Ihor Branowycki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ihor Branowycki
Ігор Євгенович Брановицький
Натрій
szeregowy szeregowy
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1976
Kijów

Data i miejsce śmierci

21 stycznia 2015
Donieck

Przebieg służby
Siły zbrojne

Siły Zbrojne Ukrainy

Formacja

Wojska Lądowe Ukrainy

Jednostki

81 Samodzielna Brygada Powietrznodesantowa

Główne wojny i bitwy

misja pokojowa w Angoli,
wojna w Donbasie

Odznaczenia
Bohater Ukrainy „Złotej Gwiazdy” Order „Za odwagę” III klasy (Ukraina)
Prezydent Ukrainy Petro Poroszenko wręcza Złotą Gwiazdę Bohatera Ukrainy na ręce Niny Branowyckiej, matki Ihora Branowyckiego
Odznaka „Za obronę lotniska w Doniecku” i naszywki mundurowe Ihora Branowyckiego

Ihor Jewhenowycz Branowycki (ukr. Ігор Євгенович Брановицький, ur. 25 kwietnia 1976 w Kijowie, zm. 21 stycznia 2015 w Doniecku) – ukraiński żołnierz pochodzenia polskiego[1][2][3][4], uczestnik wojny w Donbasie, zamordowany w niewoli przez prorosyjskich separatystów po zakończeniu obrony lotniska w Doniecku, Bohater Ukrainy (2016, pośmiertnie).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był absolwentem Kijowskiego Technikum Urządzeń Elektronicznych. Służył w ukraińskim kontyngencie sił pokojowych ONZ w Angoli. Uczestnik rewolucji godności. Zmobilizowany jako ochotnik, od końca sierpnia 2014 roku na uzupełniającym szkoleniu wojskowym pod Żytomierzem, od listopada przebywał w strefie działań zbrojnych na wschodzie Ukrainy jako żołnierz 81 Samodzielnej Brygady Powietrznodesantowej[5].

W ostatnim dniu obrony lotniska w Doniecku, 21 stycznia 2015 roku, wyciągnął dwóch rannych z budynku nowego terminala i wrócił tam po następnych, razem z sierż. Anatolijem Swerydem i sierż. Wasylem Sokołowskim, gdzie cała trójka trafiła do niewoli. Według naocznych świadków, po brutalnych przesłuchaniach i torturach, Branowycki dobrowolnie podał się jako strzelec karabinu maszynowego poszukiwany przez separatystów. Po tym wyznaniu został zamordowany dwukrotnym strzałem w głowę przez rosyjskiego terrorystę Arsena Pawłowa (ps. Motorola)[6]. W marcu został zidentyfikowany wśród zabitych, których ciała wywieziono z Doniecka[7].

3 kwietnia został pochowany na Cmentarzu Berkoweckim w Kijowie (kwatera 86, rząd 11, miejsce 3)[8][9].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Tytuł Bohatera Ukrainy z Orderem Złotej Gwiazdy (23 sierpnia 2016, pośmiertnie) – „za wyjątkową, osobistą odwagę, bohaterstwo i ofiarność, przejawioną w obronie suwerenności państwa i integralności terytorialnej Ukrainy oraz wierność przysiędze wojskowej”[10];
  • Order „Za odwagę” III klasy (23 maja 2015, pośmiertnie) – „za osobistą odwagę i wysoki profesjonalizm, przejawiany w obronie suwerenności państwowej i integralności terytorialnej Ukrainy oraz wierność przysiędze wojskowej”[11];
  • Order „Narodowy Bohater Ukrainy” (2015, pośmiertnie)[12];
  • Odznaka „Za obronę lotniska w Doniecku” (pośmiertnie, 2015).

Pamięć[edytuj | edytuj kod]

W 2016 roku jedna z ulic w Kijowie otrzymała imię Ihora Branowyckiego[13].

8 września 2017 roku w Kamieńcu Podolskim na fasadzie klubu jednostki wojskowej A2738, w której w latach 1995–1996 służył Ihor Branowycki, odsłonięto tablicę pamiątkową[14].

25 października 2019 w Kijowie powstał klub młodzieżowy „Natrij” (ukr. Натрій, Sód), nazwany pseudonimem używanym w wojsku przez Ihora Branowyckiego[15].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rusłan Stefanczuk: Wypowiedzi na posiedzeniach Sejmu. Posiedzenie nr 76 w dniu 25-05-2023 (2. dzień obrad). System Informacyjny Sejmu. [dostęp 2021-01-17].
  2. ↑ Biełsat po polsku: Potomkowie Polaków giną za Ukrainę: Igor Branowicki / WIDEO PL. YouTube, 25.01.2019. [dostęp 2021-01-17].
  3. ↑ Kijów: bliscy poległych polskiego pochodzenia proszą o pomoc. PolskieRadio24, 28.01.2019. [dostęp 2021-01-17].
  4. ↑ Polski cyborg zamordowany w niewoli. Portal Polsko-Ukraiński. [dostęp 2021-01-21].
  5. ↑ Президент України Петро Порошенко присвоїв звання Героя України чотирьом захисникам Батьківщини, двом з них посмертно. Ministerstwo Obrony Ukrainy, 25.08.2016. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.).
  6. ↑ Як "Моторола" вбив полоненого "кіборга" - розповідь очевидця. BBC Україна, 16.04.2015. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.).
  7. ↑ Жанна Довгич: Дорогою ціною. Як ми шукали зниклого "кіборга". Ukraińska prawda, 23.04.2015. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.).
  8. ↑ Київ на колінах прощався з кіборгом, який прийняв мученицьку смерть від “Мотороли” (фото). 4.04.2015. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.).
  9. ↑ Ніна Брановицька: Мого сина вбили двічі. Ukraińska prawda, 30.04.2015. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.).
  10. ↑ Указ Президента України Про присвоєння І. Брановицькому звання Герой України. Rada Najwyższa Ukrainy, 23.08.2016. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.).
  11. ↑ Указ Президента України від 23 травня 2015 року № 282/2015. Rada Najwyższa Ukrainy, 23.05.2016. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.).
  12. ↑ 21 великий украинец удостоился звания "Народный Герой Украины": среди них известные воины, медики и волонтеры. СПИСОК+ФОТО. Cenzor.net, 4.06.15. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.).
  13. ↑ Mer Kijowa Witalij Kłyczko. Про перейменування бульвару, вулиць, найменування площі та присвоєння імен скверам в місті Києвi. „Хрещатик. Газета київської міської ради”. 127 (4897), 23.11.2016. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.). 
  14. ↑ У Кам’янець-Подільському відкрили меморіальну дошку загиблому в Донецькому аеропорту Герою України Ігорю Брановицькому. Ministerstwo Obrony Ukrainy, 8.09.2014. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.).
  15. ↑ Богдана Костюк: На честь «кіборга» Ігоря Брановицького у Києві створюють молодіжний простір «Натрій». Radio Swoboda, 20.04.2019. [dostęp 2021-01-17]. (ukr.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ihor_Branowycki&oldid=71915209”