Ixioliriaceae

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ixioliriaceae
Ilustracja
Turliban tatarski
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

szparagowce

Rodzina

Ixioliriaceae

Nazwa systematyczna
Ixioliriaceae Nakai
Chosakuronbun Mokuroku [Ord. Fam. Trib. Nov.]: 234. 20 Jul 1943[3]
Typ nomenklatoryczny

Ixiolirion Herb. (1821)[3]

Ixiolirion tataricum

Ixioliriaceaemonotypowa rodzina roślin jednoliściennych z rzędu szparagowców (Asparagales) z jednym rodzajem turliban[4] Ixiolirion Fisch. ex Herb. (1821). Do rodzaju należą tylko cztery gatunki występujące na obszarze od Egiptu po Azję Środkową, rosnące na siedliskach suchych[5]. Są to rośliny cebulowe z okazałymi, niebieskimi kwiatami tworzącymi szczytowe grono na ulistnionym pędzie. Listki okwiatu tworzą krótką rurkę, zalążnia jest dolna[2]. Rośliny nie mają znaczenia użytkowego. Rzadko tylko turliban tatarski[4] Ixiolirion tataricum uprawiany jest jako roślina ozdobna[6].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój
Byliny z podziemnymi bulwocebulami, z których wyrastają liście i prosto wzniesiony, ulistniony i nierozgałęziony pęd kwiatowy[6][5].
Liście
Odziomkowe, pochwiaste. Blaszka jest równowąska i płaska, ale zakończona wałeczkowato[6].
Kwiaty
Zebrane w różnej liczbie od kilku do wielu w kwiatostan będący wieloramienną wierzchotką lub podbaldachem. Kwiaty są obupłciowe, promieniste, szypułkowe, wsparte przysadkami. Okwiat ma barwę białą, niebieską do fioletowej i tworzony jest przez dwa okółki niezróżnicowanych listków (te w zewnętrznym okółku są tylko ostrzej zakończone), zrośniętych tylko przy samej nasadzie. Pręcików jest sześć, wyrastają w dwóch okółkach. Nitki pręcika zrośnięte są z nasadami listków okwiatu i wnikają między pylniki od nasady ich główek w postaci łącznika. Pylniki otwierają się podłużnymi pęknięciami. Zalążnia jest dolna i trójkomorowa, zwieńczona cienką szyjką, na końcu z trójdzielnym znamieniem. W komorach rozwijają się liczne, anatropowe zalążki[5][6].
Owoce
Torebki pękające na szczycie i zawierające liczne, czarne nasiona[5][6].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Pozycja i podział rodziny według Angiosperm Phylogeny Website (aktualizowany system APG IV z 2016)

Jeden z kladów w rzędzie szparagowców Asparagales w obrębie jednoliściennych. Pozycję filogenetyczną rodziny w obrębie rzędu przedstawia poniższy kladogram[2].


storczykowate Orchidaceae





Boryaceae




Blandfordiaceae




Lanariaceae




asteliowate Asteliaceae



przyklękowate Hypoxidaceae









Ixioliriaceae



Tecophilaeaceae





Doryanthaceae




kosaćcowate Iridaceae




Xeronemataceae




złotogłowowate Asphodelaceae




amarylkowate Amaryllidaceae



szparagowate Asparagaceae










Podział rodziny[7]

rodzaj: Ixiolirion Fisch. ex Herb., Appendix: 37 (1821)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  2. a b c Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  3. a b James Reveal: Indices Nominum Supragenericorum Plantarum Vascularium – B. PlantSystematics.org. [dostęp 2010-11-25]. (ang.).
  4. a b Wiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych. Kraków: officina botanica, 2008, s. 107. ISBN 978-83-925110-5-2.
  5. a b c d Heywood V. H., Brummitt R. K., Culham A., Seberg O.: Flowering plant families of the world. Ontario: Firely Books, 2007, s. 375-376. ISBN 1-55407-206-9.
  6. a b c d e Maarten J. M. Christenhusz, Michael F. Fay, Mark W. Chase: Plants of the World: An Illustrated Encyclopedia of Vascular Plants. Richmond, Chicago: Kew Publishing, The University of Chicago Press, 2017, s. 164. ISBN 978-1-84246-634-6.
  7. World Checklist of Selected Plant Families. Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2010-11-25].