Język motu
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
39 tys. (2008) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-2 | map | ||
| ISO 639-3 | meu | ||
| IETF | meu | ||
| Glottolog | motu1246 | ||
| Ethnologue | meu | ||
| WALS | mtu | ||
| SIL | meu | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język motu (ang. Pure Motu, True Motu) – język austronezyjski używany przez 39 tys. członków ludu Motu – rdzennych mieszkańców południowo-wschodniego wybrzeża Papui-Nowej Gwinei w okolicach miasta Port Moresby.
Wyróżnia się dwa główne dialekty: wschodni i zachodni, które odpowiadają podziałom kulturowym i społecznym[1]. W użyciu jest także język angielski, który stanowi język edukacji. W motu zaznaczyły się wpływy leksykalne języka angielskiego[2].
Z języka motu wywodzi się hiri motu[3][4]. Różnice na płaszczyźnie fonologii i gramatyki sprawiają, że oba języki nie są wzajemnie zrozumiałe[5].
Jest najlepiej udokumentowanym spośród języków południowej Papui-Nowej Gwinei[4]. Piśmiennictwo w języku motu (początkowo o charakterze edukacyjnym i religijnym) powstało w II poł. XIX w. Był pierwszym językiem Papui-Nowej Gwinei, który zaczęto badać i wykorzystywać w celach alfabetyzacyjnych (upowszechniania umiejętności czytania i pisania) w tym kraju[6]. Służył jako lingua franca w działalności misjonarskiej[2].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dutton i Taylor 1995 ↓, s. 767.
- ↑ a b Dutton i Taylor 1995 ↓, s. 769.
- ↑ Dutton i Taylor 1995 ↓, s. 768.
- ↑ a b Dutton 1976 ↓, s. 303.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Motu, Hiri, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2020-06-24] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Dutton i Taylor 1995 ↓, s. 768–769.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Motu, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2017-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Thomas E. Dutton, Austronesian Languages: Western Part of South-Eastern Mainland Papua, [w:] Stephen A. Wurm (red.), New Guinea area languages and language study, t. 2: Austronesian languages, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1976 (Pacific Linguistics C-39), s. 301–320, DOI: 10.15144/PL-C39.301, ISBN 0-85883-155-4, ISBN 0-85883-131-7, OCLC 2565788 (ang.).
- Thomas E. Dutton, Andrew Taylor, Motu, [w:] Darrell T. Tryon (red.), Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995 (Trends in Linguistics. Documentation 10), s. 767–774, DOI: 10.1515/9783110884012.2.767, ISBN 978-3-11-088401-2, OCLC 868970232 [dostęp 2022-08-18] (ang.).