Przejdź do zawartości

Józef Olszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Olszewski
Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1916
Łódź

Data śmierci

9 stycznia 2002

Ambasador Polski w Czechosłowacji
Okres

od 9 marca 1948
do 7 marca 1949

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Roman Adam Staniewicz

Następca

Leonard Borkowicz

Poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji
Okres

od 1952
do 1965

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Medal im. Ludwika Waryńskiego Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (1946–1949) Komandor 1. Stopnia Orderu Danebroga (Dania) Order Lwa Białego II klasy (Czechosłowacja) Order Zasługi Cywilnej (Bułgaria) Order Zasługi dla Ludu (Jugosławia)
Grób Józefa Olszewskiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Józef Olszewski (ur. 3 stycznia 1916 w Łodzi, zm. 9 stycznia 2002) – polski polityk komunistyczny, ambasador RP w Czechosłowacji, poseł na Sejm PRL I, II i III kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Posiadał wykształcenie średnie. Należał do Komunistycznego Związku Młodzieży Polski. W czasie II wojny światowej przebywał na terenie Związku Radzieckiego, był działaczem Związku Patriotów Polskich[1].

Należał do Komunistycznej Partii Polski, Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zaliczany do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych[2]. Od 1948 do 1968 zasiadał w Komitecie Centralnym PZPR, a w latach 1957–1964 pełnił funkcję kierownika Wydziału Ekonomicznego KC PZPR. W latach 1950–1957 był I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Katowicach.

W okresie od 9 marca 1948 do 7 marca 1949 był ambasadorem RP w Czechosłowacji. Od 1952 do 1965 był posłem na Sejm PRL I, II i III kadencji, przez dwie kadencje był zastępcą przewodniczącego Komisji Przemysłu Ciężkiego, Chemicznego i Górnictwa[1]. W latach 1964–1968 był zastępcą przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów.

Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy ożenił się z Natalią, z którą miał córki: Zofię i Annę. Po śmierci żony w 1983 wziął ślub z Celiną.

Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 9 stycznia 2002, pochowany 18 stycznia 2002 na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A15-4-19)[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
  2. Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
  3. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  4. Odznaczenia dla pracowników partyjnych, „Trybuna Robotnicza”, nr 171, 21 lipca 1964, s. 5.
  5. Życie Partii”, styczeń–marzec 1987, s. 20.
  6. Wysokie odznaczenia dla osobistości polskich i węgierskich, „Dziennik Zachodni”, nr 32, 1–2 lutego 1948, s. 1.
  7. Kongelig Dansk Hof- og Statskalender. Kopenhaga 1947, s. 30.
  8. M.P. z 1947 r. nr 68, poz. 465.
  9. Bułgarski order zasługi za współpracę polsko-bułgarską, „Trybuna Robotnicza”, nr 350, 20 grudnia 1946, s. 2.
  10. Podpisanie umowy o przyjaźni i wzajemnej pomocy pomiędzy Polską a Jugosławią, „Trybuna Robotnicza”, nr 77, 19 marca 1946, s. 1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Leksykon Historii Polski z 1995, s. 528.
  • Nekrologi w „Gazecie Stołecznej”, dodatku do „Gazety Wyborczej” z 12–13 stycznia 2002, s. 13–17.