Język filipiński
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| |||||
Obszar | Filipiny | ||||
Liczba mówiących | ok. 25 mln | ||||
Pismo/alfabet | łacińskie | ||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Status oficjalny | |||||
język urzędowy | Filipiny | ||||
Organ regulujący | Komisyon sa Wikang Filipino | ||||
Ethnologue | 1 narodowy↗ | ||||
Kody języka | |||||
Kod ISO 639-2↗ | fil | ||||
Kod ISO 639-3↗ | fil | ||||
IETF | fil | ||||
Glottolog | fili1244 | ||||
Ethnologue | fil | ||||
W Wikipedii | |||||
| |||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język filipiński (oficjalna nazwa w latach 1937–1987 Pilipino, od 1987 roku Filipino[3]) – jeden z dwóch języków urzędowych Filipin (drugim jest język angielski). Jest to zaadaptowana postać języka tagalog, wzbogacona o słownictwo pochodzące z innych języków filipińskich. Należy do zachodniej gałęzi rodziny języków malajsko-polinezyjskich. Jest to język rodzimy znaczącej części mieszkańców centralnych rejonów Filipin, używa go jako ojczystego około 25 milionów osób. W roku 1987 dokonano reformy ortografii, dodając litery c, f, j, ñ, q, v, x oraz z, głównie w celu zapisu zapożyczeń z języka hiszpańskiego i angielskiego.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikacja, PWN, Warszawa, 1989, ISBN 83-01-08163-5
- ↑ Ethnologue report for language code: fil
- ↑ Pocket Tagalog Disctionary, Tuttle Publishing, 2002
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- John U. Wolff, Pilipino Phrasebook. Lonely Planet Publications 1988
- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikacja, PWN, Warszawa, 1989, ISBN 83-01-08163-5