Przejdź do zawartości

Hamilkar Barkas

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hamilkar Barkas
𐤇𐤌𐤋𐤒𐤓𐤕𐤟𐤁𐤓𐤒
Piorun
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

~280 p.n.e.
Kartagina

Data i miejsce śmierci

229 p.n.e.
rzeka Júcar

Przebieg służby
Siły zbrojne

armia Kartaginy

Główne wojny i bitwy

I wojna punicka,
wojna z najemnikami:

Hamilkar Barkas „Piorun” (ur. ok. 280 p.n.e., zm. 229 p.n.e.) – kartagiński dowódca wojskowy z rodu Barkidów, ojciec Hannibala, Hazdrubala i Magona Barkasa.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Według Korneliusza Neposa ojcem Hamilkara był Hannibal, który walczył na Sycylii w czasach wojny z królem Epiru Pyrrusem.

W 247 roku p.n.e., w ostatnich latach I wojny punickiej, Hamilkar został dowódcą kartagińskiej armii na Sycylii, broniącej się w portowych miastach Drepanum (dzisiejsze Trapani) i Lilibeum[1]. Jego działania wojenne nie ograniczały się wyłącznie do obrony, bowiem Hamilkar również urządzał najazdy na południowe wybrzeża Italii. W roku 241 p.n.e., kiedy Gajusz Lutacjusz Katulus zablokował oba porty, a flota kartagińska poniosła porażkę w bitwie koło Wysp Egadzkich, Hamilkar wynegocjował na polecenie władz kończący wojnę pokój[1]. W myśl ustaleń tzw. pokoju Lautancjusza Kartagina zobowiązała się oddać Rzymowi Sycylię, zwolnić bez okupu jeńców oraz zapłacić w ciągu 20 lat kontrybucję w wysokości 3200 talentów eubejskich, z czego tysiąc od razu, resztę zaś w ciągu dziesięciu lat[2].

Po zawarciu układu pokojowego Hamilkar odesłał swoje wojska Giskonowi, a sam wrócił do Kartaginy. W latach 241–237 p.n.e. w Kartaginie trwał bunt najemników, którymi dowodzili Celt Autharitus, Kampańczyk Spendios i Libijczyk Mathos. Na czele dziesięciotysięcznej armii złożonej z obywateli Kartaginy senat postawił najpierw Hannona, a po jego niepowodzeniach, Hamilkara Barkasa[2]. Hamilkar pokonał buntowników nad rzeką Bagradas, a następnie przeciągnął na swoją stronę numidyjskiego przywódcę Narawasa i wyrwał się z okrążenia[3]. Złapanych buntowników traktował początkowo łagodnie – proponując im powrót do armii punickiej i uwalniając tych którzy odmawiali – lecz wobec rosnącego okrucieństwa buntowników potem nakazał nie brać jeńców[4]. Ponieważ Hamilkar i Hannon – przeciwnicy polityczni – nie potrafili ze sobą porozumieć i skoordynować swoich działań, kartagińskie zgromadzenie ludowe zdecydowało, aby żołnierze sami wybrali sobie jednego dowódcę. Armia opowiedziała się za Hamilkarem, który wkrótce potem rozgromił buntowników pod Prion[5].

Po uspokojeniu sytuacji w kraju, możliwe że jeszcze w 237 p.n.e., Hamilkar wyprawił się wraz ze swym zięciem Hazdrubalem Pięknym i synami Hannibalem, Hazdrubalem, Magonem (wówczas jeszcze dziećmi) na czele punickiej armii na Półwysep Iberyjski. W trakcie działań wojennych w pd.-wsch. części półwyspu, Hamilkar zdobył dla Kartaginy kopalnie złota i srebra w Sierra Morena oraz kraj Deitanów z ośrodkiem religijnym w Elche de la Sierra. Do swojej armii włączył 3000 Iberów, jak i uwolnił 10 tysięcy jeńców celtyberyjskich, czym zyskał poparcie krajowców[6]. W Hiszpanii Hamilkar założył miasto Akra Leuke, prawdopodobnie dzisiejsze Alicante[2].

Celem polityki Hamilkara było wzmocnienie państwa po stratach I wojny punickiej, zachowanie suwerenności względem rosnącej potęgi rzymskiej, a także poszerzenie dostępu do bogatych w srebro i miedź ziem iberyjskich dla spłacenia zobowiązań wobec Rzymu[7].

Hamilkar zginął zimą 229/228 w nurtach rzeki Júcar w czasie bitwy z Celtyberami z plemienia Oretanów z okolic dzisiejszej La Manchy. Dowództwo po Hamilkarze przejął jego zięć Hazdrubal Piękny[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Gazda 2006 ↓, s. 101.
  2. a b c Gazda 2006 ↓, s. 102–103.
  3. Kęciek 2007 ↓, s. 175.
  4. Kęciek 2007 ↓, s. 175–176.
  5. Kęciek 2007 ↓, s. 177.
  6. Kęciek 2007 ↓, s. 181.
  7. Kęciek 2007 ↓, s. 180.
  8. Gazda 2006 ↓, s. 104.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Daniel Gazda: Armie świata antycznego:Republika Rzymska i Kartagińczycy. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2006. ISBN 83-11-10355-0.
  • Krzysztof Kęciek: Dzieje Kartagińczyków. Warszawa: Wydawnictwo Attyka, 2007. ISBN 978-83-89487-25-4.