Kenia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998
| ||||||
| Kod MKOl |
KEN | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1998 Nagano | ||||||
| Chorąży | ||||||
| Liczba zawodników |
1 w 1 konkurencji w 1 dyscyplinie | |||||
| ||||||
Kenia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998 – występ reprezentacji Kenii na igrzyskach olimpijskich w Nagano w 1998 roku.
W skład reprezentacji wszedł jeden zawodnik – Philip Boit – który zaprezentował się w jednej konkurencji biegowej, na dystansie 10 km techniką klasyczną. Zajął w rywalizacji ostatnie miejsce w gronie sklasyfikowanych zawodników – 92. – tracąc do zwycięzcy biegu ponad 20 minut. Na mecie biegu na Kenijczyka poczekał mistrz olimpijski Bjørn Dæhlie. Fakt ten jest jednym z często przytaczanych momentów w duchu fair play podczas zimowych igrzysk olimpijskich.
Boit pełnił również rolę chorążego reprezentacji podczas ceremonii otwarcia. Występ w Nagano był debiutem reprezentacji Kenii na zimowych igrzyskach olimpijskich i dziesiątym startem olimpijskim, wliczając w to letnie igrzyska. Kenia stała się w ten sposób szóstym państwem afrykańskim, które wystawiło reprezentację na zimową edycję igrzysk.
Tło startu[edytuj | edytuj kod]
Występy na poprzednich igrzyskach[edytuj | edytuj kod]
Narodowy Komitet Olimpijski Kenii został utworzony w 1955 roku i w tym samym roku uznany przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski[1]. Przed igrzyskami w Nagano reprezentanci Kenii dziewięciokrotnie uczestniczyli w igrzyskach olimpijskich, lecz tylko w ich letnich edycjach. Po raz pierwszy Kenia wystawiła reprezentację olimpijską na igrzyska w Melbourne w 1956 roku[2]. Pierwszym kenijskim medalistą olimpijskim został lekkoatleta Wilson Kiprugut, który na igrzyskach w Tokio w 1964 roku zdobył brąz w biegu na 800 m[3]. Łącznie w latach 1964–1996 Kenijczycy zdobyli 47 medali – 14 złotych, 17 srebrnych i 16 brązowych. Najbardziej udanymi igrzyskami pod względem liczby wywalczonych medali były dla nich igrzyska w Seulu w 1988 roku, podczas których zdobyli dziewięć medali – pięć złotych, dwa srebrne i dwa brązowe[2].
Start w 1998 roku był debiutem reprezentacji Kenii na zimowych igrzyskach olimpijskich. Występując w Nagano, Kenia została siódmym państwem afrykańskim, które wystawiło reprezentację na zimową edycję igrzysk (wcześniej, w latach 1960–1994, w igrzyskach wzięli udział sportowcy z Algierii, Egiptu, Maroka, Południowej Afryki, Senegalu i Suazi)[4]. W Nagano Kenia była jedną z pięciu reprezentacji debiutujących w zimowych igrzyskach olimpijskich (zadebiutowały również Azerbejdżan, Macedonia, Urugwaj i Wenezuela)[5].
Przygotowania[edytuj | edytuj kod]
Ideę występu reprezentacji Kenii w Nagano zapoczątkował w 1996 roku[6] późniejszy sponsor reprezentacji, amerykańskie przedsiębiorstwo Nike, który szukał w Kenii kandydata do występu w zimowych igrzyskach[7]. Chęć startu wyrazili kenijscy biegacze średniodystansowi[8][9][10] – Philip Boit i Henry Bitok – którzy początkowo trenowali na nartorolkach w Kenii[11]. Jeszcze na dwa lata przed igrzyskami nie mieli żadnych doświadczeń z narciarstwem, a nawet nie widzieli na żywo śniegu[12]. Za sprawą swojego sponsora udali się do Finlandii, gdzie odbyli pierwsze treningi na śniegu. Koszty treningu, zakwaterowania i wyposażenia podczas zgrupowania w Finlandii wyniosły ok. 200 000 dolarów[11][13][14].
