Jadwiga Romanowska
Jadwiga Romanowska, 1957 | |
Data i miejsce urodzenia |
9 października 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
15 lipca 1964 |
Zawód, zajęcie | |
Odznaczenia | |
Jadwiga Romanowska (ur. 9 października 1895 w Linderówce, powiat podhajecki, zm. 15 lipca 1964 w Gdańsku) – pielęgniarka.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się w rodzinie ziemiańskiej h. Boża Wola. Była córką Aleksandra Romanowskiego – sędziego i Marii z Paralewiczów. Uczyła się w szkole ss. Niepokalanek w Niżniowie.
W 1920 roku, podczas działań zbrojnych w wojnie polsko-bolszewickiej pracowała w pociągu sanitarnym poruszającym się w bezpośrednim zapleczu frontu. W 1921 roku została słuchaczką pierwszego kursu Szkoły Pielęgniarskiej utworzonej w Warszawie dzięki Fundacji Rockefellera i Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Po ukończeniu kursu podjęła pracę w wiejskiej poradni dla matki i dziecka na Śląsku Cieszyńskim, a następnie w placówce tego samego typu we Lwowie. W 1926 roku z ramienia Fundacji Rockefellera podjęła dwuletnie studia podyplomowe we Francji, Belgii i Anglii. Po powrocie do Polski została instruktorką pielęgniarek i położnych w powiecie skierniewickim.
W 1929 roku związała się ze szkolnictwem. Została wtedy asystentką dyrektorki Warszawskiej Szkoły Pielęgniarskiej, a następnie kierowniczką Referatu Higieny Szkolnej w Warszawskim Wydziale Zdrowia. Jednocześnie odbyła podróż szkoleniową po krajach Europy (Norwegia, Francja, Belgia). Przez wiele lat pełniła odpowiedzialne funkcje z wyboru w Polskim Stowarzyszeniu Pielęgniarek Zawodowych (PSPZ). Jako jedna z założycielek PSPZ reprezentowała Polskę na Kongresie Międzynarodowej Rady Pielęgniarek w Montrealu[1]. Należała do Komitetu Redakcyjnego miesięcznika „Pielęgniarka Polska” od chwili powstania pisma, aż do momentu jego likwidacji przez hitlerowców.
W latach 1936–1944 była dyrektorką Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa przy ulicy Koszykowej 78. Wraz z wybuchem wojny, szkołę z personelem i wyposażeniem przekazała do dyspozycji szpitala wojskowego. Przez całą okupację aktywnie uczestniczyła w działalności „podziemia”, dbając o personel oraz szkolenie dziewcząt w ramach akcji tajnego nauczania. W październiku 1944 roku została wraz z personelem i uczennicami ewakuowana do obozu w Piastowie. Z Piastowa przeniosła się do Czarnego Dunajca, gdzie prowadziła dom dziecka.
Po zakończeniu wojny próbowała reaktywować szkołę w Warszawie, jednak budynek przy ul. Koszykowej 78 zaanektowało Wojsko Polskie. Jej pochodzenie społeczne i prestiż zawodowy nie odpowiadał centralnym władzom PRL. Mimo to udało jej się uzyskać zgodę na zorganizowanie podobnej szkoły przy Akademii Lekarskiej w Gdańsku, którą otwarto 22 października 1945 roku i naukę rozpoczęło 80 osób.
W 1950 roku nastąpiła reorganizacja szkolnictwa, w wyniku której stworzona instytucja została podporządkowana władzom wojewódzkim w Gdańsku. W tym też roku musiała opuścić szkołę oraz stanowisko, natomiast aż do śmierci mieszkała w pobliżu Akademii Medycznej. Pracowała jako szeregowa pielęgniarka w Ciechocinku, a następnie w Instytucie Reumatologii w Sopocie. Do końca życia aktywnie uczestniczyła w reaktywowaniu Polskiego Towarzystwa Pielęgniarek i cały czas utrzymywała kontakt ze stworzoną przez siebie szkołą.
Nie wyszła za mąż i nie miała dzieci.
Zmarła 15 lipca 1964 w Gdańsku. Została pochowana 18 lipca 1964 na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon I-groby rodzinne D-1/2/3/4/5)[2]. W długim kondukcie żałobnym uczestniczyły m.in. słuchaczki PSMP ubrane w stroje zawodowe i granatowe peleryny, a obok nich instruktorki[3].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1957)
- Złoty Krzyż Zasługi (5 lipca 1939)[4]
- Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (pośmiertnie)
- Warszawski Krzyż Powstańczy (pośmiertnie)
- Medal Florence Nightingale (12 maja 1947) - MKCK, za szczególne zasługi w czasie wojny i pokoju
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]11 kwietnia 1987 Zespół Szkół Medycznych w Elblągu otrzymał imię Jadwigi Romanowskiej[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Polski związek zawodowy został wtedy członkiem Międzynarodowej Rady Pielęgniarek.
- ↑ Jadwiga Romanowska. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2020-05-27].
- ↑ Każdy z nas ma drugie Ja... a może nie jest tak...????.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 155, poz. 367 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.
- ↑ Patron [online], Szkoła Policealna im. Jadwigi Romanowskiej [dostęp 2021-12-30] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alicja Maksymowicz, Encyklopedia dla pielęgniarek, PZWL, 1987.
- Alicja Maksymowicz, Zagadnienia zawodowe pielęgniarstwa na tle historycznym, PZWL, 1977.
- Praca zbiorowa, Pochylone nad człowiekiem. Historia Warszawskiej Szkoły Pielęgniarek 1821–1945, T. 1 Warszawa 1991, T. 2 Warszawa 1994.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Szkoła Policealna im. Jadwigi Romanowskiej w Elblągu. medyk-elblag.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-23)].
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Medalem Florence Nightingale
- Odznaczeni medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”
- Odznaczeni Warszawskim Krzyżem Powstańczym
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Pochowani na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku
- Polscy działacze społeczni
- Polskie pielęgniarki
- Romanowscy herbu Bożawola
- Urodzeni w 1895
- Zmarli w 1964