3 Pułk Ułanów Śląskich
| ||
![]() odznaka pamiątkowa | ||
Historia | ||
Państwo | ![]() | |
Sformowanie | 1917 | |
Rozformowanie | 1939 | |
Nazwa wyróżniająca | „Dzieci Warszawy” „Śląskich” | |
Tradycje | ||
Święto | 14 czerwca | |
Nadanie sztandaru | 16 października | |
Dowódcy | ||
Pierwszy | płk Zygmunt Łempicki | |
Ostatni | płk Czesław Chmielewski | |
Działania zbrojne | ||
I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Śwniuchami (8 VIII 1920) bitwa pod Sokalem (9–12 VIII 1920) II wojna światowa kampania wrześniowa | ||
Organizacja | ||
Dyslokacja | Tarnowskie Góry | |
Rodzaj wojsk | kawaleria | |
Podległość | V Brygada Jazdy 5 Samodzielna Brygada Kawalerii Krakowska Brygada Kawalerii |
3 Pułk Ułanów Śląskich (3 puł) – pułk kawalerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Pułk nawiązywał do tradycji 3 pułku ułanów Księstwa Warszawskiego i 3 pułku ułanów Królestwa Kongresowego.
3 pułk ułanów w I Korpusie Polskim w Rosji[edytuj | edytuj kod]
3 pułk ułanów powstał w listopadzie i grudniu 1917 roku w składzie I Korpusu Polskiego. Twórcą i jego pierwszym dowódcą był płk Zygmunt Łempicki. Pułk wówczas liczył 79 oficerów i 863 ułanów. Wiosną 1918 pułk został włączony w skład Dywizji Ułanów.
W skład 3 pułku ułanów weszły następujące pododdziały jazdy:
- szwadron rotmistrza Cypriana Bystrama wydzielony ze składu Samodzielnej Brygady Gwardii, jako 1 szwadron,
- oddział podrotmistrza Jana Reliszko z 13 Dywizji Kawalerii (rosyjskiej), jako 2 szwadron,
- oddziały z 5 i 14 Dywizji Kawalerii (rosyjskiej), jako 3 szwadron rotmistrza Mikołaja Koiszewskiego,
- oddział rotmistrza Konstantego Plisowskiego, jako 4 szwadron,
- szwadron rotmistrza Władysława Dąbrowskiego z Zapasowego Pułku w Syzraniu, jako 5 szwadron rotmistrza Zygmunta Broniewskiego,(14.02.1918 do 24.06.1918; 5 szwadronem dowodził rotmistrz Władysław Dąbrowski)
- oddziały rotmistrza Stefana Strzemieńskiego, jako 6 szwadron,
- szwadron z dywizjonu pułkownika Wysockiego, jako 7 szwadron rezerwowy.
Następnie walczył z bolszewikami wspólnie z 1 Dywizją Strzelców Polskich. 3 lipca 1918 roku został rozformowany.
3 pułk ułanów w walce o granice[edytuj | edytuj kod]
13 października 1918 roku w Warszawie pułkownik Stefan Strzemieński przystąpił do organizacji pułku ułanów. Odtworzony został już w listopadzie 1918 w Warszawie, a jeden z jego szwadronów sformowano w Zagłębiu Dąbrowskim. Poszczególne jego szwadrony brały udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie, Sosnowcu i Dąbrowie Górniczej.
W styczniu 1919 roku dwa szwadrony pułku skierowane zostały na front do Małopolski Wschodniej, gdzie prowadził walki z wojskami ukraińskimi. Następnie od kwietnia 1919 już całością sił wziął udział w zagonie na Łuniniec i w walkach o Mińsk. W działaniach na Białorusi pułk uczestniczył do maja 1920 roku.
Następnie w składzie 3 Armii dowodzonej przez generała Edwarda Rydza-Śmigłego wziął udział w wyprawie kijowskiej przeciwko oddziałom bolszewickim. Początkowo stanowiąc jej straż przednią a od momentu rozpoczęcia odwrotu przez 3 Armię straż tylną. Stoczył krwawe walki m.in. pod Nową Heblą, Kniahininem.
Następnie wziął udział w polskiej kontrofensywie w składzie IV Brygady Jazdy staczając w dniach 15–16 sierpnia 1920 ciężką walkę pod Cycowem. Po bitwie wziął udział w pościgu za wojskami przeciwnika na kierunku Biała Podlaska–Białystok–Augustów. W rejonie Augustowa doszło do walk z wojskami litewskimi.
