Język filipiński
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| Obszar | Filipiny | |
| Liczba mówiących | ok. 25 mln | |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki austronezyjskie
| |
| Pismo/alfabet | łacińskie | |
| Status oficjalny | ||
|---|---|---|
| język urzędowy | Filipiny | |
| Regulowany przez | Komisyon sa Wikang Filipino | |
| Kody języka | ||
| Kod ISO 639-2↗ | fil | |
| Kod ISO 639-3↗ | fil | |
| IETF | fil | |
| Glottolog | fili1244 | |
| W Wikipedii | ||
| Zobacz też: język, języki świata
| ||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | ||
Język filipiński, (oficjalna nazwa w latach 1937–1987 pilipino, od 1987 roku filipino[3]) – jeden z dwóch języków urzędowych Filipin (drugim jest język angielski). Jest to zaadaptowana postać języka tagalog, wzbogacona o słownictwo pochodzące z innych języków filipińskich. Należy do zachodniej gałęzi rodziny języków malajsko-polinezyjskich. Jest to język rodzimy znaczącej części mieszkańców centralnych rejonów Filipin, używa go jako ojczystego około 25 milionów osób. W roku 1987 dokonano reformy ortografii, dodając litery c, f, j, ñ, q, v, x oraz z, głównie w celu zapisu zapożyczeń z języka hiszpańskiego i angielskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ * Majewicz, Alfred F., Języki świata i ich klasyfikacja
- ↑ Ethnologue report for language code: fil
- ↑ Pocket Tagalog Disctionary, Tuttle Publishing, 2002
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wolff, John U, Pilipino Phrasebook. Lonely Planet Publications 1988
- Majewicz, Alfred F., Języki świata i ich klasyfikacja, PWN, Warszawa, 1989, ISBN 83-01-08163-5
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| |||||
Kontrola autorytatywna (język):
