Przejdź do zawartości

Ignacy Drozdowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Drozdowski
Ilustracja
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

20 stycznia 1886
Sokal

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

8 Pułku Ułanów,
10 Pułk Strzelców Konnych,
6 Pułk Strzelców Konnych

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Ignacy Fabian Franciszek Drozdowski (ur. 20 stycznia 1886 w Sokalu, zm. 1940 w ZSRR) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 stycznia 1886 w Sokalu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jakuba i Anieli z Bazylewiczów[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. W 1923 był oficerem 8 pułku ułanów w Krakowie[3]. Następnie awansowany do stopnia majora kawalerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[4][5]. W 1924 był dowódcą szwadronu zapasowego w 10 pułku strzelców konnych, stacjonującego w Łańcucie[6][7]. W 1928 był zastępcą dowódcy 6 pułku strzelców konnych, stacjonującego w garnizonie Żółkiew[8]. Z dniem 31 stycznia 1932 został przeniesiony w stan spoczynku[9]. W 1934 jako major w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Rawa Ruska[10].

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej został dowódcą szwadronów pieszych formowanych przez Ośrodek Zapasowy Kawalerii „Żółkiew”; szwadrony były potem skoncentrowane w rejonie Trościanica. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-50 oznaczony numerem 977)[11]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 35.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 678.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 615.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 600.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 340.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 595.
  7. ↑ Katyń 1940 – pamiętamy!!! – Dziesiątacy straceni w ZSRR. dobroni.pl, 21 października 2010. [dostęp 2015-01-15].
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 322.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 23 grudnia 1931, s. 413.
  10. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 336, 971.
  11. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 20. [dostęp 2014-10-27].
  12. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  13. ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 36.
  14. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Drozdowski&oldid=74358302”