red.), A Companion to the Horror Film, Chichester: Wiley Blackwell, 2014, s. 310-328 .