Pułk wziął tam udział w bitwie nad Niemnem, a po zawarciu rozejmu pozostał na linii demarkacyjnej do połowy 1921 roku.
Pułk w okresie pokoju[edytuj | edytuj kod]
16 października 1921 roku pułk otrzymał sztandar oraz miano „Dzieci Warszawy”. Nazwa ta, przyznana przez Radę Narodową Miasta Stołecznego Warszawy, nie została oficjalnie uznana przez Ministerstwo Spraw Wojskowych.
W tym samym roku, po wprowadzeniu w życie pokojowej organizacji jazdy, pułk został włączony w skład V Brygady Jazdy.
W czerwcu 1922 roku pułku uczestniczył w przejmowaniu części Górnego Śląska przyznanego po plebiscycie. W 1922 roku pułk skierowany został do swego pokojowego garnizonu w Tarnowskich Górach (koszary przy ul. Opolskiej), w którym stacjonował do 1939 roku. W 1924 roku szwadron zapasowy pułku został dyslokowany z Warszawy do Bochni, w której stacjonował do 1939 roku. W 1926 roku 3 szwadron został przeniesiony do Pszczyny, w której pozostał do sierpnia 1939 roku.
W latach 1924-1937 pułk wchodził w skład 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii, a w latach 1937-1939 w skład Krakowskiej Brygady Kawalerii.
W 1938 roku na wniosek Sejmu Śląskiego pułk otrzymał nazwę wyróżniającą „Ułanów Śląskich”.
Działania pułku w kampanii wrześniowej[edytuj | edytuj kod]
Pułk wziął udział w kampanii wrześniowej w składzie Krakowskiej Brygady Kawalerii (Armia „Kraków”).
1 września 1939 roku pułk wzmocniony 3 batalionem Obrony Narodowej „Tarnowskie Góry” zajmował pozycje osłonowe na północ od Tarnowskich Gór na linii Kalety – Koszęcin. Natomiast 3 szwadron 3 pułku ułanów, 1 września 1939 r. brał udział w walkach pod Bożą Górą współtworząc Oddział Wydzielony Wodzisław[1][2].
W dniach 1–2 września pułk prowadził ciężkie walki z oddziałami niemieckiej 2 Dywizji Lekkiej. 3 września, w związku z ogólnym położeniem całej Armii „Kraków”, rozpoczął odwrót w kierunku Pińczowa. 6 września pułk zajął pozycje obronne między Pińczowem a Buskiem, a następnego dnia w rejonie miejscowości Chotel Czerwony osłaniał kierunek Wiślicy. 8 września przekroczył Wisłę i podjął marsz w kierunku Baranowa, gdzie zajmuje pozycję broniąc przeprawy na Wiśle. Następnie wszedł w skład Grupy Operacyjnej gen. Sadowskiego i 12 września ubezpieczał ją w rejonie Tarnobrzega. 16 września pułk wziął udział w walkach o Tarnogród i nad rzeką Tanwią, a także w próbie opanowania Tarnawatki. 19 września pułk został rozbity w rejonie miejscowości Rogoźno, a jego dowódca został ranny. 20 września resztki pułku wraz z całą Krakowską Brygadą Kawalerii skapitulowały w lesie koło miejscowości Ulów.
3 Pułk Ułanów Śląskich w Armii Krajowej[edytuj | edytuj kod]
Pułk odtworzony został w 1944 roku, w konspiracji, w ramach Armii Krajowej, w rejonie Miechowa i Częstochowy, jako dywizjon w składzie 106 Dywizji Piechoty AK. Rozwiązanie pułku nastąpiło 19 stycznia 1945 roku w związku z rozkazem o rozwiązaniu Armii Krajowej. Nie są znane działania bojowe jednostki. Dowódcą oddziału był por. / mjr K. Skierczyński ps. „Kruk”.
- dywizjon 3 pułku Ułanów Śląskich kryp. „Kwiaciarnia”
- 1 szwadron kryp. „Tulipan”
- 2 szwadron kryp. „Malwa”
- 3 szwadron kryp. „Petunia”
3 pułk ułanów w Polskich Siłach Zbrojnych[edytuj | edytuj kod]
Kolejne odtworzenie 3 pułku Ułanów Śląskich miało miejsce w Bazie 2 Korpusu Polskiego we Włoszech. W dniu 25 lipca 1944 roku dowódca 2 Korpusu Polskiego gen. dyw. W. Anders wydał rozkaz L.dz. 1448/401/AG/Tj. utworzenia "pułku ułanów, jako baonu szturmowego przy 2 Brygadzie Pancernej.
