Józef Magnuszewski

Józef Magnuszewski
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	12 marca 1924 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	19 grudnia 1994 ; Warszawa
	Profesor nauk filologicznych
	Specjalność: slawistyka
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Uczelnia	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Okres zatrudn.	1947–1952
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Okres zatrudn.	1952–1994
	Odznaczenia

Józef Magnuszewski (ur. 12 marca 1924 w Warszawie, zm. 19 grudnia 1994 tamże) – profesor nauk humanistycznych, slawista kulturoznawca, historyk literatur czeskiej, słowackiej i łużyckiej, wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studia polonistyczne rozpoczął na Wydziale Humanistycznym tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich, działającym w Warszawie, a ukończył je na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po obronie pracy magisterskiej w 1947, podjął pracę w macierzystej uczelni. Początkowo był pracownikiem Katedry Historii Literatury Polskiej, a następnie Katedry Historii Literatur Zachodniosłowiańskich. W 1952 przeszedł na stanowisko adiunkta do Katedry Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pracował do swojej śmierci osiągając kolejne szczeble kariery uniwersyteckiej (od 1955 na stanowisku docenta, od 1960 profesora nadzwyczajnego, od 1972 profesora zwyczajnego)^[1].

Rozprawę doktorską Stosunki literackie polsko-czeskie w końcu XIX i na początku XX wieku obronił w 1949 (promotor: prof. Roman Pollak). W latach 1969–1978 kierował Instytutem Filologii Słowiańskiej UW. W latach 1962-1969 i 1991-1994 pełnił funkcję redaktora naczelnego Pamiętnika Słowiańskiego^[1]. Prowadził badania z zakresu relacji kulturowych polsko-czeskich, ale także słowacko-polskich i łużycko-polskich.

Pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 15E, rz. 4, gr. 31).

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[2]
Złoty Krzyż Zasługi^[2]
Medal 30-lecia Polski Ludowej^[2]
Order Cyryla i Metodego (Bułgaria)^[2]
Medal 100-lecia Wyzwolenia Bułgarii^[2]

Prace naukowe[edytuj | edytuj kod]

Stosunki literackie polsko-czeskie w końcu XIX i na początku XX wieku, Wrocław 1951.
Ludowe pieśni, bajki i podania Łużyczan, (wybór i opracowanie), Warszawa 1965.
Tropami folkloru i literatury, Warszawa 1983.
Literatura polska w kręgu literatur słowiańskich, Wrocław 1993.

Ponadto Magnuszewski był autorem syntezy dziejów literatury czeskiej^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Joanna Rapacka. Józef Magnuszewski (1924-1994). „Rocznik Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza”. 29, s. 169–171, 1994.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Kto jest kim w Polsce. Warszawa: Interpress, 1989, s. 777
↑ Józef Magnuszewski, Historia literatury czeskiej. Zarys, Wrocław 1973.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Z historii slawistyki na Uniwersytecie Warszawskim, red. Jerzy Molas, Warszawa 2005.
Biogram uczonego na stronie ISZiP UW
Prof. zw. dr Józef Magnuszewski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2013-09-18] .^{[martwy link]}

[nekrolog-1] Joanna Rapacka. Józef Magnuszewski (1924-1994). „Rocznik Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza”. 29, s. 169–171, 1994.

[kjk-2] Kto jest kim w Polsce. Warszawa: Interpress, 1989, s. 777

[3] Józef Magnuszewski, Historia literatury czeskiej. Zarys, Wrocław 1973.

[1]

[2]

[3]