Jan Sławiński (podpułkownik)

Jan Nepomucen Sławiński

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	13 maja 1895 Ujazd k. Szubina
Data i miejsce śmierci	28 października 1981 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1915–1924, 1939-1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	9 pułk strzelców Wielkopolskich 8 pułk piechoty baon wartowniczy nr 82
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Jan Nepomucen Sławiński (ur. 13 maja 1895 w Ujezdzie k. Szubina, zm. 28 października 1981 w Poznaniu) – podpułkownik Wojska Polskiego, żołnierz armii niemieckiej i wielkopolskiej, uczestnik wojny polsko–bolszewickiej i powstania wielkopolskiego oraz I i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Michała i Wiktorii z d. Szwed. Absolwent gimnazjum w Nakle. W 1915 wcielony do armii niemieckiej, walczył na froncie wschodnim i zachodnim I wojny światowej. W stopniu podporucznika od 24 października 1918. Od stycznia 1919 organizator i dowódca batalionu powstańczego w Kcyni. Na czele tego batalionu brał udział w walkach powstania wielkopolskiego m.in. pod Szczepicami, Nakłem, Szubinem, Gromadnem i Kcynią. Następnie wcielony wraz z batalionem w skład 9 pułku strzelców Wielkopolskich. Od kwietnia 1919 przeniesiony na stanowisko dowódcy II batalionu w 8 pułku piechoty. Z tym pułkiem brał udział w walkach wojny polsko–bolszewickiej.

Szczególnie odznaczył się w walce 1 lipca 1920 w okolicach Mielnika nad Bugiem, gdzie „wraz z ze swoim baonem przez 6 godzin trwał na stanowisku pod silnym ogniem artylerii i karabinów maszynowych wroga, a wycofując się zabrał wszystkich swoich rannych i zabitych”. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1381. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

Przeniesiony do rezerwy w styczniu 1924 prowadził własne gospodarstwo rolne i młyn w Białośliwiu. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 30. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty.

Podczas kampanii wrześniowej dowodził baonem wartowniczym nr 82, który został zmobilizowany przez KRU Bydgoszcz Miasto i KRU Inowrocław. 3 września dowodzony przez niego batalion wziął udział w akcji przeciwdywersyjnej w Bydgoszczy. Został ranny w walce pod Sochaczewem i dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg .

6 lutego 1945 powrócił z niewoli i dalej prowadził własne gospodarstwo wraz z młynem do 1953, kiedy zostało upaństwowione. „Utrzymywał się później tylko z zapomogi i skromnej emerytury wyjątkowej”. Otrzymał awans na podpułkownika 22 grudnia 1973.

Zmarł w Poznaniu, pochowany na Cmentarzu Junikowskim (pole 8 kwatera 2-10-7).

Życie prywatne

Żonaty od 1921 z Heleną z d. Reysowska. Mieli czworo dzieci.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 297
• Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi (22 grudnia 1933)
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy (8 marca 1958)

Zobacz też

• Jan Sławiński (1906–1944) porucznik, działacz komunistyczny
• Adam Sławiński (ur. 1935) kompozytor, muzyk

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Konrad Ciechanowski: Armia „Pomorze” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1983. ISBN 83-11-06793-7.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Leon Radwański: Zarys historii wojennej 62-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].