Na mocy rozkazu organizacyjnego z 3 grudnia 1944 r. ogłoszonego 12 grudnia ustalono, że 3 Pułk Ułanów dotychczas organizowany i szkolony jako zmotoryzowany będzie organizowany jako pancerny i wejdzie w skład 3 Wielkopolskiej Brygady Pancernej[3].
Pułk nie wziął udziału w działaniach bojowych. 21 czerwca 1946 roku pułk wraz całą 14 Wielkopolską Brygadą Pancerną został przetransportowany do Wielkiej Brytanii[4]. We wrześniu 1948 pułk został rozformowany[5].
Śląscy ułani[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy pułku
- płk kaw. Zygmunt Łempicki (14 XI 1917 – 12 II 1918)
- rtm. / płk kaw. Stefan Strzemieński (12 II – 3 VII 1918 i 13 X 1918 – 16 VII 1920)
- mjr / płk kaw. Cyprian Bystram (17 VII 1920 – 1928[a])
- mjr kaw. Czesław Kozierowski (p.o. VIII – X 1920[b])
- ppłk / płk kaw. Kazimierz Żelisławski (I 1928 – III 1937)
- ppłk / płk kaw. Czesław Chmielewski (III 1937 – IX 1939)
- Zastępcy dowódcy pułku (od 1938 roku – I zastępca dowódcy)
- ppłk kaw. Stanisław Laudański (15 V 1925[6] – 11 III 1926 → Dep. X Przemysłu Wojennego MSWojsk.)
- mjr kaw. Adam Bogoria-Zakrzewski (p.o. 11 III 1926)
- ppłk kaw. Tadeusz Seeliger-Reklewski (do 27 IV 1929 → zastępca dowódcy 3 psk)
- mjr / ppłk dypl. kaw. Karol Krzysztof Bokalski (27 IV 1929 – 23 III 1932 → zastępca szefa Dep. Kaw. M.S.Wojsk.)
- mjr kaw. Adolf Bucholc (23 III 1932 – 7 VI 1934 → rejonowy inspektor koni Kalisz[7])
- mjr dypl. kaw. Stanisław II Krogulski (od III 1934[7])
- ppłk dypl. kaw. Jan Bracławski-Herman (1939)
- mjr kaw. Jan Zapolski (IX 1939)
Kawalerowie Virtuti Militari[edytuj | edytuj kod]
Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za wojnę 1918-1920[8][9]
- st. uł. Aleksander Andrzejczak nr 4389
- plut. Franciszek Barczyk nr 5037
- rtm. Mieczysław Borkowski nr 5043
- rtm. Zygmunt Broniewski nr 5045
- ppłk Cyprian Bystram nr 5030
- uł. Kazimierz Chłystek
- st. uł. Władysław Chodyko
- st. uł. Wojciech Czarkowski
- kpr. Stanisław Czarnecki
- st. uł. Bohdan Czerepowicki
- ppor. Bohdan Dobrzyński
- st. uł. Jan Drjański
- pchor. Edward Drozdowski
- plut. Feliks Dutkiewicz
- plut. Bronisław Dzikowski
- uł. Ludwik Ejer
- rtm. Tadeusz Falewicz
- kpr. Franciszek Gall
- plut. Ignacy Gargul
- kpr. Kazimierz Gauthier
- por. Stefan Gedroyć-Matuszewicz
- uł. Antoni Giwojno
- uł. Józef Gołębiowski
- uł. Witold Gorayski
- uł. Józef Gosławski
- wchm. Jan Górski
- plut. Edward Grabowski
- ppor. Stanisław Horwatt
- plut. Jerzy Houwałt
- kpr. Mieczysław Hurczyn
- uł. Jan Kamler
- st. uł. Zbigniew Karłowski
- rtm. Tadeusz Kobylański
- kpr. Bolesław Kaczorowski
- plut. Alfons Kondracki
- rtm. Ignacy Kowalczewski
- plut. Ignacy Kowalski
- mjr Czesław Kozierowski
- uł. Marian Krawczyk
- rtm. Tadeusz Krupski
- rtm. Stanisław Kruszewski
- uł. Roman Kucharski
- rtm. Ludwik Kuczyński
- plut. Zygmunt Kupiś
- plut. Jerzy Kuściński
- plut. Stefan Łabęcki
- gen. Zygmunt Łempicki
- rtm. Michał Masłowski
- kpr. Karol Miller
- ppor. Zygmunt Minter
- wchm. Jan Myszkowski
- uł. Henryk Nakoniecznikoff
- st. uł. Jan Narkiewicz
- kpr. Władysław Nowak
