Kościół Dobrego Pasterza w Czystogarbie

Kościół
Dobrego Pasterza
w Czystogarbie
	kościół filialny
	; Widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Miejscowość	Czystogarb
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	św. Onufrego w Wisłoku Wielkim
Wezwanie	Dobrego Pasterza
Wspomnienie liturgiczne	niedziela Dobrego Pasterza - IV niedziela wielkanocna
Historia
Data zakończenia budowy	1991
	Położenie na mapie gminy Komańcza Czystogarb, kościół drewniany
	Położenie na mapie Polski Czystogarb, kościół drewniany
	Położenie na mapie województwa podkarpackiego Czystogarb, kościół drewniany
	Położenie na mapie powiatu sanockiego Czystogarb, kościół drewniany
	49°22′01,2″N 22°00′22,6″E/49,367000 22,006278
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Dobrego Pasterza w Czystogarbie – drewniany rzymskokatolicki kościół filialny pw. Dobrego Pasterza, wzniesiony w 1991, znajdujący się w miejscowości Czystogarb.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Poprzednia świątynia, jaka istniała w Czystogarbie, spłonęła w noc sylwestrową 1945. Była to wybudowana w 1900 cerkiew greckokatolicka św. Michała Archanioła, z drewnianą dzwonnicą. Budowla trójkopułowa, zbudowana w narodowym stylu ukraińskim, przez cieśli sprowadzonych z Huculszczyzny, z bogatymi zdobieniami ciesielskimi^[1]^[2]. Po 1945, po deportacji ludności ukraińskiej, wieś zasiedlono osadnikami z całej Polski. Włączono ich do rzymskokatolickiej parafii w odległym Wisłoku Wielkim. Dopiero po przełomie 1989 powstała następna świątynia w Czystogarbie. W 1991 cieśla Antoni Franczak zbudował kościół z materiału z przeniesionej tu nieużytkowanej drewnianej kaplicy z Turzego Pola. Rok później biskup Ignacy Tokarczuk poświęcił go jako kościół filialny pw. Dobrego Pasterza. Remontowany w 2005^[3].

Elewacja boczna
Elewacja frontowa
Widok strony od prezbiterium

Architektura i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Kościół konstrukcji zrębowej, na kamiennej podmurówce, nieorientowany, salowy. Zamknięte trójbocznie prezbiterium skierowane na południe, niewyodrębnione z nawy, z przylegającą do niego zakrystią. Nad nawą dwukondygnacyjna wieża, konstrukcji słupowej, zwieńczona dachem namiotowym. Przy wejściu przedsionek. Dach nad nawą i prezbiterium jednokalenicowy. Zewnątrz ściany oszalowane deskami^[3].

Wyposażenie wnętrza współczesne^[3]. Rozmieszczone są drewniane rzeźby autorstwa znanego bieszczadzkiego twórcy Zdzisława Pękalskiego^[2].

Obok kościoła metalowa dzwonnica.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Krzysztof Zieliński: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego. PRO CARPATHIA, Rzeszów 2015, s. 349. ISBN 978-83-61577-68-3.
↑ ^a ^b Witold Grzesik, Tomasz Graczyk, Bartłomiej Wadas: Beskid Niski. Od Komańczy do Wysowej. Sklep Poróżnika, Warszawa 2012, s. 29,30. ISBN 978-83-7136-087-9.
↑ ^a ^b ^c Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda: Kościoły drewniane Karpat i Podkarpacia. Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2001, s. 203. ISBN 83-85557-88-1.

[KZ-1] Krzysztof Zieliński: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego. PRO CARPATHIA, Rzeszów 2015, s. 349. ISBN 978-83-61577-68-3.

[BN-2] Witold Grzesik, Tomasz Graczyk, Bartłomiej Wadas: Beskid Niski. Od Komańczy do Wysowej. Sklep Poróżnika, Warszawa 2012, s. 29,30. ISBN 978-83-7136-087-9.

[KD-3] Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda: Kościoły drewniane Karpat i Podkarpacia. Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2001, s. 203. ISBN 83-85557-88-1.

[1]

[2]

[3]