Grabów (Białoruś)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grabów
Грабава
Грабово
Państwo

 Białoruś

Obwód

 homelski

Rejon

żytkowicki

Sielsowiet

Milewicze

Populacja
• liczba ludności


99
(2019)

Kod pocztowy

247976

Położenie na mapie obwodu homelskiego
Mapa konturowa obwodu homelskiego, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Grabów”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole znajduje się punkt z opisem „Grabów”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko prawej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Grabów”
Ziemia52°30′45″N 27°36′57″E/52,512500 27,615833

Grabów (biał. Грабава, Grabawa; ros. Грабово, Grabowo) – wieś na Białorusi, w obwodzie homelskim, w rejonie żytkowickim, w sielsowiecie Milewicze, nad Słuczą.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W XIX i w początkach XX w. wieś, majątek ziemski i folwark położone w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie mozyrskim. We wsi mieścił się tu wówczas zarząd (wołości) gminy Grabów, składającej się z 12 wsi. W folwarku była kaplica katolicka parafii w Petrykowie, w 1885 już nieistniejąca.

W latach 1919–1920 znajdowała się pod Zarządem Cywilnym Ziem Wschodnich, w okręgu brzeskim, w powiecie mozyrskim. Gdy w wyniku traktatu ryskiego większość gminy Grabów znalazła się po stronie sowieckiej, została ona zlikwidowana, a Grabów przeniesiono do gminy Lenin.

W dwudziestoleciu międzywojennym leżał w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie łuninieckim[a], w gminie Lenin (Sosnkowicze)[1]. Wieś położona była przy granicy ze Związkiem Sowieckim, którą wyznaczała tu Słucz. Grabów miał wówczas status garnizonu Korpusu Ochrony Pogranicza. Stacjonowała tu kompania graniczna KOP „Grabów”. Na południe od wsi znajdowała się strażnica KOP „Grabów”.

W 1921 wieś liczyła 377 mieszkańców, zamieszkałych w 52 budynkach, w tym 329 Białorusinów, 36 Żydów, 7 Polaków i 5 Rusinów. 325 mieszkańców było wyznania prawosławnego, 45 mojżeszowego i 7 rzymskokatolickiego. Folwark liczył zaś 73 mieszkańców, zamieszkałych w 7 budynkach, w tym 37 Białorusinów, 35 Polaków i 1 Rusina. 40 mieszkańców było wyznania prawosławnego i 33 rzymskokatolickiego[2].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Baza Miejscowości Kresowych. [dostęp 2021-12-17]. (pol.).
  2. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom VIII – Województwo Poleskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924. ISBN 978-83-254-2578-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]