João de Freitas Branco
| Data i miejsce urodzenia |
10 stycznia 1922 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
17 listopada 1989 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
João de Freitas Branco (ur. 10 stycznia 1922 w Lizbonie, zm. 17 listopada 1989 tamże)[1] – portugalski muzykolog, kompozytor, publicysta i matematyk.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Luísa de Freitasa Branco. Studiował grę na fortepianie u A. Heinza i C. Coelho, harmonię u J.H. dos Santosa, śpiew u José Vianny da Motty i kompozycję u swojego ojca[1]. Równocześnie studiował matematykę; w 1944 uzyskał stopień naukowy w zakresie nauk matematycznych i współpracował z Rui Luísem Gomesem w kierowanej przez niego grupie badawczej[2]. W 1955 zrezygnował z kariery matematyka i poświęcił się muzyce[1].
Był redaktorem naczelnym założonego przez ojca czasopisma „Arte Musical”. Współpracował także jako krytyk muzyczny z czasopismem „O Seculus”[1]. W 1948 był współzałożycielem Juventude Musical Portuguesa[1][2]. W 1956 stworzył program radiowy „O Gosto pela Música”, który był nadawany nieprzerwanie przez 29 lat[2]. W 1967 został mianowany prezesem Jeunesses Musicales. Był także dyrektorem Circulo de Cultura Musical[1].
W 1967 roku prowadził kurs historii muzyki podczas światowej wystawy Expo ’67 w Montrealu, a także w Fundacji Galusta Gulbenkiana. W latach 1970–1974 był dyrektorem Teatro Nacional de São Carlos w Lizbonie. W latach 1974–1975 był dyrektorem generalnym ds. Kultury i sekretarzem stanu ds. Kultury i Kształcenia Ustawicznego. W 1985 powrócił do Teatro Nacional de São Carlos jako dyrektor zarządzający i artystyczny[2].
Otrzymał tytuł doctora honoris causa z filozofii na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. Odznaczony Orderem Świętego Jakuba od Miecza w stopniu Komandora (1970)[3]. W 1987 został odznaczony Medalem Zasługi Ministerstwa Kultury[2].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Skomponował Kwartet smyczkowy, Sonatinę na wiolonczelę i fortepian, pieśni oraz opracowania pieśni ludowych[1]. Pisał i tłumaczył prace z zakresu muzykologii i historii muzyki. Opublikował 6 pozycji książkowych oraz liczne artykuły i krytyki[1][2].
Wybrane publikacje
[edytuj | edytuj kod](na podstawie materiału źródłowego[1])
- História da música portuguesa, 1959
- Alguns aspectos da música portuguesa contemporânea, 1960
- Apontamentos duma viagem musical pela Alemanha, 1963
- Sinfonia, 1963
- Novos conceitos musicais e suasrelacionacőes coma cíência, 1964
- Chopin. Um improviso em forma de diálogo, b.r.
- Concerto, 1965
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i Negrey 1987 ↓.
- ↑ a b c d e f João de Freitas Branco. [w:] Escola de São Bruno [on-line]. [dostęp 2018-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-11)]. (est.).
- ↑ Cidadãos Nacionais Agraciados com Ordens Portuguesas. Ordens Honoríficas Portuguesas. [dostęp 2020-01-16]. (port.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Maciej Negrey: Freitas Branco, João. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 3: EFG część biograficzna. Kraków: PWM, 1987. ISBN 83-224-0344-5. (pol.).
- Manuel Augusto Araújo: João de Freitas Branco – o maior educador musical dos portugueses. [w:] Avante [on-line]. 2012-12-13. [dostęp 2018-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-11)]. (port.).
- João de Freitas Branco w bazie IMDb (ang.)
- João de Freitas Branco w bazie Discogs.com (ang.)