Hippodamia convergens

Hippodamia convergens
Guérin-Méneville, 1842
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Rodzina	biedronkowate
Podrodzina	Coccinellinae
Plemię	Coccinellini
Rodzaj	Hippodamia
Gatunek	Hippodamia convergens
Synonimy
Hippodamia juncta Casey, 1899 Hippodamia modesta Melsheimer, 1847 Hippodamia convergens var. obsoleta Crotch, 1873 Hippodamia praticola Mulsant, 1850

Larwa

Agregacja na konarze

Imago z boku

Hippodamia convergens – gatunek chrząszcza z rodziny biedronkowatych. Występuje w obu Amerykach. Wykorzystywany jest do biologicznego zwalczania mszyc.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1842 roku przez Félixa Édouarda Guérina-Méneville’a. Jako miejsce typowe wskazano Kalifornię.

Morfologia

Chrząszcz o lekko wydłużonym, owalnym w zarysie ciele długości od 4,2 do 7,8 mm i szerokości od 2,5 do 4,9 mm. Przedplecze jest czarne z jasnym obrzeżeniem krawędzi przedniej i bocznych oraz z parą zbieżnych ku tyłowi, liniowatych, jasno ubarwionych plam. Epimeryty śródtułowia są w całości ubarwione żółto. Pokrywy są błyszczące, jaskrawo pomarańczowe lub czerwone z czarnym nakrapianiem i rozjaśnieniem w części przedniej. Typowo na pokrywach występuje dwanaście małych, wyraźnie wyodrębnionych kropek. Rzadziej niektóre kropki łączą się niewielkim odcinkiem brzegu w większe plamki. Kropki mogą również zmniejszać się lub zanikać i spotkać można osobniki niemal ich pozbawione. Odnóża są czarne. Genitalia samca charakteryzują się smukłym płatem nasadowym, nie mającym nigdy szeroko trójkątnego wierzchołka, jak również dobrze rozwiniętym i widocznym patrząc od strony grzbietowej skrzydełkiem wentralnym (ala ventrale).

Biologia i ekologia

Zarówno larwy, jak i imagines są drapieżnikami żerującymi na mszycach (afidofagia) oraz innych drobnych owadach, ich larwach i jajach. Zdarza się u nich także kanibalizm. Wśród ich ofiar wymienia się m.in. mszyce: Diuraphis noxi, Rhopalosiphum maidi, Rhopalosiphum padi, Myzus nicotianae i Acyrthosiphon pisum, koliszka Bactericera cockerelli oraz chrząszcza poskrzypkę szparagową. Podrośnięte larwy zjadają 30–50 mszyc dziennie. W przypadku braku pokarmu mięsnego biedronki te dietę mogą uzupełniać nektarem, pyłkiem i miękkimi częściami roślin, np. płatkami kwiatowymi. Udział białka zwierzęcego w diecie jest jednak wymagany, by dorosłe przystąpiły do rozrodu.

Samica składa w ciągu sezonu od 200 do ponad 1000 jaj. Do czynności tej przystępuje wiosną i wczesnym latem. Jaja mają kształt wrzecionowaty, kolor żółty, długość 1–1,5 mm i zorientowane są pionowo w klastrach liczących od 15 do 30 sztuk. Umieszczane są one na roślinach zaatakowanych przez potencjalne ofiary larw. Stadium larwalne trwa od 10 do 30 dni. W tym czasie larwa zwiększa długość ciała z około 1 mm do maksymalnie 7 mm i przechodzi cztery wylinki. Stadium poczwarki trwa zależnie od temperatury od 3 do 12 dni. Jest ona półkulista i pomarańczowo-czarno ubarwiona. Owady dorosłe w przypadku obfitości pokarmu zdolne są do rozrodu już po tygodniu. W sprzyjających warunkach klimatycznych pojawiają się dwa, a nawet więcej pokoleń w ciągu roku. Owady dorosłe są stadium zimującym. Na zachodzie Stanów Zjednoczonych zapadają w hibernację na okres nawet 9 miesięcy (od maja do lutego). Na czas zimy tworzyć mogą olbrzymie agregacje z dala od miejsc żerowania. Hibernują pod korą i pod kamieniami.

Biedronki te padają ofiarami pluskwiaków Geocoris bullatus i Nabis alternatus. Ich parazytoidem jest błonkówka Dinocampus coccinellae. Zdolność do rozrodu i przetrwania biedronek znacznie zmniejsza zakażenie myksosporidiowcem Nosema hippodamiae. Hippodamia convergens atakowana jest też przez grzyby entomopatogeniczne.

Rozprzestrzenienie

Owad ten pierwotnie był nearktyczny, jednak został również introdukowany do wielu rejonów krainy neotropikalnej. Współczesny jego zasięg rozciąga się od Alaski i Kanady przez Stany Zjednoczone, Meksyk, Amerykę Centralną i Antyle po Kolumbię w Ameryce Południowej. Obejmuje również Hawaje. W nearktycznej Ameryce Północnej gatunek ten jest najpospolitszym przedstawicielem rodzaju czerwonka (Hippodamia).

Znaczenie gospodarcze i kulturowe

Chrząszcz ten wykorzystywany jest w rolnictwie do biologicznego zwalczania mszyc, m.in. w uprawach bawełny, ziemniaka, kapusty warzywnej, brzoskwini i melona. Szczególnie skuteczny jest w uprawach zamkniętych, np. w szklarniach. Zastosowanie w uprawach otwartych utrudnia jego zachowanie. Dostępne komercyjnie osobniki dorosłe pochodzą z odłowu zimujących agregacji. W warunkach naturalnych po przebudzeniu z hibernacji biedronki te migrują, jako że na zimowiska wybierają miejsca odległe od żerowisk. To samo zachowanie wykazują przebudzone imagines po wypuszczeniu w uprawach. Celem ograniczenia ich dyspersji należy przebudzone osobniki najpierw nakarmić mszycami w insektarium i dopiero wstępnie podkarmione wypuszczać. Zalecana liczba wypuszczanych biedronek wynosi 70 tysięcy osobników na akr uprawy. Celem zachowania stałej populacji w uprawie należy zapewnić biedronkom refugia, w których mogłyby zimować oraz unikać stosowania pestycydów o szerokim spektrum działania. Dla larw tej biedronki niebezpieczne są także biopestycydy w postaci zarodników grzybów entomopatogenicznych z takich gatunków jak Metarhizium anisopliae, Paecilomyces fumosoroseus czy Beauveria bassiana.

15 marca 2011 roku zatwierdzono wybór tej biedronki na jeden z symboli stanowych Dakoty Północnej.