Karabin SIG SG 550
 SG 550 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja |
1986 do dziś |
| Wyprodukowano |
około 600 000 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
5,6 mm |
| Nabój |
5,6 × 45 Gw Pat 90 |
| Magazynek |
łukowy, 5, 20 lub 30 nabojowy |
| Wymiary | |
| Długość |
z kolbą rozłożoną: 998 mm, złożoną:772 |
| Długość lufy |
528mm |
| Długość linii celowniczej |
540 mm |
| Masa | |
| broni |
4100 g (z załadowanym magazynkiem 20 nabojowym – 4440 g, 30 nabojowym – 4575 |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
905 m/s |
| Energia pocz. pocisku |
ok. 1800 J |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
700 strz/min |
| Zasięg maks. |
600 m |
| Zasięg skuteczny |
400 m |
| Siła spustu |
ok. 3 kg |
SIG SG 550 – szwajcarski karabin automatyczny zasilany amunicją 5,6 Gw Pat 90 (zamienną z 5,56 × 45 mm NATO) produkowany przez firmę Swiss Arms AG (dawniej Schweizerische Industrie Gesellschaft). Karabin konstrukcyjnie oparty jest na modelu SG 540. Poza fabryczną nazwą SG 550 znany także pod wojskowymi desygnatami Fass 90 oraz Stgw 90. Podstawowy karabin automatyczny armii szwajcarskiej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1978 roku armia szwajcarska zaprezentowała wymagania dotyczące następcy karabinu SG 510 (zwanego także Stgw 57), zasilanego amunicją 7,5 × 55 Gp11). Nowa rodzina broni miała zawierać kilka wariantów opartych na podstawowej, modularnej konstrukcji karabinu. Celem modernizacji miało być zmniejszenie masy z jednoczesnym zachowaniem lub zwiększeniem celności na odległościach dochodzących do 300 m. Powstały dwa odrębne projekty: W+F C42 (stworzony przez Federal Arms Factory, zasilany amunicją 6,45 × 48mm i 5,6 × 45 mm) oraz SG 541 (produkcji SIG, amunicja 5,6 × 45). W 1981 roku eksperymentalna amunicja 6,45 × 48 mm została odrzucona na rzecz bardziej konwencjonalnej 5,6 × 45 mm Gw Pat 90 (ze stalowym płaszczem, ołowianym rdzeniem, o masie pocisku 4,1 g) będącą szwajcarskim odpowiednikiem amunicji 5,56 mm NATO. W lutym 1983 roku decyzja o przyjęciu do uzbrojenia szwajcarskiej armii SG 541 została ogłoszona publicznie (w październiku następnego roku przeprojektowany karabin został przemianowany na SG 550, a wersja skrócona na SG 551). Karabin został przyjęty do służby w 1990 roku (stąd oznaczenie wojskowe Stgw 90). Do tej pory wyprodukowano około 600 000 sztuk tej broni.
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Automatyka broni działa na zasadzie odprowadzenia części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Ryglowanie zamka następuje poprzez obrót. Broń strzela z zamka zamkniętego. Regulator gazowy ma trzy tryby pracy: normalny, dla trudnych warunków i do wystrzeliwania granatów nasadkowych. Karabin ma obustronny przełącznik rodzaju ognia. Ma on cztery tryby: broń zabezpieczona, ogień pojedynczy, seria trzystrzałowa oraz ogień ciągły. Broń jest standardowo zasilana z pudełkowych magazynków 20 lub 30 nabojowych wykonanych z przezroczystego tworzywa sztucznego.
Ciężka, kuta na zimno lufa jest zakończona tłumikiem płomieni, który służy także do wystrzeliwania granatów nasadkowych oraz do montażu bagnetu nożowego. Lufa ma 6 prawostronnych bruzd.
Karabin ma podświetlane trytem, regulowane przyrządy celownicze z nastawami 1, 2, 3 i 4 (odpowiada odległościom strzelania na 100, 200, 300 oraz 400m). Do karabinu można także zamontować dowolny celownik zgodny ze standardem STANAG 2324.
Wersje[edytuj | edytuj kod]
- SG 550 – wersja podstawowa z długą lufą (521 mm), osadą bagnetu, oraz możliwością wystrzeliwania granatów nasadkowych.
- SG 550 Sniper – karabin wyborowy z dwuoporowym spustem (siła spustu zredukowana z 35 do 15 N) i ciężką, kutą na zimno lufą o długości 650 mm. Przystosowany do montażu celowników optycznych.
- SG 551 – karabinek, skrócona wersja podstawowego karabinu. Lufa o długości 363 mm, broń pozbawiona możliwości montażu bagnetu i wystrzeliwania granatów nasadkowych.
- SG 551-1P – karabinek policyjny z przebudowanym łożem oraz pozbawiony możliwości montażu dwójnogu.
- SG 551 SWAT – karabinek z możliwością montażu np. laserowego wskaźnika celu bądź oświetlenia taktycznego.
- SG 551 LB – karabinek z przedłużoną lufą (454 mm), z możliwością montażu bagnetu i wystrzeliwania granatów nasadkowych.
- SG 552 Commando – subkarabinek z lufą długości 226 mm, wentylowanym łożem oraz przeprojektowaną komorą zamkową. Broń pozbawiona możliwości montażu bagnetu oraz wystrzeliwania granatów nasadkowych.
- SG 552 LB - wersja SG 552 Commando z przedłużoną lufą (346 mm) oraz z możliwością montażu bagnetu i wystrzeliwania granatów nasadkowych.
- SG 553 - subkarabinek gabarytowo zbliżony do wersji SG 552 Commando, w którym sprężynę powrotną nawinięto na tłoczysko (jak w SG 550 i SG 551), co zwiększyło niezawodność broni. Broń pozbawiona możliwości montażu bagnetu oraz wystrzeliwania granatów nasadkowych.
- SG 553 LB - wersja SG 553 z przedłużoną lufą (347 mm) oraz z możliwością montażu bagnetu i wystrzeliwania granatów nasadkowych.
- SG 553 R - wersja SG 553 przystosowana do zasilania rosyjską amunicją 7,62 × 39 mm wz. 43 ze standardowych magazynków od AK/AKM.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.
- Instrukcja obsługi SG 550/551. sigarms.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-07)].
- http://www.remtek.com/arms/sig/550/550.htm[1][2]