Karol Kochler
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| profesor nauk chemicznych | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1948-1954 |
| Odznaczenia | |
| |
Karol Kochler (ur. 24 stycznia 1888 w Odessie, zm. 13 sierpnia 1974) – polski chemik, nauczyciel chemii i przyrody w Liceum Krzemienieckim, wykładowca na Wydziale Chemii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w latach 1948–1950 oraz 1951–54[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W roku 1929 został dyrektorem państwowego gimnazjum im. Tadeusza Czackiego, jednej ze szkół wchodzących w skład Liceum Krzemienieckiego[2].
W latach 1935–1936 pełnił funkcję dyrektora („kuratora”) Liceum Krzemienieckiego, zastąpił go na tym stanowisku inż. Stefan Czarnocki[3]. Sam Kochler do 1939 pełnił funkcję dyrektora pedagogicznego szkoły[4]. Autor publikacji „The Krzemieniec Lyceum” wydanej w styczniu 1930 przez wydawnictwo „The New Era” w Londynie[4].
W przededniu mordu na polskiej inteligencji krzemienieckiej Kochler miał zostać skreślony z listy proskrypcyjnej, dzięki czemu uniknął śmierci[5]
Po wojnie, w 1945 objął na kilka lat kierownictwo I Państwowego Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego w Grudziądzu, uczestniczył także w budowie polskiego szkolnictwa na Pomorzu[6].
Jest pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (sektor SC9-7-30)[7][8].
Był mężem Klary (1886–1975), z którą miał córkę Alinę po mężu Borkacką (1922–2003) żonę profesora Stanisława Borkackiego, łączniczkę w powstaniu warszawskim, ps. Jaga, po wojnie lekarza pediatrę[9].
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
M.in. na jego cześć nazwano ulicę na toruńskim kampusie Krzemieniecką[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[10]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b dac, Nowe ulice w kampusie UMK, „Gazeta Wyborcza”, 26 września 2002 [dostęp 2017-04-06].
- ↑ Dziennik Urzȩdowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Poz. 68, s. 212, 1929 [dostęp 2017-04-06].
- ↑ Adam Peretiatkowicz, Wołyńska samoobrona w dorzeczu Horynia, 1997, s. 264, ISBN 978-83-905206-1-2.
- ↑ a b (a) Marian Kałuski, Liceum Krzemienieckie na Wołyniu w latach 1919–1939, „Kworum”, 13 kwietnia 2014 [dostęp 2017-04-10].
(b) Marian Kałuski, Liceum Krzemienieckie na Wołyniu w latach 1919–1939 [online], www.wolhynia.pl [dostęp 2017-04-10] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-09]. - ↑ Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, t. 1, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 478, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885.
- ↑ Mieczysław Skowroński, Odbudowa i rozbudowa szkolnictwa w województwie pomorskim (bydgoskim) w latach 1945-1950, „Prace Wydziału Nauk Humanistycznych”, Seria A (20), Warszawa, Poznań: PWN, 1978, s. 27, ISSN 0521-9310.
- ↑ Cmentarz parafialny Kraków Salwator - wyszukiwarka osób pochowanych [online], krakowsalwator.artlookgallery.com [dostęp 2021-01-17].
- ↑ Karol Kochler. nekropole.info. [dostęp 2017-04-10]. (pol.).
- ↑ Powstańcze Biogramy - Alina Kochler [online], www.1944.pl [dostęp 2021-01-17] (pol.).
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie państwowej”.