Przejdź do zawartości

Józef Becker

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Becker
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

5 grudnia 1871
Německý Brod

Data i miejsce śmierci

15 lutego 1925
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Żelazny (1813) II Klasy
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
Grobowiec Józefa Beckera

Józef Becker (ur. 5 grudnia[1] 1871 w Německým Brodzie, zm. 16 lutego 1925 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W armii austriackiej służył od 1892, kolejno w pułkach nr 20 i 13[2]. W czasie I wojny światowej walczył na froncie rumuńskim dowodząc batalionem i pułkiem. W 1917 był majorem 13 pułku piechoty Austro-Węgier[3].

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Stanął z całym 113 pułkiem piechoty austriackiej do dyspozycji polskiego dowództwa w Krakowie. Od marca do maja 1919 dowódca 18 pułku piechoty. Od czerwca 1919 do grudnia 1920 kolejno: referent broni i organizacji w Dowództwie „Wschód”, dowódca Grupy Operacyjnej, oficer ds. zleceń w Dowództwie Etapów, dowódca Dowództwa Powiatu Etapowego Wilno (od 7 I 1920)[4], oraz czasowo w polskiej ekspozyturze przy rządzie Ukrainy. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca XXVI[5] Brygady Piechoty w 12, 18 i 13 Dywizji Piechoty. 22 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia tego roku. Od grudnia 1920 był dowódcą Obszaru Warownego „Wilno”. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty[6].

Od czerwca 1922[2] do 1924 dowódca Obszaru Warownego „Kraków”, będąc wówczas oficerem nadetatowym 12 pułku piechoty z Wadowic[7]. W kwietniu 1924 odkomenderowany został do pełnienia obowiązków dowódcy 18 Dywizji Piechoty w Łomży[8]. 31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 11. lokatą w korpusie generałów[9][10]. W lipcu tego samego roku mianowany został dowódcą 20 Dywizji Piechoty w Słonimie[11][12]. Zmarł 16 lutego 1925 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • podporucznik (leutnant) – 1892
  • porucznik (oberleutnant) –
  • kapitan (hauptmann II kl.) –
  • kapitan (hauptmann I kl.) –
  • major (major) –
  • podpułkownik (oberstleutnant) – 1918
  • pułkownik – zatwierdzony 22 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
  • generał brygady – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 11. lokatą

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Piotr Stawecki podał datę 5 listopada 1981 r.
  2. a b c Nowy komendant krakowskiego Obozu Warownego. „Nowości Illustrowane”. Nr 25, 24 czerwca 1922. 
  3. a b c d e Z Królestwa Polskiego. Odznaczenie. „Nowa Reforma”, s. 3, Nr 139 z 24 marca 1917. 
  4. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 24.01.1920 r., s. 16
  5. „Dziennik Personalny” (R.3, Nr 1), Warszawa, 26 stycznia 1922, s. 14.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 395.
  7. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 158, 1453.
  8. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 66 z 17.04.1924 r.
  9. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 38 z 02.04.1924 r.
  10. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 118.
  11. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 66 z 13.07.1924 r.
  12. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 74.
  13. Dekret Wodza Naczelnego L. 2837 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 14)
  14. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 22.
  15. Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12, s. 369

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]