Kotwica (herb szlachecki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kotwica
Ilustracja
Herb Kotwica
Typ herbu

szlachecki

Alternatywne nazwy

Anchora Marina, Stumberg

Pierwsza wzmianka

1307 (pieczęć)

Kotwica (Anchora Marina, Stumberg) – polski herb szlachecki.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

W polu czerwonym kotwica srebrna. Klejnot: Trzy pióra strusie.

Forma pierwotna: W polu czerwonym kotwica na opak, z pierścieniem między ramionami, srebrna, z liną złotą.

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Najstarsza pieczęć z 1307 r. Najwcześniejsze źródło heraldyczne wymieniające herb to datowane na lata 1464–1480 Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae polskiego historyka Jana Długosza. Zapisuje on informacje o herbie wśród 71 najstarszych polskich herbów szlacheckich we fragmencie: "Kotchwycza alias anchora marina, cuius insignia ferrea anchora marina funem in circulo habens ligaturam in campo rubeo portat."[1].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Achmatowicz, Achmeciewicz, Barszczewski[2], Bartoszewicz, Chamyr, Chawryłowicz, Dziatko[3], Giedrojć (Juraho-)[4], Gilewski[4], Herman[4], Jesiotrowski, Kęstowicz, Kołłątaj, Kotwicki[5][6], Misiuna, Misiura, Missun, Missuna, Obuchow, Onichimowski, Oniechimowski, Stumberg, Turnowski, Wargira, Wiłkucki.

Odmiany herbu[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Celichowski 1885 ↓.
  2. Herby szlacheckie. (odm. herbu). (pol.)
  3. Jaŭhien Hlinski: Herboŭnik biełaruskaj šlachty. T. 5. Miensk: Беларусь, 2018, s. 377-387. ISBN 978-985-01-1252-1. (biał.). (pol.)
  4. a b c Dźmitry Matviejčyk: Herboŭnik biełaruskaj šlachty. T. 4. Miensk: Беларусь, 2016, s. 337-342, 364-370, 753. ISBN 978-985-01-1175-3. (biał.). (pol.)
  5. Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. 11 s. 239
  6. Piotr Nałęcz Małachowski, Zbiór nazwisk szlachty z opisem herbów własnych familiom zostaiącym w Królestwie Polskim i Wielkim Xięstwie Litewskim, Lublin 1805, str. 231
  7. Dane Herbu [online], gajl.wielcy.pl [dostęp 2022-01-15].
  8. Juliusz Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich, Gł. skł.: Bolcewicz, 1906, s. 156 [dostęp 2022-01-15] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Zygmunt Celichowski: Jan Długosz, "Insignia seu clenodia regis et regni Poloniae.Z kodeksu kórnickiego.". Poznań: Zygmunt Celichowski, 1885.