Przejdź do zawartości

Kryterium d’Alemberta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Kryterium d'Alemberta)

Kryterium d’Alemberta (także kryterium ilorazowe d’Alemberta[1]) – jedno z podstawowych kryteriów zbieżności szeregów o wyrazach dodatnich udowodnione przez d’Alemberta.

Kryterium

[edytuj | edytuj kod]

Niech dany będzie szereg liczbowy

(A)

o wyrazach dodatnich oraz niech

  • Jeżeli dla dostatecznie dużych oraz pewnego spełniona jest nierówność
to szereg (A) jest zbieżny.
  • Jeżeli zaś dla dostatecznie dużych spełniona jest nierówność
to szereg (A) jest rozbieżny[2].

Wersja graniczna kryterium

[edytuj | edytuj kod]

Często używana jest też następująca, formalnie słabsza, wersja kryterium. Jeżeli istnieje granica

to

  • gdy szereg (A) jest zbieżny, oraz
  • gdy szereg (A) jest rozbieżny[2].

Przypadek, w którym kryterium nie rozstrzyga

[edytuj | edytuj kod]

Kryterium nie przesądza o zbieżności lub rozbieżności szeregu w przypadku, gdy

Istotnie, rozważmy ciągi

Wówczas

Jednak szereg (A) jest rozbieżny jako szereg harmoniczny, a drugi z szeregów jest zbieżny (zob. problem bazylejski)[3][4].

Dowód

[edytuj | edytuj kod]

Załóżmy, że dla dostatecznie dużych oraz pewnego spełniona jest nierówność

Stąd

dla każdego Oznacza to, że dla każdego spełniona jest nierówność

Szereg

jest zbieżny jako szereg geometryczny o ilorazie Ponadto, majoryzuje on szereg

Na mocy kryterium porównawczego szereg (A) jest zatem zbieżny[1][5].

W przypadku gdy istnieje taka liczba że nierówność

zachodzi dla wszystkich szereg (A) nie spełnia warunku koniecznego zbieżności, tj. ciąg nie jest zbieżny do 0. W szczególności, szereg (A) jest rozbieżny[2].

Przykłady zastosowania

[edytuj | edytuj kod]
  • Kryterium d’Alemberta jest szczególnie pomocne, gdy wyraz ogólny szeregu (A) zawiera symbol silni. Rozważmy następujący przykład
Wyraz ogólny tego szeregu jest postaci
Mamy
Zatem korzystając z granicy
otrzymujemy
co dowodzi zbieżności rozważanego szeregu.
  • Niech
Wówczas
Oznacza to, że szereg
jest rozbieżny.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Musielak i Musielak 2000 ↓, s. 61.
  2. a b c Fichtenholz 1966 ↓, s. 234.
  3. Kuratowski 1967 ↓, s. 47.
  4. Leja 1971 ↓, s. 193.
  5. Leja 1971 ↓, s. 192–193.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Literatura dodatkowa

[edytuj | edytuj kod]
  • Karl R. Stromberg: An Introduction to Classical Real Analysis. Providence, Rhode Island: AMS Chelsea Publishing, 2015. ISBN 978-1-4704-2544-9.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]