Przejdź do zawartości

Mikołaj Jan Manugiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mikołaj Jan Manugiewicz
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

21 kwietnia 1754
Rychcice

Data i miejsce śmierci

25 czerwca 1834
Warszawa

Biskup diecezjalny sejneński
Okres sprawowania

1826–1834

Biskup pomocniczy warszawski
Okres sprawowania

1822–1825

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

6 marca 1785

Nominacja biskupia

27 września 1822

Sakra biskupia

10 listopada 1822

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe)
Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

10 listopada 1822

Miejscowość

Warszawa

Miejsce

kościół Świętego Krzyża

Konsekrator

Szczepan Hołowczyc

Współkonsekratorzy

Jan Paweł Woronicz
Józef Szczepan Koźmian

Mikołaj Jan Manugiewicz (ur. 21 kwietnia 1754 w Rychcicach[1], zm. 25 czerwca 1834[2] w Warszawie[3]) – duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy warszawski w latach 1822–1825, biskup diecezjalny sejneński w latach 1826–1834.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Święcenia prezbiteratu przyjął 6 marca 1785[1] w Rzymie[2]. Pracował jako proboszcz w Kaskach. W 1809 został członkiem kapituły katedralnej w Warszawie, w 1815 kapituły katedralnej w Gnieźnie, a w 1816 kapituły kolegiackiej w Łowiczu[2]. W 1812 jako kanonik katedralny warszawski przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[4].

27 września 1822 został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej ze stolicą tytularną Thaumacus[1]. Święcenia biskupie otrzymał 10 listopada 1822 w kościele Świętego Krzyża w Warszawie[5]. Konsekrował go Szczepan Hołowczyc, arcybiskup metropolita warszawski, w asyście Jana Pawła Woronicza, biskupa diecezjalnego krakowskiego, i Józefa Szczepana Koźmiana, biskupa pomocniczego lubelskiego[1].

19 grudnia 1825 został przeniesiony na urząd biskupa diecezjalnego diecezji sejneńskiej. Ingres odbył 9 lipca 1826[2]. Rezydował w Warszawie[3]. W 1826[3] założył w Sejnach seminarium duchowne[2].

16 maja 1827 został mianowany senatorem Królestwa Kongresowego[6]. W 1828 był członkiem sądu sejmowego mającego osądzić osoby oskarżone o zdradę stanu[7]. Jako senator 25 stycznia 1831 podpisał akt detronizacji Mikołaja I Romanowa[8].

Konsekrował biskupa pomocniczego sejneńskiego Stanisława Kostkę Choromańskiego (1829). Był współkonsekratorem podczas sakry biskupa diecezjalnego podlaskiego Jana Marcelego Gutkowskiego (1826) i biskupa diecezjalnego krakowskiego Karola Skórkowskiego (1830)[1].

W 1830 został odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Mikołaj Jan Manugiewicz. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-10-11]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 279–280. ISBN 83-211-1311-7.
  3. ↑ a b c Diecezja augustowska czyli sejneńska. sejny.diecezja.elk.pl (arch.). [dostęp 2016-12-27].
  4. ↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. T. 2. 1812, s. 12-13. [dostęp 2018-12-13].
  5. ↑ K.R. Prokop. Sakry i sukcesja święceń biskupich pasterzy diecezji wigierskiej, sejneńskiej (augustowskiej) oraz łomżyńskiej. „Studia Teologiczne”. T. 28, s. 314–315, 2010. ISSN 0239-801X. [dostęp 2017-11-07]. 
  6. ↑ I. Ihnatowicz, A. Biernat: Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 478. ISBN 83-01-14087-9.
  7. ↑ T. Bieczyński: Sąd sejmowy 1827–1829 na przestępców stanu. Urzędowe akta. Poznań: 1873, s. IX, 50.
  8. ↑ Dayarusz Sejmu z R. 1830–1831. T. I. Kraków: M. Rostworowski, 1907, s. 244.
  9. ↑ S. Łoza. Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815–29. XI. 1830). „Miesięcznik Heraldyczny”. nr 8, r. IX, s. 168, listopad 1930. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Biskupi warszawscy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Biskupi sejneńscy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mikołaj_Jan_Manugiewicz&oldid=75083422”