Ireneusz Nowak

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ireneusz Nowak
generał dywizji pilot generał dywizji pilot
Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1972
Końskie

Przebieg służby
Lata służby

od 1991

Siły zbrojne

SZ RP

Formacja

SP RP

Jednostki

• LAW
• 11 pułk lotnictwa myśliwskiego
• 3 Korpus Obrony Powietrznej

więcej patrz tekst

Stanowiska

• pilot, dowódca klucza
• szef szkolenia eskadry
• szef sztabu eskadry
• dowódca eskadry
• dowódca grupy działań lotniczych

więcej patrz tekst

Odznaczenia
Lotniczy Krzyż Zasługi Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal "Za Zasługi dla Policji" Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości Medal „Pro Patria” Zasluzony Zolnierz RP 3-st Odznaka pilota (M. Klasa)

Ireneusz Mikołaj Nowak (ur. 6 grudnia 1972 w Końskich)[1][2] – polski pilot wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, dowódca 32 Bazy Lotnictwa Taktycznego (2014–2016); dowódca 2 Skrzydła Lotnictwa Taktycznego (2018–2021); od 2023 Inspektor Sił Powietrznych w Dowództwie Generalnym RSZ.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ireneusz Nowak urodził się 6 grudnia 1972 w Końskich. Absolwent Liceum Lotniczego w Dęblinie (1991)[3].

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie na kierunku pilot samolotów naddźwiękowych (1995); studiów dowódczo-sztabowych (2002) oraz studiów podyplomowych (2009) w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. Ukończył kurs praktyczny „Tactical Leadership Programme” w Albacete (Hiszpania) wykonując loty w charakterze MC (Mission Commander) w międzynarodowych ugrupowaniach lotniczych[2]. Ukończył studia podyplomowe polityki obronnej w Akademii Wojennej Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych (Air War College) w Maxwell (2017)[4][2].

Służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]

Ireneusz Nowak w roku 1995 ukończył Wyższą Oficerską Szkołę Lotniczą na kierunku pilot samolotu naddźwiękowego w Dęblinie. Po promocji został skierowany na stanowisko pilota w 11 pułku lotnictwa myśliwskiego we Wrocławiu. Następnie w dalszej służbie był na stanowiskach: dowódcy klucza, szefa szkolenia eskadry, szefa sztabu eskadry, dowódcy eskadry, dowódcy grupy działań lotniczych, szefa oddziału lotnictwa taktycznego, dowódcy Bazy, zastępcę dowódcy 2 Skrzydła Lotnictwa Taktycznego w jednostkach lotniczych: w 3 Korpusie Obrony Powietrznej we Wrocławiu, 10 eskadrze lotnictwa taktycznego i 32 Bazie Lotnictwa Taktycznego w Łasku oraz w Dowództwie Sił Powietrznych i Dowództwie Generalnym Rodzajów Sił Zbrojnych w Warszawie[2].

Od roku 2004 aktywnie uczestniczył w programie Peace Sky - wdrożenia do służby samolotów F-16 oraz Poland Hawk - z udziałem brytyjskich BEA Hawk[5]. W latach 2005–2007 uczestniczył w szkoleniu lotniczym w USA, wykonywał loty na samolotach T-38C oraz F-16[5].

Ireneusz Nowak
Pilotował m.in. samolot F-16
Pilotował samolot Bae Hawk
Pilotował samolot T-38C
Pilotował samolot MiG-21
Pilotował TS-11 Iskra bis DF

