Cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Wojtkowej

Cerkiew Narodzenia Bogurodzicy
obecnie kościół św. Maksymiliana Marii Kolbego
	A-342 z 23.10.1995
	kościół parafialny
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Miejscowość	Wojtkowa
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	pw. Maksymiliana Marii Kolbego w Wojtkowej
Wezwanie	św. Maksymilian Maria Kolbe
Historia
Data zakończenia budowy	1910
Data reaktywacji	1973
Poprzednie wyznanie	Kościół Greckokatolicki w Polsce
Dane świątyni
Świątynia; • materiał bud.	; • drewno; • blacha
Kopuła; • liczba kopuł	; 3
	Położenie na mapie gminy Ustrzyki Dolne Wojtkowa, cerkiew
	Położenie na mapie Polski Wojtkowa, cerkiew
	Położenie na mapie województwa podkarpackiego Wojtkowa, cerkiew
	Położenie na mapie powiatu bieszczadzkiego Wojtkowa, cerkiew
	49°34′18,8″N 22°33′09,4″E/49,571900 22,552600
	Multimedia w Wikimedia Commons

Cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Wojtkowej – drewniana dawna parafialna cerkiew greckokatolicka, wybudowana w 1910, znajdująca się w Wojtkowej.

W 1973 przejęta przez kościół rzymskokatolicki i użytkowana jako kościół parafialny w tutejszej parafii pw. Maksymiliana Kolbe.

Obiekt wpisany na listę zabytków w 1995 i włączony do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Cerkiew zbudowana w 1910 w tak zwanym ukraińskim stylu narodowym^[2], w miejscu starszej, drewnianej cerkwi z 1752. Parafia należała do dekanatu dobromilskiego, do parafii należały filialne cerkwie w Jureczkowej i Nowosielcach Kozickich. Ufundowana przez Stanisława Nowosielskiego. Po wysiedleniu ludności ukraińskiej w od 1947 cerkiew pozostawała opuszczona, później użytkowana jako magazyn nawozów sztucznych. Remontowana w latach 1973–76, 1994 i 2002^[3].

Architektura i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Cerkiew jest budynkiem drewnianym konstrukcji zrębowej, na kamiennej podmurówce, trójdzielnym, orientowanym, zbudowana na planie krzyża greckiego. Nad centralną częścią nawy kopuła na ośmiobocznym bębnie. Ściany pokryte szalunkiem z desek.

Wewnątrz dawne wyposażenie nie zachowało się. Ołtarz główny z drugiej połowy XVIII w. pochodzi z kościoła z Kąkolówki. Część wyposażenia współczesnego wykonał ludowy artysta Tadeusz Trojanowski^[3].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Elewacja południowa 2007
Widok od strony południowej
Elewaja frontowa
Widok od strony północnej
Elewacja wschodnia
Dzwonnica

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2015-12-12] .
↑ Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda: Cerkwie drewniane Karpat. Polska i Słowacja. Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2003, s. 195, 196. ISBN 83-89188-08-2.
↑ ^a ^b Krzysztof Zieliński: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego. PRO CARPATHIA, Rzeszów 2015, s. 184. ISBN 978-83-61577-68-3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dmytro Błażejowśkyj – "Istorycznyj szematyzm Peremyskoji Eparchiji z wkluczennjam Apostolśkoji Administratury Łemkiwszczyny (1828-1939)", Lwów 1995, ISBN 5-7745-0672-X

[zabytek-1] Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2015-12-12] .

[cerkwie_drewniane-2] Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda: Cerkwie drewniane Karpat. Polska i Słowacja. Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2003, s. 195, 196. ISBN 83-89188-08-2.

[Zieliński-3] Krzysztof Zieliński: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego. PRO CARPATHIA, Rzeszów 2015, s. 184. ISBN 978-83-61577-68-3.

[1]

[2]

[3]