Kania bramińska
| ||
| Haliastur indus[1] | ||
| (Boddaert, 1783) | ||
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Infragromada | ptaki neognatyczne | |
| Rząd | szponiaste | |
| Rodzina | jastrzębiowate | |
| Podrodzina | jastrzębie | |
| Plemię | Accipitrini | |
| Rodzaj | Haliastur | |
| Gatunek | kania bramińska | |
| Synonimy | ||
| ||
| Podgatunki | ||
| ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | ||
 | ||
Kania bramińska[4] (Haliastur indus) – gatunek średniej wielkości ptaka szponiastego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Zasiedla południową i południowo-wschodnią Azję oraz Australazję.
- Zasięg występowania
W czterech podgatunkach zasiedla południową i południowo-wschodnią Azję oraz Australazję. Występuje od Pakistanu, Indii, Nepalu i Sri Lanki przez Bangladesz, Mjanmę, Tajlandię, Kambodżę, Laos, Wietnam, południowo-wschodnie Chiny, Tajwan, Filipiny, Malezję, Singapur i Indonezję po Papuę-Nową Gwineę (z wyjątkiem centralnej jej części), Wyspy Salomona oraz północno-zachodnią, północną i wschodnią Australię (z wyjątkiem interioru)[3].
- Podgatunki
Wyróżnia się cztery podgatunki M. gabar[5][2]:
- H. i. indus (Boddaert, 1783) – Pakistan, Indie i Sri Lanka do południowo-wschodnich Chin i Wietnamu
- H. i. intermedius Blyth, 1865 – Półwysep Malajski, Wielkie i Małe Wyspy Sundajskie, Filipiny i Celebes
- H. i. girrenera (Vieillot, 1822) – Moluki, Nowa Gwinea, Archipelag Bismarcka i Australia
- H. i. flavirostris Condon & Amadon, 1954 – Wyspy Salomona
- Morfologia
Długość ciała waha się między 45 a 51 cm, rozpiętość skrzydeł od 109 do 124 cm. Masa ciała wynosi 320–670 g. Głowa, kark oraz pierś białe z ciemnymi stosinami. Dziób szaroniebieski, jasny. Grzbiet, skrzydła, kuper i brzuch rudobrązowe; brzuch może być upierzony podobnie do piersi. Lotki I rzędu ciemnoszare. Nogi i stopy żółte.
- Środowisko
Namorzyny, tereny podmokłe, bagna oraz wybrzeża.
- Zachowanie
Odzywa się miauczącym kijeeew. Zazwyczaj milczy. Żywi się zróżnicowanym pokarmem zwierzęcym; zjada zarówno ssaki, gady i ptaki, jak i płazy, ryby, stawonogi oraz skorupiaki. Może zjadać padlinę, w tym zwierząt zabitych na drogach, i polować na drób.
- Lęgi
W rejonach tropikalnych wyprowadza lęgi w porze suchej, w subtropikalnych późną zimą i wiosną. Gniazdo mieści się na wysokim drzewie (2–30 m nad ziemią) w namorzynach lub na bagnach. Budulec stanowią patyki ułożone w platformę. Ma ona głębokość około 20 cm i wyściełana jest liśćmi i innymi miękkimi materiałami. W lęgu jedno lub dwa białe jaja w czerwonobrązowe plamki. Inkubacja trwa 23–35 dni, wysiaduje jedynie samica. Pisklęta są w pełni opierzone po 44–56 dniach od wyklucia. Mogą się rozmnażać w wieku dwóch lat.
- Kania bramińska a ludzie
Ten gatunek kani stanowi oficjalny symbol Dżakarty od 1995 roku[6].
- Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje kanię bramińską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2001 roku liczebność światowej populacji szacowano na ponad 100 tysięcy osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy[3][7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Haliastur indus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ a b Brahminy Kite (Haliastur indus) (ang.). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-25)].
- ↑ a b c Haliastur indus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2019-03-24). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-09-14].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors (ang.). IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-09-14].
- ↑ Aid for Brahminy Kite. Jakarta Animal Aid Network. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-06)].
- ↑ Species factsheet: Haliastur indus (ang.). BirdLife International, 2020. [dostęp 2020-09-14].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nicole Bouglouan: Brahminy Kite. Oiseaux-Birds, 2010.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne (ang.). W: eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology.
- Species account: Brahminy Kite Haliastur indus (ang.). W: Global Raptor Information Network [on-line]. The Peregrine Fund, 2020. [dostęp 2020-09-14].