Guillaume Dufay
 |
Ten artykuł od 2017-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać (wiarygodne) źródła, najlepiej w formie dokładnych przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Guillaume Dufay, Guillaume Du Fay (ur. ok. 1400 w Cambrai (lub okolicy), zm. 1474 w Cambrai) - muzyk i kompozytor franko-flamandzki związany z dworem w Cambrai oraz dworem papieskim. Był również duchownym i bakałarzem prawa kanonicznego. Jest centralną postacią szkoły burgundzkiej i w związku z tym jednym z najbardziej wpływowych kompozytorów XV-wiecznych.
Dufay pozostawił po sobie ok. 220 kompozycji (80 motetów, 35 części i 8 cyklów mszalnych oraz 2 magnificaty), zachowanych w 50 XVI- i XVII-wiecznych rękopisach. Tworzył przede wszystkim utwory religijne - msze i motety. Muzyka świecka Dufaya (pieśni i ballady) nawiązuje do francuskich kompozycji okresu Ars nova.
Dokonał syntezy stylów: francuskiego, włoskiego i angielskiego. Był głównym przedstawicielem techniki fauxbourdon, bywa także uważany za jej twórcę.
Jednym z najsławniejszych dzieł Dufaya jest motet skomponowany z okazji konsekracji katedry Santa Maria del Fiore we Florencji, Nuper rosarum flores. Formę motetu być może wzorował na proporcjach architektonicznych Świątyni Salomona: 6:4:2:3. Stosunek jednostek metrycznych w kolejnych fragmentach motetu układa się w takie same proporcje. Jest to nietypowe dla epoki, bowiem stosunek dyminucji w utworach zwykle był cały czas opadający.
Bibliografia[edytuj]
- Guillaume Dufay, Opera omnia (collected works in six volumes), ed. Heinrich Besseler with revisions by David Fallows. Corpus mensurabilis musicae CMM 1, American Institute of Musicology, 1951-1995.
- Craig Wright, Dufay at Cambrai: Discoveries and Revisions. Journal of the American Musicological Society, XXVIII (1975)
- Dartus (E.), Un grand musicien cambrésien - Guillaume Du Fay. Péface de Norbert Dufourcq. Extrait du tome XCIV des Mémoires de la Société d'Émulation de Cambrai. Cambrai, 1974
- Van den Borren (I),Guillaume Du Fay, son importance ...Académie royale de Belgique,t. II, fasc. 2, 1926
- Van den Borren (II), Guillaume Du Fay, centre de rayonnement... Bulletin de l'Institut historique belge de Rome, fasc. XX. Bruxelles, Rome, 1939
- Chailley (J.), Histoire musicale du Moyen Age.Paris, P. U. F.,1950
- Massimo Mila, "Guillaume Dufay", nuova edizione a cura di Simone Monge, Torino, Einaudi Editore, 1997, ISBN 88-06-14672-6
- Massimo Mila,"Guillaume Dufay", Torino, G. Giappichelli Editore, 1972-73, 2 voll.
- Alejandro Enrique Planchart, "Du Fay, Guillaume", Grove Music Online [www.oxfordmusiconline.com+08268?q=dufay&search=quick&pos=1&_start=1#firsthit] dostęp: 15.06.2016
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Guillaume Dufay – nuty tego kompozytora dostępne w bibliotece cyfrowej Choral Public Domain Library (ChoralWiki)