- plut. Zygmunt Olszewski
- st. uł. Stanisław Osuch
- kpr. Józef Paduch
- st. uł. Aleksander Pankowski
- kpr. Andrzej Pawlak nr 5040
- st. uł. Aleksander Pawlicki
- plut. Edward Pątkowski
- st. uł. Włodzimierz Podwysocki
- pchor. Jerzy Popławski
- mjr Witosław Porczyński
- plut. Bohdan Przyłuski
- rtm. Stanisław Radziwiłł
- plut. Władysław Rembek
- kpr. Mieczysław Rycharski
- kpr. Narcyz Rychłowski
- uł. Maksym Rzeczkowski
- wchm. Adam Siciński
- mjr Marian Słoniński nr 2900
- pchor. Edward Śniegocki
- płk Stefan Strzemieński nr 5021
- uł. Marian Świętochowski
- uł. Józef Świrko
- wchm. Józef Szczawiński
- kpr. Stanisław Szcześniak
- por. Stanisław Henryk Szczucki
- uł. Czesław Trojan
- uł. Józef Tyczyński
- st. uł. Ryszard Wasilewski
- uł. Tadeusz Więckowski
- rtm. Zbigniew Wielowieyski
- pchor. Józef Wścisłowicz
- plut. Jan Zapolski
- plut. Ryszard Zacharewicz
- por. Tomasz Zawadzki
- por. Aleksander Zawisza
- uł. Franciszek Żmijewski
- kpr. Franciszek Żyjewski
Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari za kampanię wrześniową 1939[10][11]
- płk kaw. Czesław Chmielewski
- mjr kaw. Jan Zapolski
Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za kampanię wrześniową 1939[10]
- rtm. Henryk Bigoszewski
- rtm. Otton Zygmunt Eysymont
- rtm. Bolesław Mysłakowski
- rtm. Stefan Sołtysik
- por. kaw. Jan Kamiński
- por. kaw. Kazimierz Kierczyński
- ppor. kaw. Hieronim Prauziński
- por. kaw. Stanisław Schweinitz-Drelinkiewicz
- ś.p. por. kaw. Zygmunt Skrel
- por. kaw. Tadeusz Świerczyński
- ppor. kaw. Zbigniew Cienciała
- ppor. kaw. Józef Krzewicki
- ppor. kaw. Marian Kuziak
- ś.p. ppor. kaw. Wiesław Zaremba
- chor. Ignacy Barczak
- chor. Brunon Choma
- chor. Franciszek Kosiński
- chor. Michał Zając
- chor. Jan Zięba
- st. wachm. Ignacy Milewski
- kpr. Edward Nowicki
- wachm. pchor. Bohdan Kurnatowski
Obsada personalna w 1939 roku[edytuj | edytuj kod]
Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939 roku[12][c]:
- dowódca pułku – płk Czesław II Chmielewski
- I zastępca dowódcy – ppłk dypl. Jan Bracławski-Herman
- I zastępca dowódcy (dubler) – mjr dypl. Mikołaj Iznoskoff
- pomocnik I zastępcy dowódcy – mjr kontr. Aleksander Kwitka
- adiutant – rtm. Bolesław Mysłakowski[d] *
- naczelny lekarz medycyny – kpt. dr Jan Maraszek
- lekarz weterynarii – kpt. Kazimierz Górski
- komendant rejonu PW Konnego – por. Jerzy Grzybowski
- II zastępca dowódcy (kwatermistrz) – mjr Jan Zapolski
- oficer mobilizacyjny – rtm. Henryk Brunon Wańkowski
- zastępca oficera mobilizacyjnego – por. Ryszard Leonard Cieśliński
- oficer administracyjno-materiałowy – rtm. Stefan Bałasiński
- dowódca szwadronu gospodarczego – rtm. Bolesław Mysłakowski (*)
- oficer gospodarczy – kpt. int. Adam Przydatek
- oficer żywnościowy – chor. Brunon Chom
- dowódca plutonu łączności – por. Tadeusz Świerczyński
- dowódca plutonu kolarzy – ppor. Marian Tadeusz Ferdynand Kuziak (*)
- dowódca plutonu ppanc. – por. Stanisław Zdzisław Schweinitz
- dowódca 1 szwadronu – por. Zygmunt Kalikst Skerl
- dowódca plutonu – ppor. Marian Tadeusz Ferdynand Kuziak (*)
