Kanarek
|
||
| Serinus canaria[1] | ||
| (Linnaeus, 1758) | ||
.jpg) |
||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Nadrząd | ptaki neognatyczne | |
| Rząd | wróblowe | |
| Podrząd | śpiewające | |
| Rodzina | łuszczakowate | |
| Podrodzina | łuskacze | |
| Rodzaj | Serinus | |
| Gatunek | kanarek | |
| Synonimy | ||
|
||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | ||
 |
||
Kanarek[4] (Serinus canaria) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Występuje w lasach Azorów, zachodnich Wysp Kanaryjskich i Madery. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Spis treści
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz w 1758 na podstawie holotypu z Wysp Kanaryjskich. Nadał mu nazwę Fringilla Canaria[2]. Obecnie (2016) akceptowana przez IOC nazwa to Serinus canaria[5]. Możliwe, że tworzy nadgatunek z kulczykiem zwyczajnym (S. serinus), syryjskim (S. syriacus) i siwoszyim (S. canicollis), lecz pokrewieństwa są niejasne[2]. Kanarek jest gatunkiem monotypowym[5]. W 2015 zsekwencjonowano genom kanarka (była to samica). Na kariotyp składa się 78 autosomów i 2 chromosomy płci (co daje 2n=80). Chromosomy od 19 do 38 to mikrochromosomy[6].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Kanarki osiągają długość ciała od 12,5 cm do 13,5 cm przy masie ciała 15–20 g[2]. Ubarwienie dzikich kanarków jest ogółem zielonożółte z oliwkowo-brązowymi pasami. U samców spód ciała porastają matowe, złotożółte pióra, na brodzie, gardle i piersi występuje oliwkowy odcień. Wierzch ciała jest szary z ciemnym paskowaniem, a przód głowy – jasnożółty. Sterówki ciemnobrązowe, w okolicach skrajów ogona – jasnozielone. Sam ogon jest rozwidlony. Dziób jasnoróżowy, nogi i stopy brązowe. Samica przypomina samca, jednak wyróżnia się bardziej matowym upierzeniem, z większą ilością szarości z przodu głowy i z wierzchu ciała, do tego na głowie i grzbiecie ma intensywniejsze czarne paskowanie[7].
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Naturalnie kanarki występują w obrębie Azorów, Wysp Kanaryjskich i Madery[2][5]. Zamieszkują zachodnie Wyspy Kanaryjskie, bez Fuerteventury i Lanzarote[7]. Introdukowane zostały na Portoryko, Bermudach i Hawajach[2].
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Środowiskiem życia kanarków są różnorodne nizinne i podgórskie lasy[2]. Poza sezonem lęgowym tworzą duże stada, niekiedy liczące setki osobników. Tworzą też stada mieszane z makolągwami (Carduelis cannabina) i szczygłami (Carduelis carduelis)[7]. Kanarki żywią się głównie nasionami, głównie roślin zielnych i traw, zjadają również nieco pączków kwiatowych, owoców i owadów[2], szczególnie w sezonie lęgowym. Pieśń kanarka składa się z fletowych gwizdów i treli przedzielonych szczebiotami i wibrującymi dźwiękami; jedna trwa do 25 sekund[7].
Lęgi[edytuj | edytuj kod]
Pora gniazdowania zależna jest od wielu czynników, jak pojawienie się nowej, zielonej roślinności, jednak zwykle okres lęgowy zaczyna się w styczniu lub lutym i trwa do końca czerwca. Samce śpiewają cały rok, w okresie lęgowym śpiew nasila się. Samica wybiera miejsce na gniazdo i konstruuje większość gniazda, zaś samiec w tym czasie broni terytorium. Gniazdo umiejscowione jest na gęstym krzewie lub drzewie, ma kształt talerza. Budulec stanowią trawy, korzenie i mech, a wyściółkę – pióra i sierść. Para kanarków wyprowadza od 2 do 3 lęgów w roku. W zniesieniu są 3 lub 4 jaja o jasnoniebieskiej skorupce. Inkubacja trwa 13–14 dni. Młode są w pełni opierzone po 15–17 dniach życia, a w pełni samodzielne po blisko 36[7].
W niewoli[edytuj | edytuj kod]
Jest protoplastą kanarka domowego. Pierwsze kanarki dotarły do Europy w 1409. Hodowla, do której początkowo prawo rościli sobie Hiszpanie (w głąb kontynentu przepuszczając jedynie samce), rozwinęła się po 1479, kiedy Hiszpanie przejęli kanary. Początkowo odchowywaniem kanarków zajmowali się mnisi w klasztorach. Około 1545 kanarki trzymano już w Anglii i Flandrii (dzisiejsza Belgia). Pod koniec XVI wieku kanarki hodowano również w Ameryce, Luksemburgu, Niderlandach i Burgundii (Francja). W 1. połowie XVII wieku kanarki dotarły do Włoch, następnie stamtąd do Niemiec[8]. W XVII wieku hodowla kanarków skupiła się we Włoszech, a w XIX wieku – w górach Harz[9]. Obecnie istniejące rasy kanarków dzieli się na 3 grupy: kanarki śpiewające, kanarki kolorowe (barwne) i kanarki kształtne (posturalne)[9][10]. Te ostatnie cechuje odmienny kształt, na przykład „korona” z piór na głowie, pióra przypominające łuski lub garbata postura. Kanarki kolorowe mają za to upierzenie w różnych wariacjach koloru żółtego, pomarańczowego i brązowego[9]. Występują w dwóch grupach: lipochromowe (jasne) i melaninowe (ciemne)[8]. Kanarki żółte i białe pojawiły się już w XVI wieku[9]. Niedużo jest podstawowych mutacji barwnych kanarków, jednak ich wzajemne kombinacje można otrzymać ich ponad 300[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Serinus canaria, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Clement, P.: Island Canary (Serinus canaria). W: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2016. [dostęp 2 lipca 2016].
- ↑ BirdLife International 2012, Serinus canaria [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015-4 [dostęp 2015-12-10] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Plemię: Carduelini Vigors, 1825 (wersja: 2015-07-08). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2015-12-10].
- ↑ a b c Frank Gill & David Donsker: Finches, euphonias. IOC World Bird List (v6.2), 20 kwietnia 2016. [dostęp 2 lipca 2016].
- ↑ Frankl-Vilches et al.. Using the canary genome to decipher the evolution of hormone-sensitive gene regulation in seasonal singing birds. „Genome Biology”. 16 (19), 2015.
- ↑ a b c d e Island canary fact file. ARKive. [dostęp 2 lipca 2016].
- ↑ a b c Radomír Veselý. Kanarki barwne (5) Historyczny rozwój mutacji. „Nowa Exota”. 5/2017. ISSN 1214-8962.
- ↑ a b c d Clive Roots: Domestication. 2007, s. 19. ISBN 0-313-33987-2.
- ↑ Rasy i odmiany. Internetowy serwis ptaków kanarki.pl. [dostęp 2 lipca 2016].
