Przejdź do zawartości

Grzegorz Damięcki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grzegorz Damięcki
Ilustracja
Grzegorz Damięcki
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1967
Warszawa

Zawód

aktor

Współmałżonek

Dominika Laskowska

Lata aktywności

od 1991

Zespół artystyczny
Teatr Ateneum w Warszawie
Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Grzegorz Damięcki (ur. 15 listopada 1967 w Warszawie) – polski aktor i muzyk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest synem reżyserki Barbary Borys-Damięckiej i aktora Damiana Damięckiego, wnukiem aktorów Ireny i Dobiesława Damięckich, bratankiem aktora Macieja Damięckiego oraz kuzynem aktorów Matyldy i Mateusza Damięckich. Wraz z rodziną mieszkał przy ul. Ogólnej na osiedlu Słodowiec w dzielnicy Bielany[1]. Dorastał na warszawskim Żoliborzu[2][3]. Jako nastolatek był żoliborskim punkiem[2]. Przez pięć lat uczęszczał do XXII Liceum Ogólnokształcącego im. Jose Marti w Warszawie (powtarzał drugą klasę)[1]. W liceum był współzałożycielem zespołu muzycznego Lawa, który w swoich utworach przekazywał zaangażowane politycznie teksty i inspirował się twórczością Električni orgazam, Sex Pistols, The Clash i Joy Division[1]. Po maturze złożył dokumenty do ASP, gdzie został dobrze oceniony i przyjęty[2]. Wcześniej jednak zdał egzamin i dostał się do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie[2].

W warszawskiej PWST wystąpił w spektaklach dyplomowych – Fredraszki Aleksandra hr. Fredry (1990) w reżyserii Jana Englerta w roli Michała, Ludmira i Wacława, Nasze miasto Thorntona Wildera (1991) w reż. Zbigniewa Zapasiewicza i Iwona, księżniczka Burgunda Witolda Gombrowicza (1991), który przygotował Mariusz Benoit w roli Cyryla. Zadebiutował na scenie teatralnej jeszcze podczas studiów w roli Wacka w Firmie Mariana Hemara (1991) w reż. Edwarda Dziewońskiego u boku Ewy Wiśniewskiej, Leonarda Pietraszaka i Zygmunta Kęstowicza w Teatrze Ateneum, z którym związał się na stałe po ukończeniu studiów w 1991. W Teatrze Ateneum zagrał kilkadziesiąt ról – klasycznych, współczesnych, komediowych i dramatycznych, w tym Burza Williama Shakespeare’a (1991) w reż. Krzysztofa Zaleskiego w roli Adriana, Kupiec wenecki Shakespeare’a (1996) w reż. Waldemara Śmigasiewicza jako Lorenzo, Opowieści Lasku Wiedeńskiego Ödöna von Horvátha (1998) w roli Oskara w reż. Agnieszki Glińskiej,Ja, Feuerbach Tankreda Dorsta (2013) jako bezduszny asystent reżysera w reż. Piotra Fronczewskiego, Nastazja Filipowna Fiodora Dostojewskiego (2013) w roli Myszkina w reż. Andrzeja Domalika, Demon teatru, czyli mniejsza o to Bogusława Schaeffera (2015) w reż. Andrzeja Domalika w roli inspektora Ruchu Teatralnego, Gra w życie Maxa Frischa (2018) w reż. Aleksandra Kaniewskiego w roli Hannesa Kürmanna, Ława przysięgłych Ivana Klímy (2020) w reż. Jakuba Krofty jako Lobbysta, Wzrusz moje serce Hanocha Levina (2023) w reż. Artura Tyszkiewicza jako Pszoniak i Wariacje enigmatyczne Érica-Emmanuela Schmitta (2023) w reż. Artura Tyszkiewicza w roli Erika Larsena. W kameralnej przestrzeni dialogu łączącego widzów i aktorów Teatr Scena na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie wziął udział w spektaklu Psalmy Króla Dawida (2016), gdzie wyboru tekstów dokonał Piotr Matywiecki i wystąpili: Anna Seniuk, Małgorzata Kaczmarska, Krzysztof Gosztyła i Andrzej Ferenc.