- dowódca 2 szwadronu – rtm. Jozef Wolski
- dowódca plutonu – ppor. Wiesław Marian Franciszek Zaremba
- dowódca 3 szwadronu – rtm. Otton Zygmunt Ejsymont
- dowódca plutonu – ppor. Antoni Hajdamowicz
- dowódca plutonu – ppor. Maksymilian Lohmann
- dowódca 4 szwadronu – rtm. Henryk Bigoszewski
- dowódca plutonu – ppor. Ryszard Gużewski
- dowódca plutonu – ppor. Józef Krzewicki
- dowódca szwadronu km – por. Karol Kazimierz Kieruczenko vel Kierczyński
- dowódca plutonu – ppor. Szczepan Marcin Stańczykiewicz
- dowódca szwadronu zapasowego – rtm. Tadeusz Suchorowski
- zastępca dowódcy – por. Jan Kamiński
- na kursie – rtm. Witold Ertman
- na kursie – rtm. Jerzy Adam Rościszewski
- na kursie – por. Marian Antoni Drożeński
- na kursie – por. Wacław Szymanowski
- na kursie – por. Gustaw Zdrójkowski
- Szkoła podoficerska ckm Krakowskiej BK
- komendant szkoły – rtm. Antoni Starnawski (8 puł)
- instruktor – por. Witold Zygmunt Szychowski (5 psk)
Obsada personalna pułku w 1939 roku[edytuj | edytuj kod]
Obsada personalna pułku we wrześniu 1939 roku[15][16]
- dowódca pułku – płk kaw. Czesław Chmielewski
- zastępca dowódcy pułku – mjr kaw. Jan Zapolski
- kwatermistrz – rtm. Stefan Sołtysik
- adiutant – rtm. Bolesław Mysłakowski
- dowódca plutonu łączności – por. kaw. Tadeusz Świerczyński
- dowódca 1 szwadronu – por. kaw. Zygmunt Skrel
- dowódca plutonu – ppor. kaw. Zbigniew Cienciała
- dowódca 2 szwadronu – por. kaw. Jerzy Grzybowski
- dowódca plutonu – ppor. kaw. Wiesław Zaremba
- dowódca 3 szwadronu – rtm. Otton Zygmunt Eysymont
- dowódca plutonu – ppor. kaw. Józef Krzewicki
- dowódca 4 szwadronu – rtm. Henryk Bigoszewski
- dowódca I plutonu – ppor. Ryszard Gużewski
- dowódca II plutonu – pchor. Jerzy Respondek
- dowódca III plutonu – st. wachm. Ignacy Barczak
- wachmistrz szef – wachm. Władysław Kos
- dowódca szwadronu ckm – por. kaw. Kazimierz Kierczyński
- dowódca 3 szwadronu marszowego – por. kaw. Jan Kamiński
Symbole pułkowe[edytuj | edytuj kod]
- Sztandar
Pułk posiadał dwa sztandary. Pierwszy został ofiarowany przez Polonię amerykańską i znajduje się w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Drugi sztandar, ufundowany przez mieszkańców Warszawy, został wręczony 16 października 1921 roku przez Józefa Piłsudskiego. Losy tego sztandaru, który uczestniczył w walkach pułku w 1939 roku nie są znane[17].
- Odznaka pamiątkowa
30 stycznia 1923 roku Minister Spraw Wojskowych, gen. dyw. Kazimierz Sosnkowski zezwolił na noszenie na mundurze zatwierdzonej przez niego odznaki pamiątkowej 3 puł[e]. Odznaka o wymiarach 33x30 mm ma kształt regularnego prostokąta z nałożonym wieńcem dębowym. Pośrodku na listewce ażurowa litera „U” i numer pułku „3”. W narożnikach prostokąta wpisano daty „1807", „1831”, „1917" i „1918”. Odznaka wieloczęściowa – ażurowa, wykonana w tombaku srebrzonym. Autorem projektu odznaki był dowódca pułku, pułkownik Cyprian Bystram, a wykonawcą Mojżesz Nelken i Rubin Krajkemann z Warszawy[18].
- Święto pułkowe
Datę święta pułkowego zmieniano trzykrotnie. Po raz ostatni w 1938 roku.
