Kościół Chrystusa Króla w Drozdowie
| kościół filialny | |||||||||||||||
.jpg) Widok ogólny od strony zakrystii | |||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||
| filia | |||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie gminy Rymań  | |||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |||||||||||||||
Położenie na mapie powiatu kołobrzeskiego  | |||||||||||||||
 53°59′40,7″N 15°32′50,7″E/53,994639 15,547417
| |||||||||||||||
Kościół Chrystusa Króla w Drozdowie – rzymskokatolicki kościół filialny zlokalizowany w centrum wsi Drozdowo (powiat kołobrzeski, województwo zachodniopomorskie), przy drodze z Gorawina do Gościna.
Historia[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Od 1494 wieś była własnością Wolfganga i Wilkien Manduvel (Manteuffel). Kościół i parafia podlegały wówczas biskupstwu kamieńskiemu. W dobie reformacji do rozległej gminy ewangelickiej, jaka przynależała do kościoła należały też świątynie filialne w okolicznych wsiach: Trzyniku i Dębicy.
Parafia drozdowska podlegała do 1818 pod synod w Trzebiatowie, a następnie pod okręg kościelny w Kołobrzegu. Do świątyni w Drozdowie należało 673 osób (w Dębicy było to 827, a w Trzyniku 321). Patronami kościoła byli kolejni właściciele majątku drozdowskiego, przy czym ostatnim z nich był C.A. von Gerlach z Parsowa, rezydujący w tamtejszym pałacu do okresu II wojny światowej. W Archiwum Państwowym w Szczecinie do dziś zachowały się księgi parafialne z lat 1848-1874 (prowadzone były od 1831)[1].
W 1828 oraz w 1858 spłonęła plebania przy kościele. Obecna świątynia została wzniesiona w pierwszej połowie XIX wieku (być może na początku tego stulecia, w 1828[2]), prawdopodobnie za kwotę około tysiąca talarów. W 1864 parafia posiadała 22,2 hektary ziemi. W 1925 do kościoła ewangelickiego przynależało 98,1% mieszkańców wsi. Ostatnim pastorem był Siegfried Trenkler, a wspomagała go siostra Antonie Knetsch ze Szczecina[1].
Po zakończeniu II wojny światowej świątynia przeszła w ręce katolików.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Świątynia jest obiektem wzniesionym na planie prostokąta, salowym, bez wyodrębnionego prezbiterium. Przy bocznej ścianie dobudowano do niej zakrystię. Ściany boczne, jak również tylna są konstrukcji ryglowej (słupowo–ramowej[2]), natomiast elewacja frontowa jest murowana (cegła). Całość kryje dach dwuspadowy. Wewnątrz znajduje się zabytkowe wyposażenie – renesansowy ołtarz i barokowa ambona[3].
Przy kościele stoi dzwonnica z XIX wieku[2].