Kościół św. Katarzyny w Marcinkowicach
 A-1170 z dnia 4.12.1954 i z 16.10.1989
| |||||||||||
| kościół parafialny | |||||||||||
 Widok ogólny | |||||||||||
| Państwo | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||
| Kościół | |||||||||||
| Parafia | |||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Położenie na mapie gminy Tuczno  | |||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |||||||||||
Położenie na mapie powiatu wałeckiego  | |||||||||||
 53°16′00,9660″N 16°11′08,9556″E/53,266935 16,185821
| |||||||||||
Kościół św. Katarzyny w Marcinkowicach – rzymskokatolicka świątynia parafialna parafii św. Katarzyny znajdująca się we wsi Marcinkowice (powiat wałecki).
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wzmianki o świątyni we wsi pochodzą z XIV wieku. Przejściowo zajęli ją protestanci, ale już w 1596 osadzono tu katolickiego plebana - Walentyna Hincza pochodzącego ze Wschowy.
Od 1607 posługiwali w kościele jezuici z Tuczna i być może oni podjęli decyzję o budowie solidnej, ceglanej świątyni. Obecny kościół ukończono w 1627 w stylu późnego gotyku, a jego fundatorem był Andrzej Tuczyński z Tuczna[1], w późniejszym czasie przebudowany w stylu renesanasu. Był to jedyny w dobie poreformacyjnej murowany kościół we wsiach należących do dóbr Wedlów-Tuczyńskich, a także jedna z niewielu murowanych budowli sakralnych między Drawą, a Gwdą aż do XIX wieku (były to tereny leśne, gdzie budulec drewniany był tani, a zatem królowała architektura drewniana i szachulcowa).
W podziemiach chowano zwłoki lokalnych właścicieli ziemskich, m.in. katolickich przedstawicieli rodu Golców oraz Krzysztofa Prażmowskiego, jak również Elżbietę Blankenburg (dojście do podziemi po 1945 całkowicie zabetonowano - istnieje możliwość, że nadal znajdują się tam barokowe trumny)[2].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Obiekt posiada trójbocznie zamknięte prezbiterium. Ściany są wsparte skarpami. Wnętrze przykrywają sklepienia krzyżowo-żebrowe[2].
Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
Główny ołtarz jest drewniany, snycerski. W zwieńczeniu ustawiono figurę patronki świątyni - św. Katarzyny. Prostokątne pole obrazu ołtarzowego (Koronacja Najświętszej Marii Panny autorstwa prawdopodobnie gdańskiego malarza Hermana Hana, przedstawia Matkę Bożą w srebrnej sukience) ujęto w kolumny o pomalowanych trzonach, oplecionych wicią ze złoconymi pędami i zielono-niebieskimi wyobrażeniami kwiatów lilii, stojące na wysmukłych piedestałach zdobionych kaboszonami oraz ornamentem okuciowym. Złocone kapitele zbliżone są do jońskich. W ażurowych uchach ołtarza występuje złocony ornament małżowinowo-chrząstkowy. Obraz ołtarzowy Hermana Hana trafił zapewne do kościoła w latach ukończenia budowy (1627-1628)[2]. Dwa mniejsze ołtarze również zabytkowe, nad wejściem do zakrystii i nad głównym wejściem wmurowano 12 kul armatnich z walk pod Malborkiem, tworzą one krzyż[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ tablica informacyjna in situ
- ↑ a b c Tomasz Wujewski, Ołtarze w Tucznie i w Marcinkowicach a sprawa autorstwa Hermana Hana
- ↑ Czesław Piskorski, "Pomorze Zachodnie, mały przewodnik", Wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1980, s. 182 ISBN 83-217-2292-X