Zadebiutował na kinowym ekranie w dramacie historycznym Juliusza Machulskiego Szwadron (1992). Potem zagrał niewielką rolę hauptscharführera Kundera w dramacie wojennym Stevena Spielberga Lista Schindlera (Schindler’s List, 1993), Włodka w komediodramacie Andrzeja Barańskiego Horror w Wesołych Bagniskach (1995) według powieści Michała Choromańskiego, adwokata Bourgesa w dramacie biograficznym Jerzego Antczaka Chopin. Pragnienie miłości (2002) i Wacława Paszkowskiego w dramacie Jana Jakuba Kolskiego Pornografia (2003) na podstawie powieści Witolda Gombrowicza. Grał także w serialach, w tym Dom Jana Łomnickiego (2000) jako Artur, partner Danusi (Magdalena Stużyńska) w szkole tańca, Defekt Macieja Dutkiewicza (2005) w roli dziennikarza Andrzeja Krauza, narzeczonego prokurator Elżbiety Gintner (Magdalena Cielecka), Czas honoru (2012) jako major Zwonariew vel „Bocian”, Bodo (2016) jako dyrektor „Czarnego Kota” Feliks Lande, Belfer (2016) w roli Grzegorza Molendy, ojca Sebastiana, Jaśka i Julki czy Nieobecni (2020) jako Paweł Borkowski. Brał udział w realizacjach Teatru Telewizji i słuchowiskach Teatru Polskiego Radia, a także nagrywał role dubbingowe.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1991 poślubił kostiumolożkę i scenografkę Dominikę Laskowską, z którą ma syna, Antoniego, i córki-bliźniaczki: Aleksandrę i Janinę (ur. 2017)[4]. W 2025 rozwiódł się z żoną, a kilka lat wcześniej rozpoczął związek z aktorką Magdaleną Schejbal[5][6].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Dubbing

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1991: Wyróżnienie jury IX Przeglądu Przedstawień Dyplomowych Szkół Teatralnych w Łodzi za rolę w spektaklu Fredraszki
  • 2007: Nagroda Feliks Warszawski za rolę drugoplanową w spektaklu Teatru Ateneum Album rodzinny
  • 2022: tytuł Mistrz Mowy Polskiej[8]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Karolina Rudzik: Grzegorz Damięcki: „Bunt przeciwko wszelkiego rodzaju kagańcom wyniosłem właśnie z XXII LO”. Rudzik na Bielanach, 13 stycznia 2021. [dostęp 2025-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  2. ↑ a b c d Maja Staniszewska, Grzegorz Damięcki: Żyjemy w świecie gladiatorów – potrzebne jest świeże mięso. Fajnie o kimś napisać „objawienie”, ale wszystko się kończy, „Wysokie Obcasy”, 19 stycznia 2018 [dostęp 2025-04-27] [zarchiwizowane z adresu].
  3. ↑ Jacek Tomczuk, Ktoś, kto opowiada o najintymniejszych sprawach, traci tajemnicę. Ona jest ważna. To świętość, której nie wolno tykać, „Newsweek Polska”, 28 czerwca 2020 [dostęp 2025-04-27] [zarchiwizowane z adresu].
  4. ↑ Mateusz Kamiński: Grzegorz Damięcki rozwodzi się z żoną. Spędzili razem 34 lata. 17 kwietnia 2025. [dostęp 2025-04-27]. (pol.).
  5. ↑ Szybko i bezboleśnie, „Twoje Imperium” (43/2025), s. 8–9.
  6. ↑ Przy niej zaczyna wszystko od nowa, „Życie na Gorąco” (42/2025), 16 października 2025, s. 5.
  7. ↑ Snoke – Biblioteka Ossus [online], ossus.pl [dostęp 2016-03-03].
  8. ↑ Tytuły Mistrza Mowy Polskiej wręczone! [online], Mistrz Mowy Polskiej, 4 października 2022 [dostęp 2023-05-21] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]


Damięccy
 
 
 
Jadwiga Hryniewiecka
(1903-1988)
 
Dobiesław Damięcki
(1899-1951)
 
Irena Górska-Damięcka
(1910-2008)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Anita Dymszówna
(1944-1999)
 
Maciej Damięcki
(1944-2023)
 
Joanną Stankiewicz
 
Barbara Borys-Damięcka
(1937-2023)
 
Damian Damięcki
(1941-)
 
Grażyna Brodzińska
(1951-)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Paulina Andrzejewska
(1980-)
 
Mateusz Damięcki
(1981-)
 
Matylda Damięcka
(1985-)
 
 
 
Grzegorz Damięcki
(1967-)
 
Dominika Laskowska
 
 
 
 
 
 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grzegorz_Damięcki&oldid=77867105”