Jan Różycki (kartograf)

Jan Różycki

Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1909 Karaczyjowice
Data i miejsce śmierci	4 września 2005 Warszawa
profesor zwyczajny nauk technicznych
Specjalność: kartografia matematyczna
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Profesura	1954
profesor
uczelnia	Politechnika Warszawska
Odznaczenia

Grób Jana Różyckiego na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

Jan Różycki (ur. 7 lutego 1909 w Karaczyjowicach, zm. 4 września 2005 w Warszawie) – polski kartograf, prof. zw. nauk technicznych o specjalności kartografia matematyczna, profesor Politechniki Warszawskiej.

Życiorys

Jan Różycki urodził się 7 lutego 1909 w Karaczyjowicach koło Kamieńca Podolskiego w rodzinie ziemiańskiej. Był najmłodszy z sześciorga rodzeństwa.

Ukończył gimnazjum w Ostogu nad Wilją. Po wojnie z bolszewikami musiał wraz z rodziną opuścić rodzinne Karaczyjowice i przenieść się do Strychanów na Wołyniu, gdzie jego ojciec został zarządcą majątku.

W 1934 roku ukończył studia na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej. W latach 1934–1935 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Do wybuchu II wojny światowej pracował jako inżynier geodeta przy pomiarach i klasyfikacji gruntów w Pułtusku, prowadził pomiary kolejowe w Dziale Pomiarów Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Poznaniu oraz pracował w Wydziale Planowania Miasta Stołecznego Warszawy. W 1939 roku był zastępcą dowódcy plutonu topograficzno-ogniowego podczas obrony Warszawy. Po kapitulacji był więźniem w obozach jenieckich w Osterode Hartz, Prenzlau i Woldenbergu. Wykładał kartografię matematyczną w Tajnej Szkole Topograficznej WIG, prowadząc badania nad odwzorowaniem Gaussa-Krügera. Efektem badań była praca „Odwzorowanie Gaussa-Krügera w zastosowaniu do wyników triangulacji niższych i wyższych rzędów”.

Po wojnie wrócił do Polski i pracował w Wydziale Pomiarów Zarządu Miejskiego w Warszawie, a następnie w Głównym Urzędzie Pomiarów Kraju. Od 1945 roku wykładał kartografię matematyczną na Politechnice Warszawskiej. Pod koniec 1945 roku wszedł w skład grupy inicjatywnej, która w 1946 roku powołała Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Komunikacji Rzeczpospolitej Polskiej.

W latach 1952–1977 był redaktorem naczelnym kwartalnika naukowego „Geodezja i Kartografia”. Od 1953 roku był członkiem Komitetu Geodezji PAN. W latach 1953–1954 był prodziekanem, a w kadencji 1954-1956 prorektorem do spraw grupy wydziałów inżynieryjnych Politechniki Warszawskiej. W 1954 roku uzyskał tytuł profesora nauk technicznych. Od tego samego roku był profesorem i kierownikiem Katedry Kartografii Politechniki Warszawskiej, a także kierownikiem Zakładu Kartografii Matematycznej (do marca 1970 roku). W latach 1960–1962 był dziekanem Wydziału Geodezji i Kartografii, w latach 1954–1956 i 1962–1969 prorektorem Politechniki Warszawskiej, a w latach 1970–1977 dyrektorem Instytutu Fotogrametrii i Kartografii.

Jan Różycki był promotorem prac doktorskich, opiekunem prac habilitacyjnych oraz recenzentem prac doktorskich i habilitacyjnych. Tworzył prace głównie z dziedziny kartografii matematycznej.

Od 1948 roku należał do PZPR.

Zmarł 4 września 2005 roku.

Odznaczenia

W czasach PRL został odznaczony m.in.:

• Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski,
• Orderem Sztandaru Pracy II klasy,
• dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi,
• Srebrnym Krzyżem Zasługi,
• odznaką Zasłużony Nauczyciel PRL.

Publikacje

• 1949: Odwzorowanie Gaussa-Krügera i jego zastosowanie w Polsce
• 1950–1953: Krótki zarys teorii odwzorowań kartograficznych
• 1959: Propozycje podstaw matematycznych mapy świata w skali 1:2500 000
• 1973: Kartografia matematyczna

Źródło: Nowa encyklopedia powszechna PWN.

Bibliografia

• Wielka Encyklopedia Powszechna PWN

Linki zewnętrzne

• Biografia z portretem