Do 2014 jego nalot na wojskowych samolotach odrzutowych wynosił 2140 godz., z tego 1318 na samolocie F-16. Pilotował samoloty: TS-11 Iskra, MiG-21 MF/UM, BAE Hawk, T-38C Talon, F-16 Block 42, F-16 Block 52+. Posiada uprawnienia instruktorskie na samoloty F-16 włącznie z lotami w nocy[2]. Od 1 lutego 2014 do 15 maja 2016 był dowódcą 32 Bazy Lotnictwa Taktycznego w Łasku. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Sił Powietrznych. W sierpniu 2018 minister obrony narodowej Mariusz Błaszczak mianował go na stanowisko dowódcy 2 Skrzydła Lotnictwa Taktycznego w Poznaniu[4]. Dowodząc 2 Skrzydłem Lotnictwa Taktycznego, 2 maja 2019, w Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej, był awansowany na stopień generała brygady przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudę[6][7]. 20 grudnia 2021 w 31 Bazie Lotnictwa Taktycznego przekazał dowodzenie 2 Skrzydłem Lotnictwa Taktycznego[4]. Podczas uroczystości w Poznaniu między innymi powiedział[8]. 3 stycznia 2022 objął obowiązki na stanowisku Szefa Zarządu Wojsk Lotniczych – Zastępcy Inspektora Sił Powietrznych. Z dniem 1 marca 2023 wicepremier i szef MON Mariusz Błaszczak wyznaczył go na stanowisko Inspektora Sił Powietrznych w Dowództwie Generalnym RSZ[9]. Ma ponad 3000 godzin nalotu na wojskowych samolotach odrzutowych, w tym ponad 2000 godzin na F-16[10]. Jest pilotem klasy mistrzowskiej[11].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[4][edytuj | edytuj kod]

i inne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ogólnokształcące Liceum Lotnicze w Dęblinie. oll.wp.mil.pl. [dostęp 2023-04-21].
  2. ↑ a b c d e Jasiński 2015 ↓, s. 23.
  3. ↑ Absolwenci generałowie. wp.mil.pl. [dostęp 2023-04-20].
  4. ↑ a b c d e Dowódca 2 SLT gen. bryg. pil. Ireneusz Nowak pożegnał się z poznańskim garnizonem. dlapilota.pl. [dostęp 2023-04-20].
  5. ↑ a b Dowódca 2 SLT gen. bryg. pil. Ireneusz Nowak pożegnał się z poznańskim garnizonem. wojsko-polskie.pl. [dostęp 2023-04-20].
  6. ↑ Prezydent wręczył nominacje generalskie. defence24.pl, 2019-05-02. [dostęp 2021-06-09].
  7. ↑ Jakuboszczak 2020 ↓, s. 76.
  8. ↑ Pożegnanie z Garnizonem Poznań Dowódcy 2 Skrzydła Lotnictwa Taktycznego gen. bryg. pil. Ireneusza Nowaka. wojsko-polskie.pl/2slt. [dostęp 2023-04-21].
  9. ↑ Gen. Ireneusz Nowak inspektorem Sił Powietrznych. wgospodarce.pl. [dostęp 2023-04-21].
  10. ↑ Płk pil. Ireneusz Nowak, były dowódca 32. BLT generałem. dzienniklodzki.pl. [dostęp 2023-04-20].
  11. ↑ Gen. bryg. pil. Ireneusz Nowak - inspektorem Sił Powietrznych. portal-mundurowy.pl. [dostęp 2023-04-20].
  12. ↑ Jasiński 2015 ↓, s. 177.
  13. ↑ Awanse generalskie w Siłach Zbrojnych RP. prezydent.pl. [dostęp 2023-04-21].
  14. ↑ M.P. z 2023 r. poz. 960
  15. ↑ M.P. z 2023 r. poz. 906
  16. ↑ Święto Lotnictwa w Dęblinie - Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych [online], www.kombatanci.gov.pl [dostęp 2023-08-30].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Grzegorz Jakuboszczak (red.), Kronika Wojska Polskiego 2019, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2020, s. 76, ISSN 1734-2317.
  • Grzegorz Jasiński (red.), Kronika Wojska Polskiego 2014, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015, s. 23, ISSN 1734-2317.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ireneusz_Nowak&oldid=73190329”