- 16 października w rocznicę wręczenia sztandaru i nadania nieoficjalnej nazwy wyróżniającej w 1921 (w tym dniu święto obchodzono w latach 1922–1927)
- 23 września w rocznicę zdobycia mostu na Niemnie pod Druskiennikami w 1920 roku (w tym dniu święto obchodzono w latach 1928-1937)
- 14 czerwca w rocznicę nocnego wypadu i zdobycia miasteczka Łokiszyn vel Łohiszyn w 1919 roku.
- Barwy
Proporczyk żółto-biały,
szasery ciemnogranatowe, lampasy żółte, wypustka żółta
proporczyk 5 szwadronu ckm w 1939
proporczyk plutonu łączności w 1939
- Żurawiejka
|
|
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
Na mocy uchwały nr XIX/97/87 Miejskiej Rady Narodowej w Tarnowskich Górach z dnia 22 czerwca 1987 r. w sprawie nadania nazw ulicom w Tarnowskich Górach jednej z ulic dzielnicy Śródmieście-Centrum nadano nazwę ulica 3-go Pułku Ułanów[20].
W kwietniu 2007 roku Publiczne Gimnazjum Nr 4 w Tarnowskich Górach (od 2017 roku Szkoła Podstawowa nr 8) otrzymało imię 3 Pułku Ułanów Śląskich.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Cyprian Bystram od 9 kwietnia 1919 roku dowodził pułkiem w zastępstwie płk. Strzemieńskiego, któremu powierzano dowodzenie grupami taktycznymi.
- ↑ Czesław Kozierowski pełnił obowiązki dowódcy pułku od sierpnia do października 1920 roku, kiedy mjr Bystram dowodził Brygadą „A” w Grupie Operacyjnej pułkownika Nieniewskiego.
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[13].
- ↑ Gwiazdką oznaczono oficera, który pełnił jednocześnie więcej niż jedną funkcję[14].
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 30 stycznia 1923 roku, poz. 43.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Janusz Ryt, Bitwa pszczyńska 1939, Pszczyna 2007
- ↑ Piotr Hojka, Wodzisław Śląski w czasie II wojny światowej, Wodzisław Śląski 2011
- ↑ Marek Wroński , Ostatni ułani śląscy. Monografia Pułku 3. Ułanów Śląskich (1944-1947) tom I str. 11-15, 2004 .
- ↑ Marek Wroński , Ostatni ułani śląscy. Monografia Pułku 3. Ułanów Śląskich (1944-1947) tom I str. 169, 2004 .
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 353.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 57 z 27 maja 1925 roku, s. 286.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 160.
- ↑ Dobrzyński 1929 ↓, s. 46-47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 12-13.
- ↑ a b Przemsza-Zieliński 1989 ↓, s. 79.
- ↑ Kukawski 2012 ↓, s. 59.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 690.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VIII.
- ↑ Przemsza-Zieliński 1989 ↓, s. 80-82.
- ↑ Kukawski 2012 ↓, s. 42-43.
- ↑ Satora 1990 ↓, s. 1188-189.
- ↑ Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 167.
- ↑ Dziennik Rozkazów MSWojsk. nr 6 z 24 lutego 1928 roku
- ↑ Dziennik Urzędowy Województwa Katowickiego nr 6, poz 138 (pol.). W: Śląska Biblioteka Cyfrowa [on-line]. Wojewódzka Rada Narodowa w Katowicach, 1987-08-15. [dostęp 2018-04-08].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Bohdan Dobrzyński: Zarys historji wojennej 3-go pułku ułanów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Lesław Kukawski: Historia pułku. W: 3 Pułk Ułanów Śląskich. Krzysztof Mijakowski (red.). Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2012, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-225-7.
- Cezary Leżeński, Zostały tylko ślady podków, Warszawa: Książka i Wiedza, 1984, ISBN 83-05-11122-9, OCLC 830244404 .
- Tadeusz Jeziorowski: Wielkopolska kawaleria pancerna i zmotoryzowana w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. W: Lance do boju: szkice historyczne z dziejów jazdy wielkopolskiej X wiek – 1945 r.. Bogusław Polak (red.). Poznań: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986. ISBN 83-03-01373-4.
- Jan Przemsza-Zieliński: Księga wrześniowej chwały pułków śląskich. T. I. Katowice: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02883-9.
- Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945. Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-2043299-2.
- Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914-1947: rodowody, barwa, broń. Warszawa: TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Marek Wroński: Ostatni ułani śląscy. Monografia Pułku 3. Ułanów Śląskich 1944-1947 tom I. Londyn-Tarnowskie Góry: Instytut Tarnogórski i Muzeum, 2004. ISBN 83-87470-49-X.
|
|
|