Irena Kuśnierzewska-Kabatowa

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Irena Kuśnierzewska-Kabatowa
Lilka
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1911
Oświęcim

Data i miejsce śmierci

27 sierpnia 1967
Gdynia

Przebieg służby
Lata służby

1941–1945

Siły zbrojne

Armia Krajowa

Stanowiska

sanitariuszka, łączniczka

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

pedagog

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Irena Kuśnierzewska-Kabatowa (ur. 1 lipca 1911 w Oświęcimiu, zm. 27 sierpnia 1967 w Gdyni) – pedagog, harcmistrzyni, komendantka Śląskiej Chorągwi Harcerek 1939–1945, porucznik Armii Krajowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Irena Kuśnierzewska urodziła się w Oświęcimiu, w rodzinie Bronisława, inspektora skarbowego i Urszuli z d. Puchalskiej 1 lipca 1911 roku. Szkołę powszechną ukończyła w 1925 roku, następnie uczyła się w Seminarium Nauczycielskim w Białej. W seminarium wstąpiła do Związku Harcerstwa Polskiego. W 1928 roku złożyła przyrzeczenie harcerskie. Pracę nauczycielki podjęła w szkole powszechnej w Łaziskach Dolnych w 1930 roku. W 1933 przeniosła się do Mikołowa. Mianowana hufcową, organizowała w latach 1933–1935 zastęp drużynowych hufca i wyjazdy na obozy (Pieczarna, Niedzica, Ignalin). Katowicki Wydział Oświaty zlecił jej obowiązki instruktorki do spraw harcerstwa, w komendzie Chorągwi Śląskiej pełniła funkcję referentki działu wędrowniczek. W obliczu wzrastającego napięcia przed wybuchem II wojny światowej, w styczniu 1938 roku została komendantką Pogotowia Harcerek Chorągwi Śląskiej. We wrześniu 1939 roku stanęła na czele konspiracyjnej komendy Śląskiej Chorągwi Harcerek[1].

Wraz z innymi harcerkami opuściła Górny Śląsk i udała się do prewentorium dziecięcego w Rabsztynie. W różnych miejscach służyła jako sanitariuszka. Przez Wolbrom, Kazimierzę Wielką, Mielec, Kolbuszową i Rzeszów udało jej się dostać do Krakowa. Od listopada 1939 roku została zatrudniona w Polskim Komitecie Pomocy Wysiedlonym i w Polskim Czerwonym Krzyżu. W styczniu 1941 roku powierzono jej obowiązki kierowniczki administracyjno-gospodarczej w Radzie Głównej Opiekuńczej. Nawiązując kontakt z harcerkami w rozproszeniu i na Górnym Śląsku, organizowała w miarę możliwości konspiracyjną Komendę Chorągwi Śląskiej z siedzibą w Krakowie. Powstawały tzw. „Ogniwa”, liczące po 45 osób. Chorągiew liczyła ich 19. Kuśnierzewska złożyła przysięgę wojskową na wiosnę 1941 roku (ZWZ, AK[2]). W randze porucznika współpracowała z Komendą Pogotowia Harcerek w Warszawie oraz Delegaturą Rządu na Śląsk. W ramach Towarzystwa Opieki nad Więźniami „Patronat” wraz z innymi harcerkami organizowała pomoc dla więźniów i byłych więźniów. Od maja 1941 we współpracy z Wincentym Heinem tworzyła kartotekę osadzonych w więzieniu na Montelupich – 9000 kart formatu pudełka od zapałek[1][3].

Po wojnie wróciła na Śląsk. Pracowała w Kuratorium Okręgu Śląskiego w Katowicach, była wizytatorką. W 1949 przeniosła się do Gdańska. Pracowała jako pedagog. Została kierowniczką Poradni Społeczno-Wychowawczej Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Zmarła po ciężkiej chorobie w Gdyni 27 sierpnia 1967 roku. Została pochowana na Cmentarzu Witomińskim[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Irena Kuśnierzewska-Kabatowa była zamężna od 1949 roku z Henrykiem Kabatem. Małżeństwo miało trójkę dzieci: Maję, Iwonę i Krzysztofa[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Maria Żmijowa: Irena Kuśnierzewska-Kabatowa pseud. „Lilka”. W: Wojciech Janota (red): Z dziejów harcerstwa śląskiego: rozwój i działalność harcerstwa na Górnym Śląsku w latach 1920–1945. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk”, 1985, s. 270-273. ISBN 83-216-0531-1. OCLC 749731061.
  2. ↑ Kuśnierzewska-Kabatowa Irena, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-08-12].
  3. ↑ Kuśnierzewska Irena. malopolskawiiwojnie.pl, 2022-06-21. [dostęp 2023-08-12].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Irena_Kuśnierzewska-Kabatowa&oldid=71038103”