Przejdź do zawartości

Granatnik Łopuskiego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Granatnik Łopuskiego
Dane podstawowe
Państwo

 Polskie Państwo Podziemne

Rodzaj

Granatnik

Historia
Wyprodukowano

15 lub 25

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

80 mm

Nabój

rozdzielnego ładowania

Długość lufy

100 cm lub 120 cm

Donośność

do 600 lub 800 m

Kąt ostrzału

poziomy: 360° (obrót całym granatnikiem)

Granatnik Łopuskiegogranatnik konstrukcji polskiej, produkowany i użytkowany bojowo w czasie powstania warszawskiego.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Broń została zaprojektowana przez Mieczysława Łopuskiego ps. „Konstruktor”. Produkcję podjęto w powstańczej wytwórni broni, działającej przy ul. Hożej 51 w ramach VII Obwodu AK „Obroża”[1]. Prace konstrukcyjne zakończyły się 10 sierpnia[2]. Prezentacja broni odbyła się 17 sierpnia 1944 roku. Mieczysław Łopuski został ciężko ranny w trakcie prób i nie mógł kontynuować dalszych prac nad bronią[1][2]. Późniejsze modyfikacje do konstrukcji wprowadzał inż. Eugeniusz Żochowski[1].

Lufa prototypu została wykonana z odcinka rury wodociągowej zaopatrzonej w gwint, do którego przykręcano odpowiednio zmodyfikowane złącze stanowiące komorę nabojową[1][3]. Lufa miała średnicę 8 cm i długość 100 cm (w późniejszych egzemplarzach wydłużono ją do 120 cm)[3]. Wykonano ją na obrabiarkach Fabryki Dźwigów przy ulicy Emilii Plater 10[1]. Ładunkiem miotającym był woreczek z chloranem potasu z domieszką 5% mielonego cukru[3]. Jako urządzenia spustowego użyto buteleczki z kwasem siarkowym. Padająca z niej kropla dostawała się przez otwór do wnętrza komory, przepalała woreczek i stykała się z materiałem miotającym, powodując wystrzał[1], którego zasięg mógł wynosić do 600[3] lub 800 metrów[2].

Skorupy cylindrycznych granatów konstrukcji inż. Eugeniusza Żochowskiego i mgr. Tadeusza Chęcińskiego były wytwarzane z kawałków rury kanalizacyjnej, zaślepionej po obu stronach[3]. Wysokość granatu wynosiła 126 mm, średnica 70 mm, a grubość ścianek 3 mm[3]. Materiałem kruszącym był także chloran potasu z cukrem, z dodatkiem kawałków metalu[3]. Zapalnikiem była fiolka z kwasem, która podczas upadku ulegała rozbiciu, inicjując detonację[1][3]. Granaty były stabilizowane i uszczelniane w lufie za pomocą listewek drewnianych[1][3].

Broń była ładowana odtylcowo. Oddanie strzału wymagało kolejno: uzbrojenia granatu przez włożenie do niego przez otwór w pokrywie fiolki z kwasem siarkowym, załadowania go do lufy, umieszczenia woreczka z ładunkiem miotającym w komorze nabojowej i po uszczelnieniu dokręcenia jej do lufy. Granatnik był wówczas gotowy do strzału, który można było wykonać wkraplając kwas przez otworek do komory ładunkowej[1].

Udoskonalenia w konstrukcji granatnika wprowadził inż. Żochowski. Były to wymienne komory nabojowe zwiększające szybkostrzelność oraz spust elektryczny w miejsce chemicznego do odpalania ładunku miotającego[3].

Łącznie powstało 25[3][2] bądź od 15 do 25 egzemplarzy[1].

Wykorzystanie bojowe

[edytuj | edytuj kod]

Dzięki możliwości prowadzenia ognia stromotorowego, granatnik pozwalał powstańcom ograniczyć swobodę poruszania się przeciwnika, kryjącego się za murami lub niską zabudową. Relacja powstańcza przytoczona w źródle[1] podaje, że użycie granatnika wywołało panikę wśród żołnierzy nieprzyjaciela. Użyto ich bojowo w kilku miejscach, m.in. w walkach o oba budynki PAST-y[1].

Broń miała niedoskonałości: znana jest relacja st. sierż. pchor. Jerzego Szustra ps. „Jur” (skądinąd konstruktora innego granatnika powstańczego), w której opisał przypadek zakleszczenia i detonacji granatu w lufie podczas wystrzału, jak również zmienność prędkości wylotowej pocisków, którą przypisywał zawilgoceniu bądź złemu wymieszaniu materiału miotającego[1].

Wystrzeliwano z granatnika także zwykłe obronne granaty ręczne, jednak donośność i celność ognia były gorsze niż przy standardowej amunicji[3].

Zachowany egzemplarz

[edytuj | edytuj kod]

Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie posiada egzemplarz granatnika. Lufa ma długość 100 cm i jest we wczesnej formie, która przewidywała wystrzał za pomocą ręcznego zakroplenia kwasu siarkowego. Podstawa pochodzi z późniejszej produkcji i jest węższa niż u pierwszych egzemplarzy, w których jej szerokość utrudniała transport broni przez otwory w murach i barykady[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m Michał Mackiewicz: Granatniki z „Jajczarni”. polska1918-89.pl. [dostęp 2016-12-20].
  2. a b c d Jerzy Modrzewski. Służba uzbrojenia w konspiracji i w Powstaniu Warszawskim. „Problemy Techniki Uzbrojenia”. 2 (130), s. 7-24, 2014. Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia. ISSN 1230-3801. 
  3. a b c d e f g h i j k l m Michał Pacut: Granatnik - moździerz powstańczy konstrukcji inż. Mieczysława Łopuskiego. Portal Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2016-12-20].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]