K-407 Nowomoskowsk
 okręt typu 667BRDM | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki | |
| Wodowanie | |
 MW ZSRR
| |
| Wejście do służby | |
 MW Rosji
| |
| Los okrętu |
w służbie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
167 m |
| Szerokość |
12 m |
| Zanurzenie testowe |
400 m |
| Napęd | |
| dwa reaktory, 60.000 KM | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Uzbrojenie | |
| • 16 SLBM R-29RM • torpedy Typ 86R Wodopad • RPK-6 Stallion | |
| Wyrzutnie torpedowe |
• 16 wyrzutni balistycznych |
| Załoga |
130 |
K-407 Nowomoskowsk – okręt podwodny projektu 667BDRM (NATO: Delta IV) o napędzie atomowym, przenoszący szesnaście pocisków balistycznych R-29RM (NATO: SS-N-23) klasy SLBM.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Budowę atomowego okrętu podwodnego K-407 Nowomoskowsk rozpoczęto w stoczni Siewiernoje Maszynostroitielnoje Priedprijatije (Siewmasz) w Siewierodwińsku koło Archangielska w 1988 roku i ukończono w 1990 roku. Przydzielony został do Floty Północnej. Jest ostatnim z siedmiu zbudowanych okrętem projektu 667BDRM.
W 19 marca 1993 okręt ten zderzył się ze śledzącym go amerykańskim okrętem podwodnym "Grayling" (SSN-646)[1]. K-407 jest jedynym do tej pory okrętem balistycznym na świecie, który oddał pełną salwę (szesnastoma) pociskami balistycznymi SLBM (6 sierpnia 1991 w ramach operacji "Behemot-2" - jeszcze przed oficjalnym wejściem do służby we Flocie Północnej). W lipcu 1998 z pokładu zanurzonego K-407 wystrzelono satelitę TubSat-N.
27 lipca 2012 w Siewierodwińsku odbyła się uroczystość przekazania WMF okrętu podwodnego K-407 Nowomoskowsk, który od 2008 przechodził remont średni połączony z modernizacją. Jak poinformowała służba prasowa Zwiezdoczki na okręcie wprowadzono sto modyfikacji, które w znacznym stopniu podnoszą właściwości taktyczno-techniczne jednostki. K-407 został wyciszony, poprawiono możliwości systemu sonarowego. W pracach brała udział ponad setka przedsiębiorstw kooperujących.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Collision of Two U.S. Nuclear Powered Submarines on March 19, 1998, Center for Arms Control, Energy and Environmental Studies
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.
- Collision of Two U.S. Nuclear Powered Submarines on March 19, 1998. Center for Arms Control, Energy and Environmental Studies at MIPT, 8 kwietnia 1998. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).