Honiatycze (województwo lubelskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Honiatycze
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

hrubieszowski

Gmina

Werbkowice

Liczba ludności (2021)

166[2][3]

Strefa numeracyjna

84

Kod pocztowy

22-550[4]

Tablice rejestracyjne

LHR

SIMC

0904859[5]

Położenie na mapie gminy Werbkowice
Mapa konturowa gminy Werbkowice, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Honiatycze”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Honiatycze”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Honiatycze”
Położenie na mapie powiatu hrubieszowskiego
Mapa konturowa powiatu hrubieszowskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Honiatycze”
Ziemia50°41′54″N 23°39′56″E/50,698333 23,665556[1]

Honiatyczewieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie hrubieszowskim, w gminie Werbkowice[5][6].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.

Wieś stanowi sołectwo gminy Werbkowice[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 193 mieszkańców i była dziewiętnastą co do wielkości miejscowością gminy[8].

Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny[9].

Części wsi[edytuj | edytuj kod]

Integralne części wsi Honiatycze[5][6]
SIMC Nazwa Rodzaj
0904865 Darmocha część wsi
0904871 Karczunek część wsi
1026651 Niemirówka część wsi
0904888 Wygon część wsi
0904894 Zagrobla część wsi

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wieś wymieniana po raz pierwszy w 1472 r. w staropolskim powiecie grabowieckim. W 1564 należała do dość zamożnego rodu Łaszczów-Nieledewskich. Wedle rejestru z poborowego z 1578 roku było tu 41/2 łana (75, 6 ha) gruntów uprawnych. Od 1749 właścicielami wsi byli Rulikowscy. Do nich należała jeszcze w 1846 roku[10]. Kaplica grobowa Rulikowskich z 1910 roku stoi na cmentarzu w Dubie. Według spisu z 1827 r. liczyła wówczas 31 domów i 241 mieszkańców, natomiast w 1880 r. już 62 domy z 451 mieszkańcami, zaś według spisu z 1921 r. znajdowały się we wsi 92 domy oraz 478 mieszkańców, w tym 3 Żydów i 130 Ukraińców. Drewniana cerkiew prawosławna z przełomu XIX i XX w., na miejscu poprzedniej z XVIII stulecia, uległa spaleniu w roku 1922. Obecny drewniany kościół katolicki wzniesiono dopiero w 1956 roku w miejsce drewnianej kaplicy z 1923, spalonej w 1943 roku. W początkach XX w. istniały tu: dwór z folwarkiem oraz cegielnia.

Pomniki i mogiły[edytuj | edytuj kod]

  • Na terenie wsi znajduje się pomnik upamiętniający ofiary i obrońców niepodległości Polski.
  • Za wsią w odległości ok. 1 km od kościoła znajduje się cmentarz rzymskokatolicki, dawniej greckokatolicki i prawosławny w Honiatyczach, czynny, założony przed 1875, w kształcie czworoboku o pow. 0,55 ha[11].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 41430
  2. Wieś Honiatycze w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-02-09], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-02-09].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 351 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Strona gminy, sołectwa [dostęp 2024-01-03]
  8. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  9. https://diecezja.zamojskolubaczowska.pl/parafie/parafia-wniebowziecia-najswietszej-maryi-panny-honiatycze Opis parafii na stronie diecezji]
  10. Bondyra 1993 ↓, s. według indeksu.
  11. D. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994. s. 277.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]