Koszyce (województwo świętokrzyskie)
50°49′51″N 21°34′05″E/50,830833 21,568056| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2020) |
108[2] |
| Strefa numeracyjna |
15 |
| Kod pocztowy |
27-532[3] |
| Tablice rejestracyjne |
TOP |
| SIMC |
0810035[4] |
Położenie na mapie gminy Wojciechowice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu opatowskiego  | |
| 50°49′51″N 21°34′05″E/50,830833 21,568056[1]
| |
Koszyce – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim, w gminie Wojciechowice[4][5]
Części miejscowości[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0810041 | Koszyce-Folwark | część wsi |
| 0810058 | Koszyce-Kolonia | część wsi |
| 0810064 | Koszyce-Wieś | część wsi |
Obiekty fizjograficzne znajdujące się na terenie miejscowości noszą nazwy: Chłopskie Łąki, Chłopskie Pola, Dworskie Łąki i Podworskie Pola.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Tereny miejscowości były zamieszkane już w neolicie. W Koszycach znaleziono narzędzia krzemienne i naczynia kultury pucharów lejkowych i kultury amfor kulistych.
Pierwsze wzmianki o Koszycach pochodzą z XV wieku. Wieś była wówczas własnością Piotra z Wyszmontowa, sędziego sandomierskiego. W XVI w. Koszyce należały między innymi do sędziego i podstarościego Władysława Bidzińskiego. Prywatna wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego[6].
W XIX wieku[7] był to folwark wchodzący w skład majątku Wojciechowice Wielkie. Przez kilkadziesiąt lat dobra były własnością rodziny Jasieńskich. W 1872 r. majątek nabył Józef Wykowski. W 1882 r. kupił go od spadkobierców Wykowskiego Mieczysław Cichowski. Wieś posiadała wówczas 13 domów, 115 mieszkańców i zajmowała obszar 370 morgów. W 1884 r. z dóbr Wojciechowice wydzielono folwark Koszyce o obszarze 331 morgów. W 1904 r. folwark nabył Stanisław Baczyński. Od 1918 r. był on własnością rodziny Roguskich[8].
W 1921 mieszkało tu 1475 osób. W 1929 był tu kościół katolicki i synagoga. Działał Związek Kupców Żydowskich[9].
Po II wojnie światowej dwór w Koszycach użytkowany był przez Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną w Gierczycach.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Ruiny dworu z początku XX w. z pozostałościami parku. Znajdują się na wzgórzu leżącym nad doliną Gierczanki. Była to trzykondygnacyjna budowla wzniesiona z czerwonej cegły. Dwór miał 25 pomieszczeń o łącznej powierzchni 700 m². Obok znajdują się zabudowania gospodarcze z chlewnią – wykorzystywaną do dzisiaj. Pozostałe budynki są opuszczone.
- Pozostałości kurhanu, częściowo zniszczonego na skutek pobierania lessu na budowę drogi.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 59351
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 6 [dostęp 2022-04-16].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 521 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
- ↑ Województwo sandomierskie w drugiej połowie XVI wieku ; Cz.1, Mapy, plany, Warszawa 1993, k. 3.
- ↑ Koszyce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 490.
- ↑ Myjak ↓.
- ↑ Księga Adresowa Polski (wraz z w. m. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa; Annuaire da la Pologne (y Compris la V.L. de Dantzig), Warszawa 1930, s. 321.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Myjak: Tam, gdzie świt cywilizacji rolniczej: monografia krajoznawcza gminy Wojciechowice. Sandomierz: Prywatna Agencja Informacji Regionalnej Myjakpress, na zlec. Urzędu Gminy, 2006. ISBN 83-86436-73-5.