Józef Żeleski
kpt Józef Żeleski (przed 1934) | |
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
18 marca 1896 |
---|---|
Data śmierci |
? |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódcy pułku |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Józef Edmund Żeleski[a] (ur. 18 marca 1896 w Wojnarowej, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Witolda. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej. Służył w 2 Pułku Strzelców Podhalańskich. W jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami[2]. 1 czerwca 1921 był przydzielony z 2 psp do Głównego Centrum Wyszkolenia w Krakowie[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 2272. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 2 psp[4]. Później został przeniesiony do 75 Pułku Piechoty w Królewskiej Hucie[5][6][7]. 19 marca 1928 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 191. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 1 w Ostrowi-Komorowie[9]. Później został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[10]. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W sierpniu tego roku został przeniesiony z KOP do 84 Pułku Piechoty w Pińsku na stanowisko dowódcy batalionu. W 1938 został przesunięty na stanowisko II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)[12].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził 184 Pułkiem Piechoty. Na jego czele walczył w bitwie pod Kockiem[13]. 6 października w Woli Burzeckiej dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Stalagu X B[14] .
W 1966 Prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski mianował go podpułkownikiem[15].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (17 maja 1921)[16][2]
- Krzyż Walecznych[17]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[18][17]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 259.
- ↑ a b Migdał 1929 ↓, s. 32.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 230, 970.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 110.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340, 441.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 299, 383.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 89, 226.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 52.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 394.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 66, 907.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 71.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 648.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 242, 243, 248, 255, 274, 283, 284, 376.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 2, awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 19 z 1966 roku. Został wymieniony jako „Józef Żelewski”..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 997.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 66.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Migdał: Zarys historji wojennej 2-go Pułku Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2019-02-16].
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
- Polscy jeńcy niemieckich obozów jenieckich
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza
- Oficerowie 75 Pułku Piechoty (II RP)
- Kwatermistrzowie 84 Pułku Strzelców Poleskich
- Podpułkownicy mianowani przez władze RP na uchodźstwie po 1947
- Polacy – oficerowie armii austro-węgierskiej
- Uczestnicy bitwy pod Kockiem (1939)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1893
- Wojnarowa
- Zmarli w XX wieku
- Żołnierze 2 Pułku Strzelców Podhalańskich