Jan Zapolski (oficer)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Zapolski
Ilustracja
Jan Zapolski (przed 1934)
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

30 października 1895
Końskie

Data i miejsce śmierci

4 sierpnia 1963
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Pułk 3. Ułanów Śląskich

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Zapolski (ur. 30 października 1895 w Końskich, zm. 4 sierpnia 1963 w Londynie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Końskich, ówczesnym mieście powiatowym guberni radomskiej, w rodzinie Jana i Anny z Korzyckich[1]. W 1913 zdał maturę w Szkole Realnej w Łowiczu i rozpoczął studia na Politechnice Ryskiej, na kierunku architektura[2]. 14 października 1915, chcąc uniknąć poboru do armii rosyjskiej, zgłosił się do wojskowych oddziałów inżynieryjno-drogowych[3]. 12 listopada 1916 wstąpił na prawach wolontariusza do 2 pawłogradzkiego pułku lejb-huzarów na froncie[3]. 1 lutego 1917 został odkomenderowany do Elizawetgradziej Szkoły Kawalerii[3].

28 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[4]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Wołkowysk, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk ułanów[5][3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 371. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[6]. W kolejnych latach kontynuował służbę w 3 pułku ułanów w Tarnowskich Górach[7][8][9][10][3]. 19 marca 1928 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 20. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11]. W marcu 1931 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu[12][13][3]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[14]. W 1939 był II zastępcą dowódcy (kwatermistrzem) 3 pułku ułanów[15]. W czasie kampanii wrześniowej walczył, jako zastępca dowódcy 3 pułku ułanów[16][17]. 2 września 1939 dowodząc dywizjonem złożonym z 1. i 2. szwadronu został ranny w głowę[18][19]. Nie pozwolił odwieźć się do szpitala i towarzyszył pułkowi w dalszych walkach, jeżdżąc w samochodzie kwatermistrza[20]. Po zakończeniu walk dostał się do niemieckiej niewoli.

Od 5 października 1939 przebywał w Oflagu VII A Murnau[21][22]. 29 kwietnia 1945 został uwolniony z niewoli[21], a 24 października tego roku przydzielony do 3 pułku ułanów śląskich z równoczesnym odkomenderowaniem na kurs w miejscowości Abbassia[23]. 18 marca 1946, po ukończeniu kursu, wrócił do pułku, który w tym czasie stacjonował w Chieti, w środkowych Włoszech[24]. W kwietniu tego roku objął obowiązki na stanowisku zastępcy dowódcy pułku[25]. Zarządzeniem Naczelnego Wodza z 1 lipca 1945 został mianowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1946[26].

Zmarł 4 sierpnia 1963 w Londynie[17]. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie[27].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1, 4.
  2. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 2, 4.
  3. ↑ a b c d e f Kolekcja VM ↓, s. 4.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921 roku, s. 386.
  5. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 246.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 172.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 605, 685.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 547, 608.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 292, 352.
  10. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 16, 85.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 54.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 104.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 151, 812.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 132.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 690.
  16. ↑ Przemsza-Zieliński 1989 ↓, s. 80.
  17. ↑ a b Głowacki 1986 ↓, s. 311.
  18. ↑ Przemsza-Zieliński 1989 ↓, s. 45.
  19. ↑ Kukawski 2012 ↓, s. 47.
  20. ↑ Kukawski 2012 ↓, s. 50-53.
  21. ↑ a b Zapolski 1940 ↓, s. 111.
  22. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-01-23].
  23. ↑ Lipiński 1947 ↓, s. 86.
  24. ↑ Lipiński 1947 ↓, s. 100.
  25. ↑ Lipiński 1947 ↓, s. 103.
  26. ↑ Zapolski 1940 ↓, s. 130.
  27. ↑ Pełna lista polskich grobów (imiona, daty itp.) na 36 cmentarzach i kościołach w północnym, zachodnim i południowym Londynie. The Polish Heritage Society UK. [dostęp 2020-04-23].
  28. ↑ a b Przemsza-Zieliński 1989 ↓, s. 79.
  29. ↑ Kukawski 2012 ↓, s. 59.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 12.
  31. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 151.
  32. ↑ Zapolski 1940 ↓, s. 129.
  33. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  34. ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Zapolski_(oficer)&oldid=72660315”