I sekretarze KC PZPR

I sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej
	; Władysław Gomułka (1956) – pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w latach 1956–1970, co czyni go najdłużej piastującym to stanowisko
	Stanowisko
Państwo	Polska
Data utworzenia	1954
Pierwszy	Bolesław Bierut
Obecny	brak; (partia dokonała samorozwiązania w 1990),; ostatni:; Mieczysław Rakowski
Siedziba	Warszawa

I sekretarze Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej – osoby stojące na czele Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (komunistycznej formacji sprawującej władzę w okresie Polski Ludowej). Polska Zjednoczona Partia Robotnicza została założona w połowie grudnia 1948 roku z połączenia Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Partii Socjalistycznej^[1]. Stanowisko I sekretarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (do 1954 Przewodniczącego Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[2]) sprawowało siedmiu polityków, kolejno:

Lp.	Imię i nazwisko	Okres sprawowania funkcji	Informacje dodatkowe
1.	Bolesław Bierut (ur. 1892, zm. 1956)	od 22 grudnia 1948 do 12 marca 1956	Do 17 marca 1954 Przewodniczący Komitetu Centralnego, następnie urząd przekształcono w I Sekretarza Komitetu Centralnego. Również Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (1947–1952), Przewodniczący Rady Państwa (1947–1952) i Prezes Rady Ministrów (1952–1954).
2.	Edward Ochab (ur. 1906, zm. 1989)	od 20 marca 1956 do 21 października 1956
3.	Władysław Gomułka (ur. 1905, zm. 1982)	od 21 października 1956 do 20 grudnia 1970	Również członek Rady Państwa (1957–1971).
4.	Edward Gierek (ur. 1913, zm. 2001)	od 20 grudnia 1970 do 6 września 1980	Również członek Rady Państwa (1976–1980).
5.	Stanisław Kania (ur. 1927, zm. 2020)	od 6 września 1980 do 18 października 1981
6.	Wojciech Jaruzelski (ur. 1923, zm. 2014)	od 18 października 1981 do 29 lipca 1989	Również Minister Obrony Narodowej (1968–1983), Prezes Rady Ministrów (1981–1985), Przewodniczący Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983), Przewodniczący Rady Państwa (1985–1989) oraz Prezydent Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1989), Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (1990).
7.	Mieczysław Rakowski (ur. 1926, zm. 2008)	od 29 lipca 1989 do 29 stycznia 1990	Również Prezes Rady Ministrów (1988–1989). 29 stycznia 1990 nastąpiło rozwiązanie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Oś czasu

↑ Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. onet.pl. [dostęp 2022-02-07].
↑ Norbert Kołomejczyk: Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. W: Partie komunistyczne i robotnicze świata. Zarys encyklopedyczny. Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 95. Cytat: Kongres Zjednoczeniowy, a zarazem I Zjazd PZPR (15–21 XII 1948) uchwalił deklarację ideową i statut PZPR. Kongres wybrał Komitet Centralny i Centralną Komisję Rewizyjną. Przewodniczącym KC PZPR (od 17 III 1954 – I sekretarzem KC) został Bolesław Bierut.