Grażyna Brodzińska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grażyna Brodzińska
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 maja 1951
Kraków

Typ głosu

sopran

Gatunki

operetka

Zawód

solistka operetkowa, aktorka

Aktywność

od 1970

Odznaczenia
Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
Grażyna Brodzińska na scenie

Grażyna Brodzińska, właśc. Grażyna Szymaszkiewicz[1] (ur. 3 maja 1951 w Krakowie[2]) – polska śpiewaczka operetkowa, musicalowa oraz operowa (sopran) i aktorka.

Nazywana „pierwszą damą polskiej operetki”[3]. Śpiewa repertuar operetkowy, operowy, musicalowy i piosenki ze światowego repertuaru. Współpracuje z wieloma krajowymi orkiestrami filharmonicznymi i operowymi. Dokonała licznych nagrań telewizyjnych i radiowych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jest córką śpiewaczki Ireny Brodzińskiej i reżysera Edmunda „Waydy” Szymaszkiewicza[3]. Jej bratanicą jest Natalia Brodzińska, śpiewaczka i skrzypaczka[4].

Zadebiutowała na scenie w wieku 10 lat, grając małą Cygankę w Baronie cygańskiego Johanna Straussa w reż. Edmunda Szymaszkiewicza[3]. Jest absolwentką II Liceum Ogólnokształcącego im. Mieszka I w Szczecinie[5]. Po ukończeniu nauki w szkole baletowej trafiła do Studia Wokalno-Aktorskiego Danuty Baduszkowej w Gdyni[3]. Śpiewu uczyła ją profesor Zofia Janukowicz-Pobłocka. Później w doskonaleniu wokalnego warsztatu przez dziesięć lat pomagali jej Urszula Trawińska-Moroz i Ryszard Karczykowski. Na scenie zadebiutowała w 1970 podczas studiów w Gdyni.

W latach 1969–1976 pracowała w Teatrze Muzycznym w Gdyni. W późniejszych latach śpiewała w Teatrze Muzycznym w Szczecinie. Była solistką Operetki Warszawskiej i Teatru Muzycznego Roma w Warszawie. W Teatrze Wielkim w Warszawie śpiewała gościnnie partię Adeli w Zemście nietoperza Straussa i partię Kasi w operze Kamieńskiego Nędza uszczęśliwiona. Brała udział w cyklu telewizyjnym Z batutą i humorem Macieja Niesiołowskiego. Regularnie występuje także jako gość na Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy. Występuje również za granicą: w Kammeroper w Wiedniu śpiewała partię Eurydyki w operetce Offenbacha Orfeusz w piekle oraz partię Zerliny w operze Mozarta Don Giovanni.

W 2000 odebrała statuetkę Ariona przyznawaną przez Sekcję Teatrów Muzycznych ZASP-u z okazji Dnia Artysty Śpiewaka. Od 2002 współpracuje m.in. z Gliwickim Teatrem Muzycznym. Nagrała trzy recitale telewizyjne. W 2006 otrzymała Złotą Myśl – nagrodę dla zasłużonych w dziedzinie kultury i nauki[6]. W 2004 za wysoką sprzedaż albumu pt. Śpiewaj, kochaj odebrała certyfikat złotej płyty[7]. W 2007 uhonorowana Srebrnym, a w 2015 Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[8]. W 2019 dołączyła do obsady serialu Barwy szczęścia, grając pianistkę Arletę Banach[9]. W sierpniu 2023 została uhonorowana przez fundację Orfeo „Złotą Muszką" – nagrodą im. Bogusława Kaczyńskiego[10].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żona aktora Damiana Damięckiego[3][11]. Jest macochą aktora Grzegorza Damięckiego[3].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

  • 2008, Sway – Kołysz mnie, Grażyna Brodzińska, „Krakowska Młoda Fliharmonia” pod dyrekcją Tomasza Chmiela
  • 2002, Śpiewaj, kochaj, Grażyna Brodzińska
  • 1999, Najpiękniejsze kolędy, Grażyna Brodzińska, Bogusław Morka, Ryszard Morka
  • 1998, Pardon Madame, Grażyna Brodzińska, Bogusław Morka, Maciej Niesiołowski i Orkiestra Sinfonietta Bydgoska
  • 1997, Jestem zakochana – 12 najpiękniejszych arii operetkowych, Grażyna Brodzińska, Orkiestra Sinfonia Varsovia pod dyrekcją Macieja Niesiołowskiego

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Leszek Gnoiński: Trojanowska. Kraków: Mando, 2020, s. 95. ISBN 978-83-277-1682-8.
  2. ↑ Grażyna Brodzińska w serwisie terazteatr.pl.
  3. ↑ a b c d e f Grażyna Brodzińska - gwiazdą jestem tylko na scenie - Kobieta.pl [online], kobieta.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
  4. ↑ 51. Festiwal im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju – Konferencja Prasowa. youtube.com, 2017-04-25. [dostęp 2018-02-27]. (pol.).
  5. ↑ II LO w Szczecinie świętuje swoje 70-lecie [online], II LO w Szczecinie świętuje swoje 70-lecie, 17 listopada 2016 [dostęp 2022-01-06] (pol.).
  6. ↑ Grażyna Brodzińska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2017-11-23].
  7. ↑ Złote płyty CD przyznane w 2004 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-22].
  8. ↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2020-05-27].
  9. ↑ Grażyna Brodzińska w bazie filmpolski.pl
  10. ↑ Tomasz Pasternak: „Gdy uczta się zaczyna, wypijmy zdrowie wina”. Gala Finałowa Festiwalu im. Bogusława Kaczyńskiego i Złota Muszka dla Grażyny Brodzińskiej. orfeo.com.pl, 2023-08-28. [dostęp 2023-08-30]. (pol.).
  11. ↑ Krystyna Gucewicz: Dlaczego się kochają, czyli życie na różowo. Wydawnictwo Zetdezet, 1995, s. 91. ISBN 83-85056-40-8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grażyna_Brodzińska&oldid=73581476”