Po treningu w Finlandii Boit i Bitok starali się wywalczyć kwalifikację olimpijską. Nie zdołali jednak wypełnić żadnego z minimum kwalifikacyjnego, wobec czego Kenia wykorzystała jedynie przyznaną jej kwotę narodową, za sprawą której mogła wystawić jednego biegacza narciarskiego[15]. Wybranym zawodnikiem został Philip Boit, którego wuj Mike Boit był brązowym medalistą olimpijskim w lekkoatletycznym biegu na 800 m podczas letnich igrzysk w Monachium w 1972 roku[16]. Henry Bitok również pojechał na igrzyska do Nagano, pełniąc rolę zawodnika rezerwowego[17][18].
Przygotowania Philipa Boita do występu olimpijskiego nie przebiegły bez przeszkód. Tuż przed igrzyskami Boit miał problemy żołądkowe, które wymagały hospitalizacji zawodnika. W wyniku tego okres przygotowawczy Boita skrócił się o dwa tygodnie[19].
Występ Kenii w Nagano, ze względu na egzotykę tego kraju w sportach zimowych, porównywany był do startu jamajskiej czwórki bobslejowej podczas igrzysk w Calgary w 1988 roku[14] oraz występu na tych samych igrzyskach brytyjskiego skoczka narciarskiego Eddiego Edwardsa[16].
Delegacja olimpijska[edytuj | edytuj kod]
Delegacja olimpijska Kenii podczas igrzysk w Nagano liczyła sześć osób[20]. Jedynym zawodnikiem, który był jednocześnie uczestnikiem zawodów olimpijskich, był biegacz narciarski Philip Boit, który był wówczas w wieku 26 lat[21]. Szefem kenijskiej misji olimpijskiej był Paul Francis[22], działacz Narodowego Komitetu Olimpijskiego Kenii[23].
Reprezentacja Kenii, tak jak wszystkie inne zespoły, wzięła udział w ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich w Nagano, przeprowadzonej 7 lutego 1998 roku na Stadionie Olimpijskim[24]. Podczas parady narodów reprezentacja Kenii weszła na stadion olimpijski jako 37. w kolejności, pomiędzy ekipami z Kazachstanu i Korei Południowej. W roli chorążego reprezentacji wystąpił Philip Boit[2]. W trakcie parady przed chorążymi poszczególnych reprezentacji przechodzili zapaśnicy sumo w towarzystwie dzieci[25][26]. Sumitą, który szedł przed kenijską delegacją, był Ohinode[27].
Wyniki[edytuj | edytuj kod]
Biegi narciarskie[edytuj | edytuj kod]
Jedyną konkurencją, w której wziął udział reprezentant Kenii, był bieg na 10 km mężczyzn techniką klasyczną. Zawody te zostały przeprowadzone 12 lutego 1998 roku na trasie biegowej w Nozawa Onsen[28][29]. Do rywalizacji zgłoszonych zostało 98 zawodników startujących w barwach 35 państw, spośród nich zaprezentowało się 97, a bieg ukończyło 92 narciarzy[30].
Z uwagi na panujące wówczas warunki atmosferyczne śnieg na trasie biegowej był mokry i ciężki, na co Philip Boit nie był przygotowany. W efekcie wielokrotnie wywracał się na trasie, jednak mimo wyczerpania nie zrezygnował z biegu i dotarł do mety[13][31]. Wystąpił z przedostatnim, 97. numerem na plastronie startowym[30]. Osiągnął czas 47 min 25,5 s i zajął w rywalizacji biegaczy 92. miejsce, ostatnie w gronie sklasyfikowanych zawodników. Do mistrza olimpijskiego, Norwega Bjørna Dæhlie, stracił ponad 20 minut, a do przedostatniego sklasyfikowanego zawodnika, Macedończyka Ǵoko Dineskiego – blisko 7,5 minuty[32].
Na ostatnim przed metą, 200-metrowym odcinku Boit był dopingowany przez spikera i zgromadzonych na trybunach kibiców[19]. Na mecie na Kenijczyka poczekał zwycięzca zawodów Bjørn Dæhlie, który z tego powodu opóźnił ceremonię kwiatową ze swoim udziałem[33][34]. Dæhlie pomógł Boitowi zatrzymać się po przekroczeniu linii mety[35], a następnie uścisnął go i pogratulował mu wytrwałości. Gest ten obiegł cały świat i stał się jednym z często przytaczanych momentów w duchu fair play w historii zimowych igrzysk olimpijskich[33][34][35][36][37].
| Konkurencja | Zawodnik | Czas | Strata | Miejsce |
|---|---|---|---|---|
| Bieg na 10 km mężczyzn[28] | Philip Boit | 47:25,5 | +20:01,0 | 92. |
Po igrzyskach[edytuj | edytuj kod]
Po powrocie do kraju, na lotnisku w Nairobi zawodnika przywitał tłum ludzi. Kibice śpiewali i tańczyli na jego powitanie również po przybyciu zawodnika do rodzinnej miejscowości, Eldoret. Boit dzięki występowi w zimowych igrzyskach zyskał na popularności, stał się rozpoznawalny w swoim kraju i na świecie[13][38][39].
