Karin Wolff
Karin Wolff (ur. 1947 lub 1948 we Frankfurcie nad Odrą, zm. 29 lipca 2018 tamże) – niemiecka tłumaczka literatury polskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Po maturze ze względu na mieszczańskie pochodzenie nie została przyjęta na studia[1]. Rozpoczęła więc pracę w fabryce mebli, gdzie nabawiła się choroby kręgosłupa. Zmuszona była przerwać pracę i uzyskała zgodę na rozpoczęcie studiów teologii ewangelickiej w Berlinie. Po złożeniu egzaminu przebywała przez 14 tygodni w klinice ortopedycznej, w trakcie leczenia opanowała samodzielnie podstawy języka polskiego. Egzamin z języka polskiego złożyła w Domu Kultury Polskiej w Berlinie. Mimo ukończonych studiów teologicznych, była ze względów zdrowotnych niezdolna do pracy w charakterze pastora. Zarabiała więc na życie jako lektorka w wydawnictwie ewangelickim, a także zajęła się tłumaczeniem literatury polskiej na język niemiecki.
Wspierała także opozycję solidarnościową w Polsce, w czasie swoich podróży do Warszawy i Gdańska przewoziła nielegalnie materiały i wydawnictwa. Używając pseudonimu „Czarny kot”, tłumaczyła uchwały i odezwy polskiej opozycji[1]. Była obserwowana i namawiana do współpracy przez Stasi. W 2010 roku prezydent Bronisław Komorowski i Lech Wałęsa wręczyli jej za działalność Medal Wdzięczności Europejskiego Centrum Solidarności[1]. Jest on przyznawany obcokrajowcom za pomoc Polsce w walce o wolność i demokrację[2].
Od 2002 roku była organizatorką Salonu Literatury Polskiej we Frankfurcie nad Odrą, gdzie mieszkała, podczas którego prezentowała przekłady wybitnych polskich autorów[3][4].
Odznaczona m.in. Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec i Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[5]. Została pochowana na głównym cmentarzu we Frankfurcie nad Odrą (Hauptfriedhof)[1].
Tłumaczenia
[edytuj | edytuj kod]Karin Wolff przetłumaczyła ponad 200 dzieł literackich z języka polskiego na język niemiecki[6].
- Ludwik Jerzy Kern, Proszę słonia, 1972
- Maria Kownacka, Plastusiowy pamiętnik, 1972
- Krystyna Wituska, Na granicy życia i śmierci, 1973
- Jerzy Piechowski, Gwiazdy z Kraju Północy, 1974
- Jerzy Jan Piechowski, Trzecia pokusa, 1977
- Maria Kuncewiczowa, Gaj oliwny, 1978
- Andrzej Szczypiorski, Msza za miasto Arras, 1979
- Roman Brandstaetter, Krąg biblijny, 1975
- Julian Stryjkowski, Sen Azrila 1981
- Jan Twardowski, Geheimnis des Lächelns, 1981
- Roman Brandstaetter, Inne kwiatki świętego Franciszka z Asyżu 1981
- Roman Brandstaetter, Bardzo krótkie opowieści, 1982
- Roman Brandstaetter, Krąg biblijny, 1983
- Andrzej Stojowski, Tryumf Judyty, 1984
- Roman Brandstaetter, Prorok Jonasz, 1984
- Anna Kamieńska, Rękopis znaleziony we śnie wiersze, 1985
- Jan Dobraczyński, Bramy Lipska, 1985
- Jerzy Jan Piechowski, Dym czarnych świec, 1985
- Jerzy Ficowski, Gałązka z Drzewa Słońca, 1985
- Jerzy Ficowski, Odczytanie popiołów, wiersze, 1986
- Roman Brandstaetter, Walka Jakuba z Bogiem, 1989
- Leszek Prorok, Zapiski Psubrata
- Bronisława Wajs, Papusza, wiersze, 1992
- Helena Mniszkówna, Trędowata
- Władysław Szpilman, Pianista
- Karolina Lanckorońska, Wspomnienia wojenne
- Henryk Sienkiewicz, Wiry, 2005
- Gabriela Zapolska, Sezonowa miłość, 2008.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Tłumaczka literatury polskiej Karin Wolff nie żyje [online], DW.COM [dostęp 2018-09-11] (pol.).
- ↑ Karin Wolff na spotkaniu z wojewodą [online], lubuskie.uw.gov.pl [dostęp 2018-09-11] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-11] (pol.).
- ↑ Gliński o zmarłej Karin Wolff: doskonała tłumaczka i ambasadorka polskiej kultury w Niemczech [online], pap.pl [dostęp 2018-09-11].
- ↑ Jesienny Salon Literatury Polskiej we Frankfurcie nad Odrą, „Bankier.pl” [dostęp 2018-09-11] (pol.).
- ↑ Janusz Dreczka, Gdyby nie ten czas choroby… [online], Echo Gorzowa, 7 sierpnia 2018 [dostęp 2018-09-15].
- ↑ Karin Wolff gestorben [online], boersenblatt.net, 8 sierpnia 2018 [dostęp 2018-09-15] (niem.).