Kościół św. Kazimierza Królewicza w Krakowie (ul. Reformacka)

Kościół św. Kazimierza Królewicza

nr rej. A-87 z dnia 25 lutego 1931
kościół klasztorny reformatów
Kościół i klasztor, widoczny dzwonek za konających
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Miejscowość	Kraków
Adres	ul. Reformacka 4
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Kazimierza
Sanktuarium św. Kazimierza	od
Wezwanie	św. Kazimierza
Wspomnienie liturgiczne	4 marca
Przedmioty szczególnego kultu
Cudowne wizerunki	Wizerunek Pana Jezusa Miłosiernego
Historia Data zakończenia budowy 1672
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • cegła Ołtarz • liczba ołtarzy • wezwania ołtarzy bocznych 7 św. Piotra z Alkantary, św. Antoniego z Padwy, św. Franciszka, Pana Jezusa Miłosiernego, św. Kazimierza, NMP Liczba naw 1 Organy • liczba głosów • liczba manuałów 18 2
Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie Kościół św. Kazimierza Królewicza
Położenie na mapie Polski Kościół św. Kazimierza Królewicza
Położenie na mapie województwa małopolskiego Kościół św. Kazimierza Królewicza
Położenie na mapie Krakowa Kościół św. Kazimierza Królewicza
50°03′53,6″N 19°56′10,7″E

Katakumby – trumna ze zwłokami O. Sebastiana Wolickiego

Kościół św. Kazimierza Królewicza – zabytkowy rzymskokatolicki kościół konwentualny wraz z klasztorem reformatów znajdujący się w Krakowie, w dzielnicy I Stare Miasto przy ul. Reformackiej 2–4, na Starym Mieście.

Historia

Reformaci przybyli do Polski w 1622, w Krakowie na przedmieściu Garbary osiedlili się w 1625. Kościół ukończono w 1640 dzięki ofiarności Zuzanny Amendówny, która przekazała w testamencie z 1644 także zachowany do dziś w ołtarzu bocznym słynący cudami obraz Madonny. Ten pierwszy kościół Reformatów spłonął w czasie potopu szwedzkiego.

W 1658 zakonnicy osiedlili się przy dzisiejszej ulicy Reformackiej w dworku podarowanym im przez Stanisława Warszyckiego kasztelana krakowskiego. W 1666 biskup sufragan Mikołaj Oborski poświęcił kamień węgielny pod obecną świątynię. Głównym dobroczyńcą kościoła i klasztoru był Franciszek Szembek starosta biecki i kasztelan kamieniecki. Konsekracji nowej barokowej świątyni dokonał w 1672 także bp Mikołaj Oborski.

Architektura, wyposażenie

W szczycie fasady trzy płytkie półkoliście zamknięte wnęki z barokowymi płaskorzeźbami świętych: Kazimierza królewicza, Antoniego i Piotra Alkantary. We wnętrzu kościoła późnobarokowe ołtarze pochodzące z lat 1745–1748. W ołtarzu głównym zgodnie z regułą zakonu reformatów umieszczany jest zawsze krucyfiks. Patron kościoła św. Kazimierz ma swój wizerunek w bocznym ołtarzu (pierwszym po lewej stronie) obraz ten powstał najprawdopodobniej w latach 1660–1670 i uważany jest za dzieło gdańskiego malarza Daniela Schultza. W latach późniejszych nad obrazami do ołtarzy bocznych pracowali: Michał Stachowicz malując wizerunek św. Katarzyny Aleksandryjskiej w 1800 oraz Wojciech Eljasz-Radzikowski w 1842 malując Wizję św.Antoniego oraz wizerunek św. Piotra z Alkantary. Malowidła na sklepieniu kościoła pochodzą z 1904 i są dziełem Aleksandra Mroczkowskiego.

W 1901 roku po prawej stronie nawy dobudowano kaplicę. W ołtarzu umieszczono najstarszy, zachowany jeszcze z pierwszego kościoła, obraz Pana Jezusa Miłosiernego.

Dzwonek

Na ścianie klasztoru zachował się dzwonek za konających (takimi dzwonkami dzwoniono, kiedy umierał ktoś bliski), zawieszony na drewnianej konstrukcji nakrytej daszkiem. Poniżej tablica z czarnego marmuru odnosząca się do fundacji dzwonka w 1750.

Krypty

W podziemiach kościoła znajdują się krypty w których pochowani są zmarli od 1672 r. W kryptach pochowano tysiąc osób – zakonników oraz osoby świeckie. W podziemiach znajduje się około 60 trumien. Kilka trumien przykrytych jest szklanymi wiekami zamontowanymi w latach 70. XX wieku.

Stacje drogi krzyżowej

Parcela po przeciwnej stronie ulicy Reformackiej przekazana zakonowi w 1735 używana była jako cmentarz. Mur oddzielający ten teren od ulicy został wzniesiony w 1863. Dzisiaj pozostały tutaj stacje drogi krzyżowej w formie kapliczek z głębokimi wnękami na obrazy. Obrazy Męki Pańskiej malował Michał Stachowicz w latach 1814–1816. Między stacjami wmurowane są tablice epitafijne z czarnego marmuru. Wśród nich jest tablica Małgorzaty z Kobylickich Stachowiczowej (zm. 1822), żony wspomnianego malarza Michała Stachowicza.

• 
  Wejście do kościoła
• 
  Wnętrze
• 
  Wnętrze widziane od strony ołtarza głównego
• 
  Główny ołtarz
• 
  Polichromie na sklepieniu wykonane przez Aleksandra Mroczkowskiego w 1904 roku
• 
  Kaplica Pana Jezusa Miłosiernego
• 
  Stacje drogi krzyżowej

Bibliografia

• Katalog zabytków sztuki w Polsce, miasto Kraków, Kościoły i klasztory śródmieścia 2, pod redakcją Adama Bochnaka i Jana Samka, wyd. PAN, Warszawa 1978.

Linki zewnętrzne

• Podziemia klasztoru. ofm.krakow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-23)].
• Organy
• Kościół i krypty – opis i zdjęcia. wawel.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-04)].