Konstanty Ireneusz Łubieński
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data śmierci | ||
| Biskup diecezjalny sejneński | ||
| Okres sprawowania |
1863–1869 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Diakonat |
2 czerwca 1849 | |
| Prezbiterat |
15 lipca 1849 | |
| Nominacja biskupia |
16 marca 1863 | |
| Sakra biskupia |
20 grudnia 1863 | |
| Data konsekracji |
20 grudnia 1863 |
|---|---|
| Miejscowość |
Janów Podlaski |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Konstanty Ireneusz Łubieński herbu Pomian[1] (ur. 19 lutego 1825 w Warszawie, zm. 16 czerwca 1869 w Niżnym Nowogrodzie) – hrabia[2], duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny sejneński w latach 1863–1869.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 19 lutego 1825 w Warszawie[3]. Syn Henryka i Ireny z Potockich, brat Edwarda i Juliana[4], bratanek Tadeusza, biskupa pomocniczego kujawsko-kaliskiego[5]. Studia odbył w Kielcach i w Warszawie[6]. 2 czerwca 1849 przyjął święcenia diakonatu, a 15 lipca 1849 prezbiteratu[3].
Pełnił posługę kapłańską w parafii Świętego Krzyża w Warszawie, w Wiskitkach i w parafii św. Katarzyny w Petersburgu. W 1860 został proboszczem w Rewlu. Okazywał ugodową postawę wobec rządu rosyjskiego, nie popierał powstańczego ruchu narodowego[6].
16 marca 1863 papież Pius IX prekonizował go biskupem diecezjalnym diecezji sejneńskiej. Z powodu wykazywania krytycznej postawy wobec powstania styczniowego miał trudności z uzyskaniem święceń biskupich, które otrzymał dopiero 20 grudnia 1863 w katedrze Świętej Trójcy w Janowie Podlaskim[5]. Konsekrował go Piotr Paweł Szymański, biskup diecezjalny podlaski, w asyście Józefa Twarowskiego, biskupa pomocniczego podlaskiego, i Henryka Ludwika Platera, biskupa pomocniczego warszawskiego[3]. Zawczasu, 3 października 1863, odbył ingres do katedry Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Sejnach[5]. Przyczynił się do renowacji kościoła katedralnego i budowy pałacu biskupiego[7].
Za wyrażenie sprzeciwu wobec wysłania delegata do rządowego Kolegium Rzymskokatolickiego w Petersburgu[6] został 31 maja 1869 deportowany w głąb Rosji[5]. Zmarł w drodze 16 czerwca 1869 w Niżnym Nowogrodzie. Jego niespodziewana śmierć wzbudziła podejrzenia, że został otruty[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ A. Boniecki, A. Reiski: Herbarz polski. T. 16: Łopuszańscy – Madalińscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1913, s. 54. [dostęp 2015-06-06].
- ↑ J.S. Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 580. [dostęp 2019-04-23].
- ↑ a b c Konstanty Ireneusz Łubieński. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-06-06]. (ang.).
- ↑ A. Boniecki, A. Reiski: Herbarz polski. T. 16: Łopuszańscy – Madalińscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1913, s. 64–66. [dostęp 2015-06-06].
- ↑ a b c d e K.R. Prokop. Sakry i sukcesja święceń biskupich pasterzy diecezji wigierskiej, sejneńskiej (augustowskiej) oraz łomżyńskiej. „Studia Teologiczne”. T. 28, s. 319–320, 2010. ISSN 0239-801X. [dostęp 2017-11-07].
- ↑ a b c P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 266–267. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ Diecezja augustowska czyli sejneńska. sejny.diecezja.elk.pl (arch.). [dostęp 2016-12-27].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Konstanty Ireneusz Łubieński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2015-06-06] (ang.).
- Publikacje Konstantego Ireneusza Łubieńskiego w bibliotece Polona [dostęp 2020-10-23]