Kania bramińska
| Haliastur indus[1] | |
| (Boddaert, 1783) | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
|---|---|
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | ptaki |
| Podgromada | Neornithes |
| Infragromada | ptaki neognatyczne |
| Rząd | szponiaste |
| Rodzina | jastrzębiowate |
| Podrodzina | jastrzębie |
| Plemię | Accipitrini |
| Rodzaj | Haliastur |
| Gatunek | kania bramińska |
| Synonimy | |
| |
| Podgatunki | |
| |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |
 | |
Kania bramińska[4] (Haliastur indus) – gatunek średniej wielkości ptaka szponiastego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Zasiedla południową i południowo-wschodnią Azję oraz Australazję.
Podgatunki i zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
W czterech podgatunkach zasiedla południową i południowo-wschodnią Azję oraz Australazję. Występuje od Pakistanu, Indii, Nepalu i Sri Lanki przez Bangladesz, Mjanmę, Tajlandię, Kambodżę, Laos, Wietnam, południowo-wschodnie Chiny, Tajwan, Filipiny, Malezję, Singapur i Indonezję po Papuę-Nową Gwineę (z wyjątkiem centralnej jej części), Wyspy Salomona oraz północno-zachodnią, północną i wschodnią Australię (z wyjątkiem interioru)[3].
Wyróżnia się cztery podgatunki H. indus[5][2]:
- H. i. indus (Boddaert, 1783) – Pakistan, Indie i Sri Lanka do południowo-wschodnich Chin i Wietnamu
- H. i. intermedius Blyth, 1865 – Półwysep Malajski, Wielkie i Małe Wyspy Sundajskie, Filipiny i Celebes
- H. i. girrenera (Vieillot, 1822) – Moluki, Nowa Gwinea, Archipelag Bismarcka i Australia
- H. i. flavirostris Condon & Amadon, 1954 – Wyspy Salomona
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała waha się między 45 a 51 cm, rozpiętość skrzydeł od 109 do 124 cm. Masa ciała wynosi 320–670 g. Głowa, kark oraz pierś białe z ciemnymi stosinami. Dziób szaroniebieski, jasny. Grzbiet, skrzydła, kuper i brzuch rudobrązowe; brzuch może być upierzony podobnie do piersi. Lotki I rzędu ciemnoszare. Nogi i stopy żółte.
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
- Środowisko
Namorzyny, tereny podmokłe, bagna oraz wybrzeża.
- Zachowanie
Odzywa się miauczącym kijeeew. Zazwyczaj milczy. Żywi się zróżnicowanym pokarmem zwierzęcym; zjada zarówno ssaki, gady i ptaki, jak i płazy, ryby, stawonogi oraz skorupiaki. Może zjadać padlinę, w tym zwierząt zabitych na drogach, i polować na drób.
- Lęgi
W rejonach tropikalnych wyprowadza lęgi w porze suchej, w subtropikalnych późną zimą i wiosną. Gniazdo mieści się na wysokim drzewie (2–30 m nad ziemią) w namorzynach lub na bagnach. Budulec stanowią patyki ułożone w platformę. Ma ona głębokość około 20 cm i wyściełana jest liśćmi i innymi miękkimi materiałami. W lęgu jedno lub dwa białe jaja w czerwonobrązowe plamki. Inkubacja trwa 23–35 dni, wysiaduje jedynie samica. Pisklęta są w pełni opierzone po 44–56 dniach od wyklucia. Mogą się rozmnażać w wieku dwóch lat.
Status i zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje kanię bramińską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2001 roku liczebność światowej populacji szacowano na ponad 100 tysięcy osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy[3][6].
Kania bramińska w kulturze człowieka[edytuj | edytuj kod]
Ten gatunek kani stanowi oficjalny symbol Dżakarty od 1995 roku[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Haliastur indus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ a b Brahminy Kite (Haliastur indus) (ang.). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-25)].
- ↑ a b c Haliastur indus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2019-03-24). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-09-14].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors (ang.). IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-09-14].
- ↑ Species factsheet: Haliastur indus (ang.). BirdLife International, 2020. [dostęp 2020-09-14].
- ↑ Aid for Brahminy Kite. Jakarta Animal Aid Network. [dostęp 2013-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-06)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nicole Bouglouan: Brahminy Kite. Oiseaux-Birds, 2010.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne (ang.). W: eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology.
- Species account: Brahminy Kite Haliastur indus (ang.). W: Global Raptor Information Network [on-line]. The Peregrine Fund, 2020. [dostęp 2020-09-14].