Występ Boita w zimowych igrzyskach wzbudził jednak kontrowersje wśród obserwatorów i komentatorów. Projekt Nike uznano za zabieg marketingowy sprzeczny z ideą olimpijską, krytycy oskarżali sponsora o kpienie sobie z tej dyscypliny sportu (biegów narciarskich) i o wykorzystywanie Kenijczyków, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że niedługo po igrzyskach firma wycofała się ze sponsoringu[40][41][42][13]. Pomimo utraty sponsora Boit kontynuował karierę narciarską. Wziął udział w dwóch kolejnych zimowych igrzyskach (w Salt Lake City i Turynie), w czterech mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym (w Ramsau, Sapporo, Libercu i Oslo) i innych zawodach międzynarodowych[43]. Po zakończeniu kariery zawodniczej wciąż był aktywny w działalności sportowej, pełnił m.in. funkcję szefa misji olimpijskiej w kenijskiej delegacji na igrzyska w Pjongczangu w 2018 roku. Do 2018 roku pozostawał wciąż jedynym Kenijczykiem, który wziął udział w zimowych igrzyskach olimpijskich[44][45].
Gest Bjørna Dæhlie na mecie biegu w Nagano był początkiem przyjaźni pomiędzy Norwegiem i Kenijczykiem[13]. Niedługo po igrzyskach Boitowi urodził się syn, któremu dał na imię Daehlie[46][47].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kenya - National Olympic Committee (NOC). Międzynarodowy Komitet Olimpijski. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ a b c Kenya. Sports Reference. [dostęp 2018-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
- ↑ Nikko Tanui: Wilson Kiprugut Chumo: Champion who brought first medal to Kenyan soil. Standard Digital, 23 listopada 2013. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Olympic Countries. Sports Reference. [dostęp 2020-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (ang.).
- ↑ The XVIII Olympic Winter Games Official Report. Vol. II. Sixteen Days of Glory. The Organizing Committee for the XVIII Olympic Winter Games, 1998. s. 339. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Fikk hjelp av Dæhlie. Siste, 23 lutego 2011. [dostęp 2018-11-29]. (norw.).
- ↑ Bjoern Daehlie i Philip Boit. Historia niezwykłej przyjaźni. TVP Sport, 27 stycznia 2014. [dostęp 2018-11-29].
- ↑ Czarny Ląd i białe szaleństwo. Gazeta.pl, 11 lutego 2010. [dostęp 2018-11-25].
- ↑ Duncan Mackay: Olympic Committee aims to bar wild cards. The Guardian, 27 maja 2003. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Elvis Ondieki: Girl holds Kenya’s hope at Winter Olympics. Daily Nation, 3 lutego 2018. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Michael Wilbon: Just Do It? Just Let Them Be. Washington Post, 11 lutego 1998. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Plucky losers: the worst Olympians in winter and summer Games history. The Telegraph, 18 lutego 2014. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ a b c d e Maddy Savage: Philip Boit and Bjorn Daehlie: Cross-country friends. BBC News, 23 stycznia 2014. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Skiers From Kenya? Just Do It -- Nike Gets Criticized For Initiating Feel-Good Story Of Winter Games. The Seattle Times, 14 lutego 1998. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Ken Rosenthal: With swoosh, Kenyans buy into snow job. The Baltimore Sun, 11 lutego 1998. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Winter Olympic Games: Kenyans take up the running on the snow trails. Independent, 21 stycznia 1998. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Scott Allen: 10 Tales of Warm-Weather Winter Olympians. Mental Floss, 9 lutego 2018. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Elias Makori: Athletics. Daily Nation, 14 lutego 2002. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Kenyan finishes last, but wins respect. BBC News, 12 lutego 1998. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ The XVIII Olympic Winter Games Official Report. Sixteen Days of Glory. The Organizing Committee for the XVIII Olympic Winter Games, 1998. s. 17. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Kenya at the 1998 Nagano Winter Games. Sports Reference. [dostęp 2018-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-13)]. (ang.).
- ↑ The XVIII Olympic Winter Games Official Report. Vol. III. Competition Results and Participants. The Organizing Committee for the XVIII Olympic Winter Games, 1998. s. 254. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Jere Longman: OLYMPICS: NAGANO 1998; Cold Shoulder Turns Into Warm Embrace. The New York Times, 6 lutego 1998. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Adam Bucholz: Huśtawka Harady i stylowy Funaki – Nagano 1998. Skijumping.pl, 27 stycznia 2014. [dostęp 2018-11-29].
- ↑ Igrzyska Olimpijskie: Ceremonie otwarcia znakiem czasów. Newsweek, 26 lipca 2012. [dostęp 2018-11-29].
- ↑ Sumo wrestlers and mountain villagers open games. BBC News, 7 lutego 1998. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Akebono to perform 'dohyo-iri' at Olympic opening. The Shinano Mainichi Shimbun, 28 stycznia 1998. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Cross Country Skiing at the 1998 Nagano Winter Games: Men's 10 kilometres. Sports Reference. [dostęp 2018-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
- ↑ Cross Country Skiing at the 1998 Nagano Winter Games. Sports Reference. [dostęp 2018-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
- ↑ a b Men 10km Olympic Games 1998 Nagano (JPN) - Thursday 12.02. Todor66.com. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ The XVIII Olympic Winter Games Official Report. Sixteen Days of Glory. The Organizing Committee for the XVIII Olympic Winter Games, 1998. s. 56. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Nagano (JPN) - Olympic Winter Games - Men's 10km C. Międzynarodowa Federacja Narciarska. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ a b Les 10 meilleurs moments de l’histoire olympique. Kanadyjski Komitet Olimpijski, 15 czerwca 2013. [dostęp 2018-11-29]. (fr.).
- ↑ a b Les sept histoires les plus folles des Jeux d’hiver. Athletic Sportif, 7 lutego 2014. [dostęp 2018-11-29]. (fr.).
- ↑ a b Daniel Ludwiński: Aby mieć pieniądze na start sprzedawał swoje krowy. 20 lat od debiutu Philipa Boita. Sportowe Fakty WP, 15 lutego 2018. [dostęp 2018-11-29].
- ↑ Veronika Schleiderová: Fair play není jen pojem aneb 9 příběhů, které vás vezmou za srdce. NaSvah.cz, 9 lutego 2018. [dostęp 2018-11-29]. (cz.).
- ↑ Guillaume Duseaux: Philip Boit, un Kényan aux JO d’hiver de Nagano. La Sueur, 22 stycznia 2017. [dostęp 2018-11-29]. (fr.).
- ↑ Philip Boit, Kenya's first Winter Olympian. Międzynarodowy Komitet Olimpijski. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Throwback: The Kenyan cross-country skier who wowed the crowds in Japan. Olympic Channel, 12 lutego 1998. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ 5 Dubious Moments in Olympics History. Neatorama, 21 sierpnia 2008. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ How Kenyan Olympic Skier Philip Boit Became an Icon. The Burton Wire, 27 stycznia 2014. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Champagne on ice. The Sydney Morning Herald, 19 lutego 2002. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ BOIT Philip - Athlete Information. Międzynarodowa Federacja Narciarska. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Kenya's Philip Boit overjoyed to pass torch to Simader. The Star, 10 lutego 2018. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Meet Sabrina Simader, Kenya’s lone Pyeongchang Olympian. The Japan Times, 10 lutego 2018. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Stephen Pile: The Ultimate Book of Heroic Failures. Faber & Faber, 2012, s. 196–197. ISBN 978-0-571-27731-5. [dostęp 2018-11-29]. (ang.).
- ↑ Jostein Matre: Dæhlie Boit: - Jeg er god på ski. Verdens Gang, 23 lutego 2011. [dostęp 2018-11-29]. (norw.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Reprezentacja Kenii na igrzyskach olimpijskich w Nagano. Sports Reference. [dostęp 2018-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-13)]. (ang.).
